Możemy robić rzeczy niemożliwe, Łk 17, 1-6

We fragmencie z Zapisków doczytuję się proroctwa. Kardynał Wyszyński, który przyznaje, że NIE WIERZYŁ, iż to on mógłby być tym, którym Bóg posłużyłby się by "wyprowadzić wodę ze spieczonej skały  umęczonej duszy narodu", cytuje " To mowa do kogoś innego, To mowa głodnych do Nieznanego, który ma przyjść i odnowić  oblicze ziemi". Tak się spełniło. Nieznanany kardynałowi wówczas a i później też w dość dużym stopniu Karol Wojtyła jako papież-Polak wymodlił słowami "Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi,...tej ziemi" to, przed czym uchyłał się kardynał. Niesłychanie znamienne wypowiedzi, powiązane ze sobą. gdzież by się śniło w komunistycznym uwięzieniu kardynałowi to wszystko co zaczęło się dziaćw 20 lat później. Byliśmy w tym, uczestniczyliśmy a dziś?

Ksiądz kardynał Stefan Wyszyński w "Zapiskachwięziennych" 24.V. 1956.  zanotował: "Tak często przesuwa się przez duszę cień Mojżeszowego odczucia rozdroża: Audite...numquid possum deducere aquam vivam de petra hac? Tak często mówisz do mnie przez ludzi pragnących  Żywej  Wody i mówiących mi, że mam ją dać, że muszę ją dać. Bo któż mógłby to uczynić? Ale wszystko, co ludzie mówią mi jest tak wielkie, że wprost trudno mi przypuścić, że mogłoby mieć jakiś związek ze mną."To mowa do kogośinnego, to mowa głodnych do  Nieznanego, który ma przyjść i odnowić oblicze ziemi". - Ale nie do mnie! Może dlatego,że zbyt dobrze znam nędzę swoją, bronię się odruchowo przed wielkimi słowami. Wiem, że to jest grzech pychy, wielkiej pychy, która myśli, że ma wyręczyć Boga. Boję się wielkich słów, ilekroć ludzie wiążą je ze mną. Jestem zbyt realistyczny, nadmiernie trzeźwy, zbyt dobrzepoinformowany, zbyt dokładnie znający sytuację, bym mógł przeskoczyć to w swoim przewidywaniu. Właśnie grzech mój jest grzechem trzeźwości, w której brak miejsca na to "niemożliwe słowo", które Bóg jeden zawsze wypowiedzieć może. Oskarżam się z grzechu trzeźwości.(...) Moim największym grzechem jest realizm, wróg oczu nadprzyrodzonych. Wierzę, że Bóg może wszystko i zawsze uczynić, ale nie przeze mnie. Wierzę, że Bóg może wyprowadzić wodę ze spieczonej skały umęczonej duszy Narodu, ale żeby to miał uczynić przeze mnie? Brak mi jeszcze tej pokory, która pozwoliłaby mi uwierzyć w to. Grzech Mojżesza powtarza się we mnie."

Piękne słowa.

WIELKI jest człowiek który przebacza.

Ileż nadziei z tych słów:" Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: "Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze", a byłaby wam posłuszna." Ileż nadziei dla mnie stojącej w obliczu zadań i stresów, niemożliwych po ludzku. Ileż porządku w dramacie życia ze słów: "Jeśli twój brat zawini, upomnij go; jeśli żałuje, przebacz mu." Szarpanina wewnętrzna, że reagowałam na niesprawiedliwość wobec mnie, "pyskowałam", buntowałam się...Że nie okazywałam przebaczenia, nie zachowywałam się jak ta, która przebaczyła. Przecież nie było na przebaczenie zapotrzebowania. Owszem doszło się do niedochodzenia "zadłużenia". Tylko tyle. Ale nie było pewności, czy to nie za mało? Bóg nie każe zadawać sobie uczuciowego/moralnego gwałtu. Tylko wzajemnie sobie to narzucamy. Także i osoby duchwne, które zasiadają w konfesjonale.

Rzeczywiście,trafiłam z tym ogniem w dziesiątkę i to bez podglądania.