Udało się. Jestem szczęśliwa

Nie można się poddawać. Trzeba walczyć do samego końca. Wychodzę z założenia, że jak mnie wyrzucą przez drzwi, to wejdę przez okno. Nauczyłam się walczyć o swoje, o to, co mi się należy - rozmowa z Agnieszką , jedną z bohaterek książki Brygidy Grysiak "Wybrałam życie".

Agnieszka: Myślę, że moja historia nie jest tylko moją historią. Chciałabym, żeby czytający - zwłaszcza kobiety - przyjęli to jako przestrogę przed tym, co może się zdarzyć, co może ich czekać w różnych momentach życia. Nie wiadomo, na kogo w życiu się trafi. Mężczyźni na początku są idealni. Gdy pojawiają się dzieci, przychodzą też problemy. Ojców często to przerasta, nie dorastają do tego faktu. Skutkiem jest przemoc w rodzinie czy alkohol i wszystko, co się z tym wiąże.

Człowiek jest młody, zakochany i to różnie bywa. Problemy zaczęły pojawiać się później, ale wtedy łączyły nas już dzieci. Ze względu na ich dobro robiłam wszystko, żeby rodzina się nie rozpadła. Na wszelkie sposoby chciałam to naprawić. Ale doprowadził mnie do takiego stanu, że wiedziałam, że jeśli nie odejdę, to wykończę się w tym związku. Postanowiłam postawić wszystko na jedną kartę - zabrać dzieci, wyjść, zostawić go, zostawić wszystkie problemy i zacząć nowe życie.

Mieszkałam w domu samotnej matki. Jedna córka miała półtora roku, z drugą byłam w ciąży. Brakowało mi w tym czasie kontaktu z rodziną czy osobami, które mogłyby mi pomóc. Nie miałam z kim porozmawiać o swoich problemach. Bałam się, że sobie nie poradzę. Że nie będę potrafiła wychować dzieci i zapewnić im konkretnego bytu. Po pół roku wróciłam. Liczyłam na to, że ten człowiek dostał nauczkę, że się zmienił, że przemyślał to, co zrobił. Niestety było inaczej.

Akurat w rodzinie miałam bardzo duże wsparcie, choć rzadko się z nimi widywałam, bo partner nie pozwalał mi na te kontakty. Musiałam telefonować do nich po kryjomu. Gorzej z pomocą od różnych instytucji, np. fundacji. Kobiety, które tam przychodzą, naprawdę nie mają się do kogo zwrócić. Idą tam i proszą o jakąkolwiek pomoc. I słyszą "ma pani rację, ale my tu nie możemy nić zrobić; proszę sobie radzić". Nikt nie jest w stanie powiedzieć, gdzie mam pójść, o co wystąpić. Kobiety takie jak ja są zostawiane samym sobie.

Nie można się poddawać. Trzeba walczyć do samego końca. Wychodzę z założenia, że jak mnie wyrzucą przez drzwi, to wejdę przez okno. Nauczyłam się walczyć o swoje, o to, co mi się należy. Nie można ulegać stereotypowi, że kobieta jest w domu do sprzątania, gotowania i zajmowania się dziećmi. Nie. Każda kobieta ma prawo do swojej pracy, pieniędzy, zainteresowań, wyjść z koleżankami. U mnie niestety tak nie było.

Nie wyobrażałam sobie mieć drugiego dziecka z tym człowiekiem i myślałam, że to jest jakieś rozwiązanie tego problemu. Drugie dziecko, więcej problemów, zero wsparcia z jego strony…

To jest dar od Boga. Tak musiało być. Bóg nie pozwolił mi tego zrobić; wiedział, że to jest złe; wiedział, że lepiej, żeby ona żyła i była na tym świecie. Teraz jest moim oczkiem w głowie.

Nie. Nigdy do tego nie wróciłam. Teraz, jak na nią patrzę i pomyślę, że mogłoby jej nie być, to widzę, co bym straciła.

Mam wyrzuty sumienia, że w ogóle o tym pomyślałam. Ale to nie było na zasadzie "zaszłam w ciążę, to sobie teraz usunę". To działo się pod wpływem wielkich emocji wywołanych moją sytuacją życiową. Bałam się.

Z jego powodu został mi uraz do wszystkich mężczyzn. Gdy kogoś spotykam to najpierw zastanawiam się, czy mnie nie skrzywdzi. Analizuję jego zachowanie. Może z tego powodu już pięć lat jestem sama i nie potrafię znaleźć odpowiedniej osoby. Odcinam się od tego świata.

Dzieci są dla mnie najważniejsze. Ale nie ukrywam, że chciałabym mieć osobę, w której będę miała wsparcie, pomoc, której będę mogła się wygadać. Jak na razie nikogo takiego nie znalazłam. Jedynym wsparciem są moje dzieci. To one dają mi siłę do działania.

Nie. Nie wyobrażam sobie życia z tym człowiekiem. Wymazałam ze swojego życia siedem lat, kiedy byłam z nim w związku. Przez siedem lat krzywdził mnie i dzieci. Nie mogę pozwolić, żeby było tak dalej.

Prawdziwy przyjaciel. Człowiek, który będzie wspierał mnie w każdej sytuacji, który będzie pomagał rozwiązać każdy problem, z którym będę mogła porozmawiać. Nie toleruję przemocy, wulgaryzmów i alkoholu. Został we mnie uraz i tego nie da się cofnąć.

Jestem szczęśliwa. Jestem bardzo szczęśliwa. Udało mi się wyjść z tego i zacząć życie od początku. Minęło wszystko to, co złe. Nie chcę do tego wracać. Udało się. Jestem szczęśliwa.