Miłosierdzie pozostaje wielką tajemnicą Boga i wielkim skandalem w oczach ludzi. Zawiera w sobie to, z czym mamy największe trudności: współczucie, przebaczenie, nawrócenie. Nie stawia warunków, nie zna żadnych granic. Jest darmowe.
Ale jednocześnie jest jak światło, które padając na nasze życie sprawia, iż dostrzegamy również to, co jest w nim ciemnością.
Bp Grzegorz Ryś głosi skandal miłosierdzia jako nauczanie, które trzeba wykrzyczeć. Nikt nie jest stracony. Miłość Boga jest silniejsza niż ludzki grzech. Bóg nie rozdaje cukierków grzecznym dzieciom, ale podnosi w górę tych, którzy dotknęli dna.
Ta książka zrodziła się z konkretnego WYDARZENIA, jakim jest peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego po parafiach diecezji krakowskiej. W wielu miejscach diecezji było mi dane w niej uczestniczyć, przewodniczyć liturgii, głosić homilie. Niektóre z nich zostały przepracowane, na nowo zredagowane i poskładane w większe całości przez Pana Tomasza Ponikłę, któremu serdecznie dziękuję (sporo się napracował, by z mówionego uczynić tekst pisanym, powyrzucać powtórzenia, opatrzyć cytaty odsyłaczami itd.; najbardziej zaś nad tym, by mnie w ogóle na tę książkę namówić...).
Wydarzenie - PEREGRYNACJA - jest ważne; stwarza też szansę na postawienie kluczowych dla wiary pytań, podpowiada istotne dla niej odpowiedzi i postawy. Gdy padają - jedne i drugie (pytania i odpowiedzi) - peregrynacja staje się taką "wędrówką" Jezusa, o której warto i należy mówić. W przeciwnym wypadku należałoby raczej milczeć.
Taką dyscyplinę podpowiada Ewangelia, która przecież niemal nieustannie opowiada o wędrówkach Jezusa. Czytamy na przykład u świętego Marka: [Jezus z uczniami] podróżowali przez Galileę. On jednak nie chciał, żeby kto wiedział o tym (Mk 9, 30). Uznał więc, że nie należy opowiadać o tej "peregrynacji". Dlaczego? Ewangelista odpowiada zaraz w następnym wersie: Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: "Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie". Wędrówka Jezusa jest więc wydarzeniem, o którym nie ma co mówić, dokąd nie pozna się Jezusa w tajemnicy Jego ŚMIERCI i ZMARTWYCHWSTANIA. Bez doświadczenia tego WYDARZENIA - wszystko, co możemy powiedzieć o Jezusie jest niepełne - tak dalece, że wręcz nieprawdziwe.
Oczywiście, wszystko, czego dokonał do tej pory (przed swoją Paschą), było ważne: głosił Słowo, nauczał, zgromadził uczniów, czynił znaki i cuda. A jednak... Najwyraźniej to wszystko jeszcze mało (nawet jeśli jest ważne). To za mało znać Jezusa jako Nauczyciela; i za mało pokładać w Nim nadzieję, jako we wszechmocnym cudotwórcy. Najgłębszy wymiar wiary otwiera się przed nami dopiero wtedy, gdy spotykamy Go jako Tego, który umarł i zmartwychwstał - więc żyje.
Umarł - bo Go zabiłem (i ja, i Ty, i Każdy - każdy z nas wielokrotnie); zmartwychwstał, by mnie dźwignąć ze śmierci, którą jest mój grzech i ogłosić mi przebaczenie. To spotkanie wszystko zmienia. Odtąd nie jestem już skonfrontowany z "lekcją" (z pouczeniem głoszonym przez "Boskiego Belfra"), nie recenzuję jej też, ani nie oceniam - jak Grek "szukający mądrości"; nie szukam też "znaków" i nie buntuję się, gdy ich nie otrzymuję.
Wiem natomiast, że w Jezusie spotkałem Kogoś, kto był gotowy za mnie umrzeć, choć byłem Jego zabójcą. Odtąd nie "wkuwam już teorii", nie studiuję "prawa"; próbuję za to odpowiedzieć na taką (!) Miłość. I o tym warto mówić. Więcej - ten, kto to przeżył, nie potrafi o tym nie mówić. To (i tylko to) opowiadanie Kościół nazywał zawsze KERYGMATEM - okrzykiem, uroczystą proklamacją - prawdą, którą trzeba wykrzyczeć! Kerygmat chrześcijański - zwiastowanie miłości Boga, silniejszej niż ludzki grzech, objawionej w Jezusie Chrystusie, który został ukrzyżowany i zmartwychwstał jako pierwszy (1 Kor 15, 20), jest niczym innym jak KERYGMATEM MIŁOSIERDZIA!
Skomentuj artykuł