#czekanie

- Nie wiem jak wy, ale ja bardzo wielu dobrych rzeczy nie zrobiłem w życiu dlatego, że na coś lub na kogoś czekałem - powiedział abp Adrian Galbas na peronie katowickiego dworca. Arcybiskup koadiutor podzielił się świadectwem i powiedział, jak powinniśmy przeżywać Adwent.

Biskup Edward Dajczak pokazuje, że straciliśmy ważną umiejętność, która pozawala odkryć, jak piękna jest nasza wiara.

Wczoraj trafiłam w Internecie na wiersz księdza Wojciecha Węgrzyniaka, który dał mi do myślenia. Tak zaczęłam się zastanawiać, czy potrafimy jeszcze czekać?

Nie ma chyba nic gorszego od świecącego się w nieskończoność czerwonego światła na przejściu dla pieszych. Nic dziwnego, że wiele osób ma dość i w końcu rusza przed siebie. Problem polega jednak na tym, że często ryzykują oni swoje zdrowie, a nawet życie. Co by się jednak stało, gdyby na przejściach dla pieszych wprowadzić pewną zaskakującą innowację?

Ciągle tęsknimy, ciągle czekamy. Na awans, wakacje, na coś, na kogoś. Na więcej czasu i dłuższą dobę. Na dobry moment i jakiś znak. Na lepsze jutro i lepszy świat.

Uwadze czytelników polecam zgoła niewidoczny na pierwszy rzut oka element - mianowicie, oczekiwanie. Przypomina mi to poczekalnię. Czy Bóg wstrzymuje swoje dary? Po co jest czekanie?

Są trzy rodzaje czekania. Pierwsze jest intensywne, napełnione treścią, niecierpliwe. W drugim emocje opadają i człowiek próbuje je sam jeszcze trochę podtrzymać, wykrzesać z siebie entuzjazm, nadawać sens. W trzecim godzi się zaś z tym, że czekania nie trzeba na siłę napełniać treścią. Wystarczy siedzieć i obserwować.

{{ article.description }}