Magdalena
Jest to imię pochodzące od przydomka Marii z Magdali. Nazwa miejscowa Magdala jest pochodzenia aramejskiego. Odpowiada hebrajskiej nazwie Migdal 'wieża ryb' (dziś el-Medżdel odległe o 5 km od Tyberiady).
W Polsce imię znane od czasów średniowiecznych w formach: Magdalena (1264), Magdalana (1391), Magdalina (1448), Madlena, Magdalenka, Macha (forma Macha też skrót od Małgorzata). Dawniej imię to dość często (obok Urszuli, Ewy) nadawano nieślubnym córkom. Od imienia Magdalena pochodzą nazwiska Madalański, Madaleński, Madaliński, Magdziarz.
Dziś imię to jest również używane w formie urzędowej i spieszczeniach: Magda, Magdusia, Madzia.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Magdalena, Magdalene, ang. Magdalen, Magde, Maddie, Madeline, fr. Madeleine, niem. Magdalene, Magda, wł. Maddalena.
W zapisach hagiograficznych doliczyć się można co najmniej 24 Magdalen. Ale niektóre z nich nosiły to imię jako drugie i tak jak Maria z Magdali występują często pod pierwszym imieniem. Inne znów pojawiają się w grupach męczenników. Omówimy je w miejscach wskazanych.
Magdalena Albrici (Alberici). Urodziła się pod koniec XIV lub na początku wieku następnego w Como, w rodzinie szlacheckiej. Gdy straciła ojca, wstąpiła do augustianek w Brunete. Wcześnie dała się tam poznać dla swych niepospolitych zalet. Zainicjowała następnie dzieło reformy zakonnej. Aprobaty dla niego udzielił jej w r. 1459 Pius II. Pod koniec życia długo chorowała, ale także wtedy dawała wszystkim przykład niepospolitych cnót. Zmarła 13 maja 1465 r. Jej kult jako ab immemorabili zaaprobował w r. 1907 Pius X.
Magdalena Panatieri. Urodziła się w r. 1443 w Trino, na pograniczu Piemontu i Lombardii. Nie mając jeszcze dwudziestu lat, wstąpiła do tercjarek dominikańskich. Jako taka oddawała wiele posług charytatywnych i zajmowała się katechizacją. Miała przepowiedzieć nieszczęścia, jakie Italię czekały w XVI stuleciu. Zmarła 13 października 1503 r. Jej kult zaaprobował Leon XII w r. 1827.
Magdalena z Canossy. Wywodziła się z rodu słynnej Matyldy Toskańskiej, która przyjmowała u siebie w r. 1077 Grzegorza VII i Henryka IV. Urodziła się w Weronie 1 marca 1774 r. Gdy miała pięć lat, straciła ojca. Wkrótce potem jej matka wyszła powtórnie za mąż, ją zaś oddano na wychowanie wujowi Oktawiuszowi. Na co dzień zajmowała się nią guwernantka francuska, surowa i mało wyrozumiała. Gdy miała piętnaście lat, ciężko zachorowała. Potem dwukrotnie próbowała zostać karmelitanką, ale próby się nie powiodły. Oddała się wówczas życiu bogobojnemu, dzieląc czas na modlitwę, czytanie i odwiedzanie chorych. W r. 1800 zetknęła się, a potem zaprzyjaźniła z hrabiną Karoliną Trotti in Durini, która zarządzała szpitalem w Mediolanie. Te kontakty oraz sugestie biskupa Werony skłoniły ją do prowadzenia una scuola di carit-, ośrodka, w którym kształtowały się i oparcie znajdywały osoby posługujące chorym. Było to tym bardziej pożądane, im energiczniej usuwano wtedy ze szpitali szarytki św. Wincentego de Paul. Ośrodek Magdaleny przeszedł potem rozmaite koleje i przeobrażenia. Dużą rolę odgrywali przy tym Leopoldyna Naudet oraz kolejni duchowni doradcy Magdaleny. Ośrodek kilkakrotnie zmieniał siedzibę. Dał w końcu początek zgromadzeniu; Pius VII najpierw zaaprobował je ustnie, potem zaś zatwierdził dekretem pochwalnym. Odtąd kanosjanki - bo tak zgromadzenie zaczęto nazywać - ciągle się rozrastały i rozszerzały swą działalność. Równocześnie coraz bogatszym stawało się życie wewnętrzne założycielki, które odzwierciedliło się w jej dzienniczku oraz w bogatej korespondencji. Zmarła w Wielki Piątek wieczorem, w dniu 10 kwietnia 1835 r. Beatyfikował ją w r. 1941 Pius XII, kanonizował zaś w r. 1988 Jan Paweł II.
Magdalena Zofia Barat. Urodziła się 12 grudnia 1779 r. w Joigny, w departamencie Yonne, w rodzinie bednarza i winogradnika. Na jej urobienie silnie wpłynął jej brat, który został duchownym. W dużej też mierze dzięki niemu zdobyła wykształcenie. U niego zresztą w Paryżu przebywała przez czas dłuższy. Potem zetknęła się z o. Józefem Varin, jezuitą, który skłonił ją do tego, aby bez reszty oddała się Najśw. Sercu Jezusowemu. W r. 1800 razem z towarzyszkami o podobnych aspiracjach założyła Zgromadzenie Sióstr Najśw. Serca Jezusowego, które u nas znane jest raczej pod swą francuską nazwą Sióstr Sacré-Coeur. Dzięki mocy charakteru, którą zdobyła w trudnych warunkach swojej młodości, ale także dzięki niepospolitej wielkoduszności nowym instytutem kierowała świetnie. Domy zakonne i zakłady wychowawcze, którymi -Matka Barat- kierowała jako przełożona generalna, mnożyły się teraz jak grzyby po deszczu. Jak zwykle, nie zabrakło jednak przeciwności, a na początku lat czterdziestych zgromadzeniu zaczęły zagrażać niebezpieczne adaptacje. Około r. 1844 odzyskało ono jednak swą równowagę i nadal rozwijało się nie tylko na terenie Francji, ale także poza jej granicami. Od r. 1843 istniało także i rozwijało się na terenach polskich (Lwów, Poznań itd.). Założycielka zmarła w Paryżu 25 maja 1865 r. Beatyfikował ją w r. 1908 Pius X, kanonizował zaś w r. 1925 Pius XI.