#dialog międzyreligijny

Dialog międzyreligijny w służbie konkretnych społeczeństw oraz jako narzędzie wygaszania konfliktów i promocji pojednania – tak można streścić tematykę obrad azjatyckiego kongresu poświęconego relacjom różnych religii. Został on zorganizowany w Tajlandii przez Papieską Radę ds. Dialogu Międzyreligijnego.

Urodziłam się w Polsce, w rodzinie katolickiej i zostałam też wychowana w katolickiej wierze. Od ponad pięćdziesięciu lat mieszkam w Izraelu, państwie Żydów. Przybyłam tu wraz z moim mężem Saszą. On był Żydem.

Jeśli w miejscu pracy na dziesięciu pracowników dziewięciu to muzułmanie, to naprawdę trzeba mieć wiarę, by wytrwać. Istnieje wszechobecna presja psychologiczna. Niektórzy więc wolą mieć spokój i być jak wszyscy inni, wtopić się w większość. "Dlaczego ja mam brać wolne w niedzielę, a oni w piątek?". Zachowywać się jak wszyscy wydaje się rozwiązaniem problemu. Jeżeli chrześcijanie nie są mocno ugruntowani w wierze, to nie wytrzymują ciągłego dawania świadectwa o swojej inności - z Ryszardem Wtorkiem, jezuitą pracującym w Egipcie, rozmawia Józef Augustyn SJ

Franciszek z Asyżu był wielkim świętym i człowiekiem radosnym – powiedział Benedykt XVI w katechezie. W istocie – podkreślił Papież – między świętością i radością istnieje głęboka i nierozerwalna więź. Patrząc na Franciszka widzimy, że prawdziwą receptą na szczęście jest świętość i bliskość z Bogiem.

W Talmudzie, w traktacie Pirke Awot, czytamy: „Kto jest mędrcem? Ten, kto uczy się od każdego człowieka” - pisze rabin Michael Schudrich.

Zapewne w każdym z nas istnieje pewne napięcie pomiędzy tym, w co – jak się nam wydaje – wierzymy, a tym, co naprawdę reprezentuje nasza religia. Badania ostatnich lat wykazują często, jak wielka jest to różnica. Kontakt z osobą innej tradycji religijnej stwarza wyjątkową okazję, by poddać refleksji naszą osobistą wiedzę o własnej religii i osobiste zaangażowanie.

W poniższym artykule chcę przedstawić namacalny dowód na to, że można być dobrym jezuitą i równocześnie kochać muzułmanów.

Dialog międzyreligijny jest istotnym czynnikiem misji ewangelizacyjnej Kościoła. Dobrze rozumiany prowadzi do zgłębiania tajemnicy Bożego planu zbawienia i przyczynia się do budowania pokoju i sprawiedliwości na świecie. Źle rozumiany niesie z sobą pewne niebezpieczeństwa.

Kto, jeśli nie my, jest kompetentny do budowania mostów ponad przepaściami? Kto inny może być tłumaczem pośredniczącym między światami, które się wzajemnie nie rozumieją?

Dialog międzyreligijny jest istotnym czynnikiem misji ewangelizacyjnej Kościoła. Dobrze rozumiany prowadzi do zgłębiania tajemnicy Bożego planu zbawienia i przyczynia się do budowania pokoju i sprawiedliwości na świecie. Źle rozumiany niesie z sobą pewne niebezpieczeństwa.

Do Soboru Watykańskiego II oficjalne stanowisko Kościoła katolickiego wobec religii niechrześcijańskich było zasadniczo negatywne i raczej podejrzliwe. Religie te postrzegano bowiem jako fałszywe wierzenia, a ich wyznawców uważano za ludzi, którzy poprzez przyjęcie chrztu winni włączyć się do widzialnych struktur Kościoła katolickiego. Wyznawców tych religii dzielono wówczas na dwie odrębne kategorie: Żydów i pogan.

W odróżnieniu od Abhishiktanandy Bede Griffiths nigdy nie powątpiewał w swoją chrześcijańską tożsamość. Zarazem był jednym z najbardziej stanowczych zwolenników dialogu Kościoła z przedstawicielami innych religii, pionierem współczesnego dialogu międzyreligijnego.

Kto, jeśli nie my, jest kompetentny do budowania mostów ponad przepaściami? Kto inny może być tłumaczem pośredniczącym między światami, które się wzajemnie nie rozumieją?

Gdy brakuje uczciwego dialogu z miejscowymi tradycjami, chrześcijaństwo przestaje być widziane jako Dobra Nowina. Europejska teologia była swego czasu uznawana w Azji za narzędzie przemocy. W braku zainteresowania lokalnymi religiami dostrzegano przejaw pychy.

O współczesnych kłopotach katolików z religijnym pluralizmem z Księdzem Profesorem Adelbertem Denaux, teologiem z Katolickiego Uniwersytetu w Lowanium w Belgii rozmawia Sebastian Duda

{{ article.description }}