Najgorsza trucizna - Mk 8, 14-21

 dzieki za wszystkie kazania i komentarze!!

Tak przypatrujac sie uczniom ucze sie ciagle pokory. Oni pokazuja mi jak trudno rozumiec Boga, jak czlowiek sklonny jest myslec tylko po ludzku i ze Pana Jezusa trzeba nasladowac i ciagle na nowo odkrywac kazdego dnia, do konca zycia.

Znowu chciałobysię powiedzieć : święte słowa ojca komentatora. A przede wszystkim Jezusa. Mam wokół siebie tyle osób, sama też do nich należę, zamartwiających się o byt. I mam osobę, która się nie zamartwia, Żyje skromnie, jest niemłoda, nie całkiem zdrowa, samotna. Ale w jakimś sensie trudno uchwytnym jest szczęśliwa, daje zawsze energię, jaśniejsze spojrzenie na życie, spokój. Jednak jak przez moment pomyślę, czy chciałabym nią być, to widzę, że jednak nie. Bo ona za mało ma w porównaiu ze mną, za mało się nastawia na to, żeby coś mieć. Ja jej nie pomagam materialnie, bo prawdę mówiąc ona tego nie potrzebuje, to co ma wystarcza jej. Więc ja jestem taki kwas faryzeuszów? W ogóle ja zamożna nic jej dać nie potrafię, a ona mi tak potrzebna, bez porozmawiania z nią, nie wyobrażam już sobie tygodnia.