Jak ma się zazdrość do prawdziwej miłości?

Zazdrość należy do sfery posiadania. Jej logika jest horyzontalna, to znaczy myśli się wyłącznie o drugim człowieku i o własnym ja, nie bierze się pod uwagę celu, dla którego pojawiliśmy się na ziemi.

Człowiek zazdrosny to taki, który stracił z oczu prawdziwy powód naszego przyjścia na świat. Będzie on niestety złym rodzicem, nie będzie mógł pomóc dzieciom w ich walce z nerwicą, a nawet stanie się dla nich przeszkodą, czynnikiem, który zwiększy stopień nasilenia nerwicy w rodzinie.

Człowiek zazdrosny nie posiada pewności siebie, własnej zdolności do miłości, do niezależnego, niezawisłego życia. Brak pewności ma swe korzenie w obawie, że straci się częściowo lub całkowicie miłość partnera na rzecz rywala.

Kochać to znaczy chcieć dobra drugiego człowieka i całej ludzkości, a zatem zgodzić się, by każdy dokonał wyboru własnego życia oraz partnera, który najbardziej mu odpowiada. Aby to jednak osiągnąć, aby zrozumieć innych, trzeba najpierw zrozumieć i pokochać samego siebie. Nieznajomość własnej osoby prowadzi do niezrozumienia życia. Czyni z nas ludzi ograniczonych, opanowanych wyłącznie przez nasze popędy i niezdolnych do swobodnego kierowania naszymi wrażeniami, emocjami i uczuciami.

Zanim nauczycie się kochać innych, nauczcie się szanować samych siebie. Kto nie ma szacunku dla siebie, nie może kochać.

Nie mylcie miłości z uczuciami czy emocjami wywołanymi zainteresowaniem drugą osobą. Prawdziwa miłość jest owocem dyscypliny, treningu.

Nie mylcie miłości z posiadaniem.

Miłość jest wyrazem dojrzałości. Prowadzi do niej długa indywidualna droga.

Nie mylcie miłości z zależnością od drugiej osoby, z potrzebą wsparcia, z obawą przed samotnością, z konformizmem, z fizycznym pożądaniem. Miłość jest zdolnością do bycia, do autonomicznego istnienia, do transcendencji.

Miłość jest, z definicji, relacją wertykalną, nie horyzontalną. Mogą Jej doświadczyć ci, którzy zdołali wznieść się ponad horyzontalność pieniądza, władzy, seksu, sukcesu.

Osoba powierzchowna nigdy nie będzie mogła kochać.

Kto nie doświadczył duchowego cierpienia, nie zna miłości.

Miłość jest rzeczą piękną. Jest jak kwiat: Jeśli dopuścisz do tego, by zabrakło mu wody, umrze.

Wszyscy mówią o miłości. Wielu ludziom wydaje się, że kochają; w rzeczywistości kochają nieliczni. Ludzie nie umieją kochać. Miłość jest pokorą, nie uległością. Miłość jest słodyczą, nie przesłodzeniem. Miłość jest zdolnością do cierpienia, nie masochizmem. Miłość jest zdolnością do podejmowania decyzji, nie sadyzmem. Miłość jest umiejętnością powiedzenia również nie. Miłość jest wybieraniem. Miłość jest zachowywaniem zawsze własnej godności. Miłość jest pragnieniem dobra drugiej osoby, innych ludzi. Miłość nie jest egoizmem. Miłość jest prawdą.

Więcej w książce: W poszukiwaniu szczęścia - Valerio Albisetti