Okruchy Ewangelii - słuchaj Magazynu RV

Czy może być miłość większa od tej, jaką rodzice obdarzają swoje dzieci albo małżonkowie siebie nawzajem? – oto pytanie, które stawiamy sobie biorąc pod uwagę głębokie więzi rodzinne, jakie nieraz widzimy u naszych krewnych lub znajomych.

Z dzisiejszej Ewangelii jasno wynika odpowiedź na to pytanie: wierzący powinien najbardziej kochać samego Chrystusa, stawiając Go ponad bliźnimi, nawet tymi najbliższymi: „Kto miłuje ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto miłuje syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je znajdzie” (Mt 10,37-39).

[-polacco_2_20110625_203815.mp3-]

Przytoczone słowa Jezusa nastręczają nam czasem niemało trudności, zarówno gdy chodzi o ich zrozumienie, jak przede wszystkim praktyczne ich zastosowanie. Wydaje się bowiem, że są zbyt wymagające i przeciwne logice. Przecież w naszej religii tak wiele mówi się o miłości, zwłaszcza w odniesieniu do najbliższych, rodziców i dzieci. Ponadto wydaje się nam, że trudno jest kochać kogoś mocniej niż tych, którzy należą do naszej rodziny.

Tymczasem gdy dokładniej przeanalizujemy przytoczone słowa Chrystusa i uwzględnimy cały kontekst historii zbawienia, dostrzeżemy, że Jezus w niczym nie umniejsza miłości międzyludzkiej, ale równocześnie stanowczo stwierdza, że w świecie wartości przyjmowanym przez wierzącego Bóg ma być zdecydowanie na pierwszym miejscu. Już w Starym Testamencie czytamy: „Będziesz (…) miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił” (Pwt 6,5). Nie jest jednak łatwo zaakceptować w naszym życiu to pierwszeństwo miłości do Boga, a w niektórych okolicznościach ten wymóg może się wydawać niemal heroiczny.

Nawiązując do tego tematu i związanych z nim trudności, Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza: „Więzy rodzinne, chociaż są ważne, nie mają charakteru absolutnego. Podobnie jak dziecko wzrasta coraz bardziej ku dojrzałości oraz samodzielności ludzkiej i duchowej, tak rozwija się i umacnia jego szczególne powołanie, które pochodzi od Boga. Rodzice powinni uszanować to powołanie i ułatwić dzieciom odpowiedź na nie. Trzeba uzmysłowić sobie, że pierwszym powołaniem chrześcijanina jest pójście za Jezusem” (KKK 2232).

Rozważając słowa Jezusa o miłości Boga nade wszystko, o potrzebie zaakceptowania związanych z tym trudności, warto zauważyć, że w miłości międzyludzkiej niesłychanie ważną rolę odgrywają uczucia. W odniesieniu do Boga chodzi o coś jeszcze głębszego, trwalszego, bo o miłość, która oznacza uznanie w Bogu najwyższego i najważniejszego dla nas Dobra. Bóg staje się ostatecznym celem życia, wszystko inne zostaje temu celowi podporządkowane. Chodzi tu o sprawę najwyższej wagi, bo zdarza się nieraz, że człowiek przeżywa pokusę obdarowania największą miłością kogoś innego albo przywiązania się do czegoś innego; to jednak w ostatecznym rozrachunku nie przynosi mu trwałego szczęścia, nie zaspokaja jego najwyższych pragnień i najgłębszej tęsknoty jego duszy.

Przeżyliśmy już w naszym życiu różne, czasami bardzo głębokie relacje ludzkie. One dały nam dużo satysfakcji, pomogły rozwijać naszą osobowość, wzrastać duchowo. Z własnego doświadczenia albo z obserwacji innych widzimy też, jak niekiedy mocne – wydawałoby się – związki rozpadają się, a nawet przemieniają w nienawiść. Ci, którzy nie mogli żyć bez siebie, dzisiaj nie mogą na siebie patrzeć. Takie radykalne zmiany uczuć nie dotyczą jedynie związków małżeńskich.

Miłość między ludźmi i miłość między człowiekiem i Bogiem nie wykluczają się, ale się wzajemnie uzupełniają. Jednej i drugiej ciągle się uczymy; do wzrastania w jednej i drugiej potrzebna jest nam pomoc Tego, który jest Miłością. Prośmy o nią w tę niedzielę, w którą Jezus przypomina nam o tym, co i Kto jest najważniejszy w naszym życiu.