Życie duchowe nie znosi zwłoki. Adolf Kajpr SJ, męczennik nazizmu i komunizmu, był człowiekiem, który boleśnie uświadamiał sobie, że nasza wiara nie może rozgrywać się dopiero „kiedyś potem”. Czekanie na Boże Narodzenie nie było dla niego biernym wypatrywaniem przyszłości ani nostalgicznym wspominaniem przeszłości. „Chrystus jest rzeczywiście wciąż ten sam, żyje i jest z nami w wiecznym Hodie, w niezmiennym Dzisiaj wiecznej obecności”.
Oczekujemy Wcielenia Słowa. Bóg nie stał się ideą, filozofią ani zbiorem reguł. Stał się Ciałem. Jak inaczej możemy przygotować się na przyjście żywego Słowa, niż zanurzając się w Bożym Słowie?
Przyjaźń, to świetne przygotowanie do Świąt Bożego Narodzenia / Jezuicki Przystanek Adwentowy, cz. 5
Czytania adwentowe wzywają nas głosem Jana Chrzciciela: „Prostujcie drogę Pańską, uczyńcie prostymi Jego ścieżki”. Czym jednak są „krzywe drogi” i „pagórki” w naszym XXI wieku? Papież Franciszek w encyklice Fratelli Tutti daje jasną odpowiedź: to mury nienawiści, uprzedzeń, agresywnego nacjonalizmu i „kultura murów”, która dzieli ludzi.
Pierre Teilhard de Chardin oferuje nam wizję, która rozszerza nasz Adwent z historii ludzkości na cały kosmos. Często postrzegamy Adwent jako wydarzenie czysto ludzkie i duchowe. Teilhard zaprasza nas jednak, byśmy widzieli Wcielenie jako kluczowe wydarzenie dla całego stworzenia.
W życiu duchowym często jesteśmy uczeni podejrzliwości wobec swoich pragnień. Kojarzymy je z egoizmem, żądzą posiadania lub uznania. Jezuita James Martin, czerpiąc z tradycji ignacjańskiej, przypomina nam jednak, że „istotą Adwentu jest pragnienie”.
Gdzie jestem powołany, by być nosicielem konkretnej nadziei dla tych, którzy znajdują się na „granicy” w mojej wspólnocie lub w świecie?
W XXI wieku Adwent stanowi paradoks. Żyjemy w świecie, który nie znosi czekać, a mimo to liturgia wzywa nas do okresu intensywnego oczekiwania. Jesteśmy otoczeni nieustannym hałasem, podczas gdy Adwent zaprasza nas do ciszy i czuwania.
Nasz problem z czyśćcem polega na tym, że postrzegamy go najczęściej jako karę, sprawiedliwą odpłatę i swego rodzaju spłatę długów zaciągniętych podczas naszego życia. Szczególnie w dniu Wspomnienia Wszystkich Wiernych Zmarłych, kiedy rozważanie losu tych, którzy odeszli, staje się szczególnie palące, te wyobrażenia mogą wydawać się zbyt surowe. Biblia pokazuje nam jednak coś innego. A co, gdybyśmy spróbowali spojrzeć na całą tę rzeczywistość przez inny, być może znacznie bardziej fundamentalny pryzmat – pryzmat Bożej miłości?
{{ article.description }}