Trzy klucze do uzdrowienia

Jak możemy budować zażyłość z Jezusem? Czytajmy Jego Słowo, zwłaszcza Ewangelie, codziennie. Św. Ignacy Antiocheński tuż przed śmiercią męczeńską w Rzymie napisał w liście: "Trzymam się Ewangelii, tak jak ciała Jezusa". Ewangelie stanowią "ciało" Jezusa, ponieważ pozwalają nam dotykać Go w bardzo rzeczywisty sposób: poznawać Jego drogi, miłość, słowa. Zanurzamy się przez nie w Jego miłosierdziu dla upadłej ludzkości, szczególnie w miłosierdziu dla ubogich, chorych i cierpiących. Uwalniani jesteśmy od błędnych wyobrażeń o Nim, którymi nasiąkamy ze świata. Św. Hieronim przestrzegał, że "nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa". Jak możemy ukazywać innym Chrystusa, nie znając Go samemu? 

Poznajemy Go także, spędzając z Nim czas na modlitwie, dziękując Mu i wielbiąc Go, rozmawiając z Nim o naszych radościach i zmaganiach. W adoracji Najświętszego Sakramentu pozwalamy, aby ogrzewały nas promienie Jego miłości. W oddawaniu chwały i uwielbianiu Go łączymy się z innymi (zob. Ps 33, 1-3). Przyjmując Go w komunii świętej, gościnnie i gorliwie witamy go w naszych sercach, niczym Abraham przyjmujący w gościnie Pana pod postacią trzech mężów (zob. Rdz 18). Sakrament pojednania oczyszcza nasze serca, w czymkolwiek zgrzeszymy, podobnie jak szybkie oddanie występku Panu i pokuta. Gdy zbliżamy się do Pana, dzieje się rzecz ciekawa. Nie odlatujemy z tego świata ani nie zwracamy się ku swoim wewnętrznym sprawom, lecz kierujemy się na zewnątrz. "Albowiem miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że (…) Jeden umarł za wszystkich" (2 Kor 5, 14). Im bliżej stajemy Jezusa, tym bardziej wypełnia nas On bezwarunkową miłością, którą tym bardziej pragniemy dzielić się z zagubionymi i złamanymi na duchu.

Najważniejszy klucz do bycia narzędziem Pana wskazała osoba, która znała go najlepiej - Jego Matka. "Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie" (J 2, 5). Słowa te, wypowiedziane przez Maryję na weselu w Kanie Galilejskiej, wybrzmiewają wyraźnie do chrześcijan wszystkich czasów. Są to ostatnie słowa, jakie wypowiada ona na kartach Ewangelii, jakby Jej ostatnia wola i testament dla  swoich dzieci.

Kiedy Maryja wypowiada te słowa, Jezus nie uczynił jeszcze żadnego cudu i nie rozpoczął publicznej posługi. Był zwyczajnym gościem na weselu, a Jego Matka, wykazując się kobiecą wrażliwością, zauważa po prostu, że skończyło się wino. Zrobiła to, co od tego czasu zawsze już robi: przekazała Synowi potrzeby ludzi. Zaskakujące, że Jezus odpowiada odmownie, wskazując, że czas rozpoczęcia Jego posługi jeszcze nie nadszedł i zapowiadając wydarzenia, które zaprowadzą Go na krzyż. "Jeszcze nie nadeszła moja godzina" (J 2, 5). Pomimo odmowy Maryja zwraca się do sług, radząc im: "Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie". W rezultacie zmusiła ręce Jezusa do działania! Miała taką wiarę, wypływającą z bliskiego poznania swojego Syna, że przyspieszyła  Boży plan.

Podobnie jak w przypadku kobiety kananejskiej (zob. Mt 15, 28), Jezus nie był w stanie oprzeć się wierze swojej matki. Dostrzegłszy sześć wielkich stągwi, polecił sługom, aby napełn ili je wodą. Powiedzmy sobie jasno, że z ludzkiego punktu widzenia ta instrukcja nie miała sensu. Problemem nie był przecież brak wody, tylko wina. Słudzy mogliby właściwie odmówić, utyskując: "Co za niedorzeczny rozkaz". Nie było też łatwo wypełnić te stągwie, skoro każda mieściła od siedemdziesięciu pięciu do stu dziesięciu litrów. Wymagało to serii wypraw do studni w wiosce, czerpania wody i targania z powrotem pełnej stągwi, i tak pewnie sześć razy. Słudzy, wyczuwszy w słowie Maryi jakąś niezwykłą siłę, posłuchali jednak Jezusa i wypełnili stągwie po brzegi. Ich posłuszeństwo, natychmiastowe i gorliwe, może uchodzić za wzorcowe. Otworzyło drogę Panu do uczynienia pierwszego Jego cudu.

Nim ten się dokonał, musieli jednak wykazać się posłuszeństwem raz jeszcze. Jezus poprosił ich, aby zaczerpnęli nieco wody i zanieśli ją staroście weselnemu. Polecenie to znów nie miało sensu. W jaki sposób przekazanie chochli wody staroście zestresowanemu brakiem wina miało w czymkolwiek pomóc? Narażało ich raczej na ostre upomnienie, a w najlepszym wypadku na zawstydzenie. Ewangelie nie wspominają, żeby woda w momencie jej czerpania stała się winem, przemiana nastąpiła już po zaczerpnięciu, a przed jej spróbowaniem przez starostę. Zatem do cudu potrzebny był także ten drugi akt posłuszeństwa.