#jestem dda

Najbardziej bolesne jest stwierdzenie, że gdyby człowiek NAPRAWDĘ wierzyłby i modlił się wystarczająco żarliwie, to nie miałby depresji. Brakuje mi słów w słowniku wyrażeń niecenzuralnych, które określiłyby mój stosunek emocjonalny do takich stwierdzeń.

W czasie awantur chowa się pod koc lub zamyka w swoim pokoju. Zazwyczaj ma swój własny świat, a jego ucieczką jest wyobraźnia. Często dużo czyta lub żyje w świecie wirtualnym. Samotny, odrzucony, nieśmiały. Znasz to?

Uczynny, bezproblemowy i uwielbiany przez otoczenie. Zdobywa laury we wszystkich konkursach, jest wolontariuszem i rządzi w samorządzie uczniowskim. Dziś jest idealnym pracownikiem. Mało kto podejrzewa, że jego życie to piekło.

Czy cierpienie związane z byciem DDA jest krzyżem? Tak. Czy nałożonym przez Boga? Nie. Czy można się go całkowicie pozbyć? Myślę, że nie do końca. Jak podejść do niego po chrześcijańsku?

{{ article.description }}