Kościół w Polsce wkracza w nową fazę i coraz śmielej mówi językiem papieża Franciszka

"Przyjęte przez Konferencję Episkopatu Polski wytyczne pastoralne do adhortacji Amoris laetitia sprawiają prawdziwą radość. Sam już okazywałem zniecierpliwienie faktem, że tak długo - bo ponad dwa lata - trwały prace nad tym dokumentem" - pisze ks. Alfred Marek Wierzbicki na stronie internetowej kwartalnika "Więź".

Autor artykułu pisze o tym, że dyrektywy w nim zawarte mają "inspirować i stymulować działalność duszpasterską". Zawarte w nim wskazówki są dla niego impulsem do pracy nad zaktualizowanym Dyrektorium Duszpasterstwa Rodzin dla Kościoła w Polsce, za którym powinny pójść diecezje i metropolie.

To, co autor widzi w bieżących potrzebach Kościoła, to szukanie nowego stylu duszpasterstwa. "Styl duszpasterstwa nie został raz na zawsze ukształtowany i trzeba go konfrontować z nowymi wyzwaniami". Sugeruje zaangażowanie środków na rzecz formacji w celu duszpasterstwa indywidualnego dla księży oraz kandydatów do kapłaństwa. Kompetencje duszpasterzy odgrywają dla niego znaczącą rolę w podejściu do człowieka w duszpasterstwie.

Ksiądz Alfred Wierzbicki wskazuje na to, że dokument napisany przez polskich biskupów wyraźnie ukazuje chrześcijański ideał małżeństwa i rodziny. Jak dodaje, wykazuje on przy tym życzliwość dla wszystkich borykających się z dramatem nieudanego lub zniszczonego małżeństwa.

Do dalszej refleksji autor chce podać mało rozwinięty wątek dopuszczenia do Eucharystii osób, które "znajdując się w sytuacji obiektywnie grzesznej nie ponoszą za nią osobistej odpowiedzialności". Ks. Wierzbicki wskazuje na potrzebę przemyślenia "pastoralnego oraz sakramentalnego znaczenia okoliczności łagodzących winę".

Papież Franciszek według ks. Wierzbickiego obecnie szuka w swoim nieustannym zadawaniu pytań Bogu w kwestii żyjących w powtórnych związkach światla. "Namysłu domaga się, czy sakramenty nie stanowią pomocy w trudnych życiowo sytuacjach, co zaznacza Franciszek, dodając, że "Eucharystia nie jest nagrodą dla doskonałych, lecz szlachetnym lekarstwem i pokarmem dla słabych" (AL, 305, przypis 351). Pozostawienie przez Franciszka tej sprawy jako otwartej można rozumieć jako oczekiwanie na światło. Zazwyczaj przychodzi ono z góry, gdy nie ustajemy w stawianiu pytań" - wskazał autor.