#wychowywanie dzieci

Kocham cię. Cieszę się, że jesteś. Jesteś dla mnie darem od Boga i bardzo cieszyłam się, gdy się urodziłeś. Uwielbiam, gdy się uśmiechasz. Twoje przytulenie dodaje mi sił i jest jak balsam na serce...

Czy można spotkać jeszcze dziadków, którzy przyjadą nie tylko z podarkami ale z gotowym sercem i otwartością na zabawę, na budowanie relacji, więzi? Którzy dzwoniąc do swoich wnuków, pytając co u nich słychać, a nie o to, co chcą dostać?

Bycie ojcem to podróż, proces, który nigdy się nie kończy, który może się stać cudowną ścieżką do poznania samego siebie. Jestem bardzo szczęśliwa i dumna, że mam u swego boku takiego mężczyznę, że mogę się przyglądać, jak buduje relacje z naszą córką i zmienia się dzięki niej. To prawdziwy dar, za który dziękuję Bogu każdego dnia.

Ilu z nas ciągle pozostaje z tym niespełnionym marzeniem i pragnie doświadczyć bezwarunkowej miłości od swoich rodziców, mając 20, 30, a może jeszcze więcej lat?

Po co negować, że człowiek jest powołany i zdolny do miłości, ofiary i do budowania prawdziwej i trwałej jedności małżeńskiej między kobietą i mężczyzną? Oczywiście, że to wymagająca droga, ale właśnie ona prowadzi do szczęścia, którego sami pragniecie.

To, za co jesteśmy odpowiedzialni, odbija się też w języku. Zaobserwuj jakiegoś dnia, jak mówisz o sprawach dnia codziennego i waszego związku: w jakim kontekście sięgasz po formę „my", a w jakim używasz formy „ja".

Czy mamy prawo "cywilizować" na siłę? Czy człowiek ma prawo żyć zgodnie ze swoimi poglądami, zgodnie z posiadanymi zasobami tak kulturowymi, intelektualnymi jak i materialnymi? Czy człowiek może być represjonowany pod pozorem niesienia dobra?

{{ article.description }}