#polskość

Dość żarliwą dyskusję wywołał na portalu X mój wpis, w którym odniosłem się do słów Romana Dmowskiego i stwierdziłem, że katolicyzm nie jest istotą polskości. Szczerze mówiąc byłem zdziwiony gwałtownością reakcji niektórych Internautów, bo to przecież oczywista oczywistość. Nigdy nie miałem wątpliwości, że aby być w pełni Polakiem, nie trzeba być katolikiem. Wielu jednak o dziwo nie zgadza się z tym bezdyskusyjnym dla mnie stwierdzeniem i stąd postanowiłem swoją wypowiedź nieco rozszerzyć i uzupełnić.

Naukowcy z Laboratorium Poznania Politycznego Instytutu Psychologii Polskiej Akademii Nauk stworzyli film "Polskość", w którym zagrała siostra zakonna oraz zawodnik MMA. Produkcja pozwoli nam spojrzeć na swoją tożsamość narodową z innej perspektywy i to niezależnie od wyznawanych poglądów.

Jakie jest dzisiaj nasze życie w tej powstającej wciąż ojczyźnie? Kwitnie, owocuje, czy może więdnie, karłowacieje, a może nawet zamiera?

Handlarze, złote rączki, imprezowicze. To tylko niektóre ze stereotypów, jakie przypisywane są Polakom. Chociaż są to opinie krzywdzące, w każdej z nich jest ziano prawdy i - paradoksalnie - możemy być z nich bardzo dumni. Zobaczcie sami:

O szerokim kontekście wojny polsko-polskiej, współczesnej wieży Babel, gwiazdach na sztandarze UE oraz o "stronnictwie pruskim" i "stronnictwie ruskim" mówi prof. Romuald Szeremietiew.

- Żeby móc się jako naród zrekonstruować, będąc słabym, zdezorganizowanym narodem, po serii katastrof cywilizacyjnych - zabory, wojny, okupacja, komunizm - potrzebujemy swego państwa, którego jednak nie potrafimy na dobre zdobyć - mówi prof. Andrzej Zybertowicz.

Debata poświęcona m.in. przyszłości polskiej edukacji i nauki otworzyła w sobotę w Poznaniu cykl konferencji pod hasłem: "Jakiej Polski potrzebujemy, właśnie".

Jeden z najwybitniejszych, choć nietypowy polski romantyk, nie pochwalał »patriotyzmu kapusty kwaśnej i ogórków kiszonych«, czy strategii typu »ja z synowcem na czele... i jakoś to będzie«.

Polska normalnym państwem nie jest, a w ciągu ostatnich kilku wieków bywała nim jedynie sporadycznie. Działo i dzieje się tak dlatego, ponieważ nie jesteśmy w stanie spełnić koniecznego warunku, podstawowej normy państwowości.

Mój stosunek do kartofla jest mniej więcej taki, jak do narodu polskiego: trudny, powikłany i ewoluujący z latami. Moje zmagania z moim wewnętrznym ziemniakiem, z moim ziemniaczanym alter ego, mają gombrowiczowski charakter, choć oczywiście nie taką rangę.

{{ article.description }}