Modlitwa wymiarem wieczności

"Pełnię modlitwy osiąga człowiek nie wtedy, kiedy najbardziej wyraża siebie, ale wtedy, gdy w niej najpełniej staje się obecny sam Bóg."- Jan Paweł II.

Człowiek każdego kolejnego dnia życia uczy się, jak należy czytać w swej duszy, aby w iluminacji Prawdy poznać przemawiającego doń Boga. To właśnie modlitwa jest tą płaszczyzną, na której następuje otwarcie na relację ze Stwórcą. Może sprowadzić się również do transcendentnego punktu aktu zawierzenia i oddania się Bogu, lub czegoś na wzór mostu łączącego dwa brzegi - rzeczywistość ziemską i niebiańską.

Istotnym elementem składającym się na fenomen modlitwy jest czas. Jeśli ten umownie dałoby się określić jako następujące po sobie odcinki przemijania, to czas modlitwy byłby wybranym, w pewien sposób naznaczonym spokojem, szczególnie intymnym fragmentem, jednym z wielu budujących ludzką egzystencję. Ważną częścią modlitwy jest również miejsce, wyodrębnione w taki sposób, aby było adekwatne do czasu, osobowości człowieka, tematu nad jakim pragnie się pochylić, a także do stanu jego duchowości. Tym miejscem może być świątynia, zakątek świata przyrody lub domowe zacisze. Gdyby jednak to właśnie ciało człowieka potraktować jak kamienną budowlę, jego wnętrze dałoby się określić mianem miejsca idealnego do skupienia się na dążności do pełnego scalenia z Bogiem.

Człowiek zatem musi kierować się ku głębi swego wnętrza i w nim kształtować więź ze Stwórcą, w innym przypadku okaże się jedynie pustymi murami, w których nie toczy się prawdziwe życie, pełne sensu. Aby właściwie pojąć wymiar i znaczenie modlitwy trzeba także zdołać przeciwstawić w samym sobie dwie pary skrajności. Z jednej strony światło i ciemność, a z drugiej słowo i ciszę. Człowiek w świetle łaski Chrystusa podejmuje wyzwanie wspinania się na swoją egzystencjalną górę, idąc szlakiem umożliwiającym mu odtworzenie w pełni obrazu Boga we własnym wnętrzu. Ta wartość, ta szlachetna zdobycz, jest właśnie szczytem duchowego wzrastania do pełni człowieczeństwa i jednocześnie esencją życia oddanego Bogu.

Ciemność związana z modlitwą zaś, nie jest niepokojem, czymś obcym, stanem nieznanym, siedliskiem zła, lecz zakątkiem, w którym nic człowieka nie rozprasza, a tym samym nie zaburza w nim spokoju potrzebnego do kontemplacji. Ciemność towarzysząca takiej modlitwie może symbolizować trud, cierpienie i wszelkie zmagania wpisane w codzienne życie człowieka. Ale może być również przestrzenią, w której Duch Święty obdarza ludzkie dusze przymiotem wytrwałości, dając w ten sposób możliwość zapanowania i pokonania wszelkich pokus targających ciałem.

Kolejno odnosząc się do znaczenia słowa, należy zaznaczyć, że to wypowiadane przez Boga do człowieka, ten słyszy w swej duszy umacniającą i ożywczą mocą. Pomaga mu ono zwalczać wady grzesznej natury, ułatwia stawianie sobie wyzwań w wierze, kształtowanie sumienia i naśladowanie Jezusa w Jego postawie względem Ojca. Ale nie należy zapominać także o modlitwie ciszy, odczuwanej często przez ludzi jako milczenie samego Boga. Jeśli w ślad za tym nie idzie zwykły ludzki strach przed opuszczeniem przez Stwórcę, jeśli nie wkrada się w duszę pewien rodzaj zwątpienia czy zmęczenia, to wówczas prawda o Bogu, a precyzyjniej sam Bóg, wnika w ludzkie myśli właśnie owymi kroplami ciszy.

Można zatem powiedzieć, że modlitwa jest swoistym dotknięciem nieskończoności. Najprostszym, co nie znaczy najłatwiejszym do osiągnięcia, ale najwznioślejszym scaleniem z Bogiem, na jaki może sobie pozwolić człowiek żyjący po tej stronie rzeczywistości. Dzięki otwartości i wytrwałości, zaufaniu i oddaniu Bogu, a także dzięki darom łaski i miłości ofiarowywanym przez Niego, człowiek może zanurzać się w głębinach oceanu modlitwy, niczym w granacie Bożych oczu, szukając swej drogi do wieczności.