#miłość

"Po cóż jest serce ludzkie"? - pod takim hasłem odbyło się w minioną niedzielę 2 grudnia br., przy kościele św. Stanisława BM w Rzymie spotkanie poświęcone nauczaniu Karola Wojtyły o miłości i małżeństwie. Zostało ono zorganizowane przez Ośrodek Dokumentacji i Studium Pontyfikatu Jana Pawła II i Duszpasterstwo polskie w Rzymie.

Źródłem zazdrości w miłości jest niepewność. Osiągnąć niezależność, nie znaczy obywać się bez innych ludzi, ale wyzbyć się potrzeby innych ludzi.

Podeszło do Jezusa kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: "Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: «Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat weźmie wdowę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu». Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umarł bezdzietnie. Wziął ją drugi, a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci. W końcu umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę".

Ojciec buduje z dzieckiem więź nie tylko poprzez emocjonalne tulenie go, jak czyni to matka, ale także poprzez wspólną przygodę, wychodzenie do świata, odkrywanie go, zdobywanie. Już małe dziecko, odkrywając wszystkie cuda świata, doświadcza nieustannej potrzeby dzielenia się swoimi niezwykłymi odkryciami ze swymi rodzicami, zwłaszcza z tatą.

Miłość na całe życie? Budujcie wspólna pasję! Kolejny odcinek niezbędnika psychologicznego Bogny Białeckiej.

Przyczyną tego zła i jego coraz skuteczniejszego (niestety) panoszenia się w świecie, jest zanik męskiej miłości i odpowiedzialności.

Czytuję czasami czasopisma dla dziewcząt, których tak wiele znajduje się w kioskach. Nie dla przyjemności! Przeciwnie - wymaga to ode mnie sporo samozaparcia i wprowadza nieodmiennie w dziwny nastrój.

Świadectwo Miłosierdzia Bożego poprzez osobiste wyznanie tajemnicy życia, niezwykły śpiew i grę na gitarze przekazał wiernym, Zygmunt Romanowski w sanktuarium św. Weroniki Giuliani w Gorzowie Wielkopolskim w niedzielę Świętej Rodziny.

Zanim nauczycie się kochać innych, nauczcie się szanować samych siebie. Kto nie ma szacunku dla siebie, nie może kochać. Nie mylcie miłości z uczuciami czy emocjami wywołanymi zainteresowaniem drugą osobą.

Tęsknota ludzi do tego, aby żyć teraźniejszością, jest wielka, jednakże nie mniejszy jest też opór przeciwko rozstaniu się z przeszłością. Ogólną przyczyną tego jest fakt, że psychiczna siła życiowa "charakteryzuje się znaczną inercją" i "pragnie zatrzymać to, co przeszłe".

Przyzwyczailiśmy się - albo zostaliśmy przyzwyczajeni - do napełniania swojego ciała pokarmem tylko po to, żeby jeść. Dlaczego nie zaczniemy liczyć się z tą jakże piękną i jakże delikatną maszyną, jaką jest ludzkie ciało?

"Gdy mąż wraca z pracy, powinnaś mieć gotowy obiad; zanim mąż wróci popraw makijaż, wpleć wstążkę we włosy. Postaraj się namówić dzieci, aby były cicho. Nie narzekaj, jeśli spóźni się".

Każdy z nas jest istotą społeczną, także dziecko. Ono przychodzi na świat w rodzinie i dlatego nie może być usunięte ze środowiska, szczególnie z życia rodzinnego. Przypomniał o tym biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej Antoni Długosz w rozważaniach zamieszczonych w drugi dzień świąt Bożego Narodzenia na stronie Kurii Metropolitalnej w Częstochowie.

Spotkałam niedawno człowieka, który po kilku uczuciowych zawodach stwierdził, że nie wierzy w trwałą miłość, a małżeństwa, które są ze sobą dłużej niż 10 lat, to zwyczajni mistrzowie hipokryzji...

Czy chcecie przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym was Bóg obdarzy? Odpowiadamy tak, ale często nie wiemy... jak?

Dwie mamy i dwie kobiety z pasją. Wydawałoby się, że szyją. No po prostu szyją. Nic bardziej mylnego!

Niechęć mężczyzn do związków małżeńskich wynika z wpływu na kulturę współczesną ideologii feministycznej, która od kilkudziesięciu lat zniechęca mężczyzn do dbania o kobiety. W efekcie porzucili oni swe tradycyjne role tych, którzy zapewniają utrzymanie i ochronę rodziny oraz wycofali się z troski o udane małżeństwo, gdyż widzą w nim jedynie zagrożenie dla siebie.

U dziecka i nastolatka istnieje ogromna dysproporcja między dawaniem a przyjmowaniem miłości, ale w miarę wzrostu i dojrzewania człowieka różnica ta stopniowo się wyrównuje.

Jesteście dla siebie jedyni i niepowtarzalni. Fascynowała Was - i na pewno fascynuje nadal - inna sylwetka, piękno oczu, włosów, odmienny głos, inny sposób chodzenia, inne spojrzenie na świat, możliwość porozmawiania o tym, o czym z nikim innym dotąd się to nie udało.

Dojrzałe życie polega na wierze w siebie i zaufaniu swoim możliwościom. Jest otwarciem na miłość, nie tylko między kobietą i mężczyzną, miłość małżeńską, ale również na miłość najbliższych, rodziny, przyjaciół a przede wszystkim Boga.

{{ article.description }}