Bł. Adolf Kolping – ojciec rzemieślników

Ksiądz Adolf Kolping został nazwany przez Jana Pawła II jednym z głównych prekursorów nauki społecznej Kościoła w XIX wieku. Polski papież beatyfikował go 27 października 1991 roku. Powiedział wtedy, że ksiądz Kolping doskonale rozumiał młodego człowieka i realizował społeczny wymiar chrześcijańskiej wiary w praktyce. Dlatego, zdaniem Ojca Świętego, mogą być inspiracją dla pojmowania zadań Kościoła także dzisiaj, zwłaszcza w kontekście zjawiska rosnącego bezrobocia.

Adolf urodził się w ubogiej rodzinie pasterzy. Po ukończeniu szkoły podstawowej jego rodziców nie stać było, by mógł kontynuować dalszą naukę. Z tego powodu zaczął terminować w zakładzie szewskim. Był bardzo zdolny i praktyczny, dlatego praca szła mu bardzo dobrze i wkrótce uzyskał dyplom czeladnika. W tym czasie zetknął się z wielką biedą materialną i moralną tego ubogiego środowiska. Był uważnym obserwatorem rodzącego się na początku XIX wieku kapitalizmu i jego problemów. Zawód szewca wykonywał przez 10 lat z wielka sumiennością. Jednak głęboko w swoim sercu nosił pragnienie, by zostać księdzem. Z pomocą życzliwych ludzi udało mu się zdobyć odpowiednią ilość pieniędzy, by móc rozpocząć naukę w szkole średniej. Po jej ukończeniu wstąpił do seminarium i po odbyciu studiów filozoficzno-teologicznych został wyświęcony na kapłana 10 kwietnia 1845 roku.

Swoją pracę duszpasterską rozpoczął na terenie parafii w mieście Elbertfeld, w rozwijającym się wówczas Zagłębiu Ruhry. Wcześniejsze doświadczenie biedy głęboko naznaczyło dwadzieścia lat jego pełnej oddania kapłańskiej posługi pośród bezrobotnej, opuszczonej i zaniedbanej moralnie młodzieży. Dostrzegając jej wielorakie potrzeby, zakładał bursy, kasy chorych, kasy oszczędnościowe, szkoły wieczorowe i świetlice. Już jako młody kapłan włączył się w działalność katolickiego stowarzyszenia młodzieży czeladniczej, założonego przez nauczyciela Johanna Breuera. Dostrzegł w zakładanych przez siebie stowarzyszeniach szansę na przyczynienie się do likwidacji ubóstwa młodych robotników. Ten niezmordowany kapłan-społecznik pragnął chronić młodych przed bezdomnością. W związkach, które organizował, panowała rodzinna atmosfera chroniąca młodych przed zejściem na złą drogę.

W 1849 roku ksiądz Adolf Kolping został wikarym w katedrze w Kolonii, gdzie jeszcze intensywniej propagował tworzenie związków młodzieży. W maju 1849 roku założył Koloński Związek Katolickich Czeladników, który stał się zalążkiem dzisiejszego Dzieła Kolpinga, działającego od kilkunastu lat również w Polsce. Jego dzieło rozrastało się bardzo szybko jeszcze za jego życia. Założył związki młodzieży rzemieślniczej na terenie Austrii, Belgii, Szwajcarii i na Węgrzech. Uważał, że tego typu związki są wielką szansą dla młodych, zwłaszcza dla tych, którzy w poszukiwaniu pracy opuścili swoje rodziny i byli zdani tylko na siebie w nieznanym środowisku wielkiego miasta. W swoich kazaniach i publikacjach tworzył zręby nauki społecznej Kościoła. W swoim duszpasterstwie potrafił łączyć tradycyjne formy miłosierdzia, których nigdy nie brakowało w całej historii Kościoła, z nowocześnie zorganizowaną samopomocą społeczną. Pasją jego życia był Pan Jezus, którego codziennie spotykał w Eucharystii i odkrywał Jego umęczone Oblicze na twarzach biednej i zaniedbanej młodzieży, która spontanicznie nazwała go swoim Ojcem. Ksiądz Kolping zmarł 4 grudnia w 1865 roku w Kolonii.