Miłość to nie zbiór martwych prawd. Musi się „wcielić” / Jezuicki Przystanek Adwentowy, cz. 9

Jesteśmy u kresu trzeciego tygodnia Adwentu. Możemy przypomnieć sobie cytat Henriego de Lubac’a: „Wiara nie jest magazynem martwych prawd... Miłość można zrozumieć, jeśli jest wcielona. Służba bliźnim jest dla chrześcijanina jedyną formą nauczenia się jednoczącej miłości”.

De Lubac w swoim dziele „Katolicyzm. Społeczne aspekty dogmatu” toczył teologiczną walkę przeciwko „czystemu indywidualizmowi” w zbawieniu. Stanowczo krytykował myśl, że zbawienie dotyczy tylko „mojej radości”, że jest to „moje prywatne wieczne zbawienie”. Takie spojrzenie jest według niego zdradą chrześcijaństwa.

Dlaczego? Ponieważ Bóg nie wcielił się w odizolowaną jednostkę, ale przyjął ludzką naturę. Wcielenie jest aktem miłości, który łączy nas w całość. Jesteśmy zbawieni wspólnie, jako jedno ciało. Dogmat o Wcieleniu nie jest abstrakcyjną prawdą; jest rzeczywistością społeczną.

Powoli kończący się czas Adwentu wzywa nas zatem, aby nasza miłość do Boga nie była tylko uczuciem lub zbiorem myśli. Musi się „wcielić”. Nasza miłość do Boga, którego nie widzimy, jest pusta i fałszywa, jeśli nie stanie się ciałem w konkretnej miłości i służbie bliźniemu, którego widzimy.

Pytanie do refleksji: Gdzie i w kim moja miłość do Boga „wcieli się” dzisiaj w konkretny, widzialny czyn służby?