Św. Kinga - Czysta Pani Sądecczyzny

Gdy Kinga miała 5 lat została obiecana za żonę Bolesławowi, księciu krakowsko-sandomierskiemu. W tym czasie opiekowała się nią Grzymisława, matka Bolesława oraz pedagog Mikuła. Po zawarciu małżeństwa z Bolesławem Wstydliwym w 1247 r. wyprosiła u swego męża tzw. białe małżeństwo, które oznaczało, że małżonkowie nie podejmowali współżycia zachowując czystość. W takim stanie przeżyli 40 lat.

W tym czasie niezwykle trudnym dla Polski, bo trwało rozbicie dzielnicowe a ziemie polskie nękane były najazdami tatarskimi, Kinga służyła Bolesławowi radą a kiedy trzeba było także swym wielkim posagiem. Dzięki szczodrości księżnej starczyło pieniędzy na opłacenie wojska, by bronić się przed groźnymi Tatarami.

Dzięki staraniom księżnej Kingi do Polski dotarli górnicy z Węgier, którzy odkryli złoża soli w Bochni i Wieliczce, gdzie rozpoczęli jej wydobycie. Ten cenny skarb przyczynił się do bogactwa księstwa. Fakt ten potwierdza wielkie starania księżnej Kingi o pomyślność i rozwój jej nowej ojczyzny. Księżna nauczyła się bardzo dobrze języka polskiego, by dobrze porozumiewać się z dworzanami i prostym ludem, o którego losy była zawsze szczerze zatroskana.

Usilnym staraniom świętej Kingi i biskupa Prandoty z Białaczewa zawdzięczamy kanonizację św. Stanisława biskupa i męczennika ze Szczepanowa, która odbyła się 8 września 1253 r. w Asyżu. Księżna chciała w ten sposób pokazać całej Polsce wzór świętego bez reszty oddanego Bogu i Jego ludowi.

Bolesław, chcąc podziękować żonie za wsparcie w najtrudniejszym czasie najazdów tatarskich, podarował jej Ziemię Sądecką, dla której Kinga stała się Panią i dobrodziejką. Budowała kościoły m. in. w Jazowsku. Dbała o zaludnienie wsi, otaczała troskliwą opieką ludność tam zamieszkałą. Najważniejszą fundacją księżnej Kingi był klasztor w Starym Sączu dla Sióstr Klarysek, które przybyły tam ze Skały.

Po śmierci męża Bolesława Wstydliwego w 1279 roku Kinga wstąpiła do starosądeckiego klasztoru, gdzie spędziła 12 lat wypełniając je modlitwą, umartwieniami i pracą. Dbała o liturgię i oprawę muzyczną nabożeństw. Z jej inicjatywy na język polski został przetłumaczony Psałterz. Zmarła w opinii świętości 24 lipca 1292 roku w Starym Sączu. Została ogłoszona błogosławioną w 1690 roku a kanonizował ją Jan Paweł II w 1999 r. Podczas homilii powiedział o niej:

"Z pewnością niemały wpływ na jej duchowość wywarli żyjący wówczas święty Jacek, błogosławiony Sadok, błogosławiona Bronisława, błogosławiona Salomea, błogosławiona Jolanta - siostra Kingi i wszyscy ci, którzy tworzyli w ówczesnym Krakowie szczególne środowisko wiary.

Jeżeli dziś mówimy o świętości, o jej pragnieniu i zdobywaniu, to trzeba pytać, w jaki sposób tworzyć właśnie takie środowiska, które sprzyjałyby dążeniu do niej. Co zrobić, aby dom rodzinny, szkoła, zakład pracy, biuro, wioski i miasta, w końcu cały kraj stawały się mieszkaniem ludzi świętych, którzy oddziaływują dobrocią, wiernością nauce Chrystusa, świadectwem codziennego życia, sprawiając duchowy wzrost każdego człowieka? Święta Kinga i wszyscy święci i błogosławieni XIII wieku dają odpowiedź: potrzeba świadectwa. Potrzeba odwagi, aby nie stawiać pod korcem światła swej wiary. Potrzeba wreszcie, aby w sercach ludzi wierzących zagościło to pragnienie świętości, które kształtuje nie tylko prywatne życie, ale wpływa na kształt całych społeczności".

Mówił nam w Starym Sączu Jan Paweł II, w pamiętnym1999 r., że święci żyją świętymi i wołają o nowych świętych. Słowa Ojca Świętego potraktujmy jako osobiste zaproszenie dla każdego z nas, tak by nadal owocowała świętość Pani Sądeckiej w naszym życiu.

"A gdy dziś pytamy, jak uczyć się świętości i jak ją realizować, święta Kinga zdaje się odpowiadać: trzeba troszczyć się o sprawy Pana na tym świecie. Ona daje świadectwo, że wypełnianie tego zadania polega na nieustannym staraniu o zachowanie harmonii pomiędzy wyznawaną wiarą a własnym życiem. Dzisiejszy świat potrzebuje świętości chrześcijan, którzy w zwyczajnych warunkach życia rodzinnego i zawodowego podejmują swoje codzienne obowiązki; którzy pragnąc spełniać wolę Stwórcy i na co dzień służyć ludziom, dają odpowiedź na Jego przedwieczną miłość. Dotyczy to również takich dziedzin życia, jak polityka, działalność gospodarcza, społeczna i prawodawcza. Niech i tu nie braknie ducha służby, uczciwości, prawdy, troski o dobro wspólne nawet za cenę wielkodusznej rezygnacji ze swego, na wzór świętej Księżnej tych ziem! Niech i w tych dziedzinach nie zabraknie pragnienia świętości, którą zdobywa się przez kompetentne, służebne działanie w duchu miłości Boga i bliźniego".