Szkolne mundurki - nienawidzę ich....

Szkolne mundurki są częścią szkolnej tradycji. Nie da się ich po prostu wprowadzić odgórnie jakimś zarządzeniem polityka. O tym, czy wprowadzić w szkole jakiś szczególny strój, powinni decydować rodzice wspólnie z zarządzającymi szkołą. Jeśli taki strój wprowadzony jest po szerokiej konsultacji, również z uczniami, to pomaga uczniom identyfikować się ze szkołą i są oni zwykle dumni z reprezentowania jej na zewnętrznych uroczystościach w eleganckich mundurkach.

Niektórym uczniom może przeszkadzać to, że są łatwo rozpoznawalni, innym przynosi to zaszczyt. Minister Giertych chciał wprowadzić mundurki, aby „zrobić porządek”, zaprowadzić większą dyscyplinę, „posłać uczniów w kamasze”, a nie taki jest cel mundurków. Mundur ma sens, gdy się go ceni, szanuje i gdy jest symbolem instytucji (społeczności), z którą się utożsamiamy.

Chciałbym zwrócić szczególną uwagę na pytanie, czy uczniowie są rzeczywiście dumni ze swojej szkoły? Jeśli tak, będą chcieli, by ludzie identyfikowali ich z ich szkołą. Jeśli nie, to mundurki nie sprawią, że raptem mierna i nieprzyjazna uczniowi szkoła stanie się szkołą ich marzeń.

Natomiast załamanie psychiczne z powodu obowiązku noszenia mundurka świadczy o poważnych problemach emocjonalnych Pana córki. Zamiast więc stawać w takich sytuacjach po jej stronie i walczyć z mundurkami, lepiej byłoby popracować z nią wychowawczo i uświadomić, że tak prozaiczne sprawy nie powinny decydować o tym, czy będzie czuła się szczęśliwa i kochana.

W dorosłym życiu będzie nieraz zmuszona do noszenia identyfikatorów, pójścia na ustępstwa, ubierania się stosownie do zajmowanego stanowiska w pracy, itp. Jestem w stanie zrozumieć załamanie psychiczne dziewczyny, którą zostawił chłopak. Ale załamanie z powodu mundurków to sygnał, że potrzebuje kogoś dorosłego, który by jej pomógł spojrzeć na rzeczywistość bardziej obiektywnie. Ojciec jest w tej sytuacji najwłaściwszą osobą.