#mesjanizm

Wszyscy chcemy, żeby było dobrze. Wielu z nas chce nawet, aby było lepiej. Szkopuł w tym, że według Jezusa do tego, co dobre, droga często wiedzie przez to, co gorsze.

Rosyjskie prawosławie coraz chętniej odwołuje się do narodowego mesjanizmu. Świadczą o tym niedawne słowa rzecznika Patriarchatu Moskiewskiego.

Aktualna teka krakowskiego pisma "Pressje" poświęcona jest w znacznej mierze polskiemu mesjanizmowi. Dla czytelnika przyzwyczajonego do szkolnych kalek lektura będzie sporym zaskoczeniem.

Polakom wydaje się, że prawdziwym poświęceniem, tym, o co chodzi w męczeństwie, jest "umieć stracić wszystko dla sprawy". Stąd wiele nawet wielkich ofiar na rzecz Ojczyzny idzie na marne. A przecież prawdziwe poświęcenie polega na tym, "ażeby wszystko zyskać dla sprawy".

Czy Polacy mogą się wcielać w Chrystusa? Czy mogą, niczym Jonasz, głosić Dobrą Nowinę całej Europie? Czy może są jak Hiob, który mimo cierpień nadal ufał Bogu? Czy wreszcie są jak Dawid, pewni swej wartości i misji?

Chrześcijaństwo jest religią obietnicy streszczającej się w za­pewnieniu, że przyjdzie Mesjasz, który przyniesie człowiekowi wielką amnestię, czyli wybawienie z grzechu, cierpienia i śmierci. Ludzie wierzący wszystkich czasów przymierzali tę rzeczywistość do aktualnej sytuacji historycznej swoich narodów cierpiących z powodu niewoli i ucisku. Wyrażali w ten sposób nadzieję na odmianę tragicznego losu oraz realizację słusznych aspiracji do suwerenności i wolności. Z tego chyba zrodził się me­sjanizm.

Romantyczny mesjanizm jest jedyną w Polsce popularną teologią historii. Jest to teologia Drugiego Przyjścia, teologia Apokalipsy interpretowanej dosłownie i przetłumaczonej na język polityczny. Poetycka teologia "Wielkiej improwizacji" i "Króla Ducha" wydała późne owoce w popularnych stereotypach Polaka katolika oraz Królestwa Bożego z polskim językiem urzędowym.

{{ article.description }}