Po co adwent?

Pytanie wydaje się nieuzasadnione, bowiem wiemy, że adwent to czas oczekiwania na Boże Narodzenie. Kojarzy się nam z roratami, lampionami, które wprowadzają nas w symbolikę światła i ciemności. Podczas adwentu jesteśmy zachęcani do udziału w rekolekcjach, spowiedzi by dobrze przygotować się na ten szczególny dzień - dzień Bożego Narodzenia.

I tak co roku? Często w pośpiechu brakuje nam czasu na zrozumienie, dlaczego znowu w tym roku trzeba się przygotowywać do Bożego Narodzenia. Warto zastanowić się, jaka jest różnica w przeżywaniu wydarzeń historycznych związanych z naszym codziennym życiem (np. nasze urodziny) a wydarzeniami liturgicznymi.

Pierwsza niedziela adwentu rozpoczyna rok liturgiczny. Ważne jest zrozumienie, że rok liturgiczny różni się od roku kalendarzowego. Obydwa wskazują na wydarzenia, które miały miejsce w przeszłości, jednakże tradycja Judeo-chrześcijańska nadaje wydarzeniom liturgicznym inny wymiar. W wymiarze liturgicznym wydarzenia zbawcze nie są tylko wspominaniem przeszłości. Uaktualniają się, dzieją tu i teraz. Mają również wymiar eschatologiczny. Zatem kiedy przeżywamy adwent i Boże Narodzenie, dzięki Liturgii stajemy się uczestnikami wydarzeń, razem z prorokami wsłuchujemy się w obietnice, jakie Bóg przygotował dla nas, a nie tylko dla Izraela z czasów prorockich. Razem z prorokami, Maryją i Józefem odkrywamy wielką tajemnicę Wcielenia.

W czasie adwentu Bóg chce nas przygotować nie tylko do tego, że w Betlejem rodzi się dziecko, ale że to dziecko jest równocześnie człowiekiem i Bogiem. Znaki, które towarzyszą tym narodzinom mają nam pokazać, że dzieło Boże ma nadzwyczajny charakter.

Podczas adwentu liturgia słowa Bożego przygotowuje nas do zbliżenia się do tej wielkiej tajemnicy. Czytamy teksty prorockie. Prorok to człowiek, który mówi, głosi, ale jego słowa nie pochodzą od niego. Jeremiasz pisze: "Kto miał moje słowo, niech wiernie opowiada moje słowo! Co ma wspólnego słoma z ziarnem - wyrocznia Pana" (Jer 23, 28). Prorok jest głosem Boga, ale przede wszystkim jest tym, który słucha Boga, przyjmuje i gromadzi każde słowo Boga i przedstawia je ludziom. Gdybyśmy chcieli dokonać pewnej syntezy treści proroctw, to w sposób oczywiście bardzo uproszczony możemy wskazać, że część proroctw ma charakter mesjański - bezpośrednie głoszenie przyjścia Mesjasza, Zbawiciela, a inne charakter moralny - wskazują, w jaki sposób ludzkość ma się przygotować na przyjście Mesjasza.

Dzieciom w wieku przedszkolnym czytamy teksty proroctw, które zapowiadają przyjście Mesjasza, a także pomagają zrozumieć, że dziecko, które się rodzi w Betlejem nie jest tylko człowiekiem podobnym do nas, ale jest Synem Boga. Proroctwa te podprowadzają nas w sposób namacalny w zrozumienie znaków, które zapowiadają o niezwykłości tego wydarzenia. Małe dziecko nie rozumie języka abstrakcyjnego, dlatego potrzebuje ono konkretu i takim konkretem posługuje się Bóg, przemawiając do ludzi ustami proroka.