Z podręcznika ucznia klasy II

Znowu ks. Twardowski - o umieraniu. Jak pięknie to ujął.

Zosia lubiła odwiedzać swoją babcię. babcia była wysoka, siwa i miała na nosie rogowe, czarne okulary.

Pewnego dnia babcia zdjęła z szafy stary album, położyła na stole i pokazywała w nim fotografie. Najpierw pokazała fotografie samej siebie - wtedy kiedy miała 5 lat. Zosia nigdy by babci takiej nie poznała. - Jakie to dziwne - pomyślała Zosia - jak bardzo się babcia zmieniła. Siedemdziesiąt lat temu była dziewczynką chudą jak patyk, z kokardą na głowie.

Na innej fotografii w albumie zobaczyła Zosia swojego tatusia. Kiedy zrobiono zdjęcie miał dwa lata. Dwuletni tatuś chodził na czworakach po podłodze. Przeglądając fotografie Zosia zwróciła uwagę na jedną z nich. Przestawiała starszą panią w dużym kapeluszu z piórem i parasolką w ręku.

- To ciocia Wanda - powiedziała babcia.

- Gdzie ona teraz jest ? - zapytała Zosia.

- Ciocia Wanda umarła, to znaczy przeprowadziła się do nieba. Kiedy ktoś przeprowadza się na inną ulicę albo do innego miasta - tłumaczyła babcia - to zabiera wszystkie rzeczy ze sobą. Jeżeli jednak ktoś przeprowadza się do nieba, wszystko co miał zostawia w mieszkaniu: szafę, łóżko, radio, telewizor, stół, kredens, wszystkie szklanki, wszystkie filiżanki ze spodkami, telefon, widelce, łyżki, książki, lampy, kapelusze, rękawiczki, zegarek, który chodził na ręku, wszystkie ręczniki, nawet szczoteczkę do zębów, którą zawsze zabiera ze sobą przy przeprowadzce. Ten, kto się przeprowadza do nieba, wszystko zostawia na ziemi i na nowe miejsce zabiera tylko swoją duszę. Jaka ta dusza ważna ! Nie można się z nią rozstać. Ten, kto odchodzi z tego świata, cieszy się i boi, tak jakby leciał samolotem. Jezus do niego przychodzi i przeprowadza. On sam wie, kiedy.