Polityka polityką, ale co z religią w szkołach?

Niemal na końcówce kampanii prezydenckiej wrócił do debaty publicznej temat religii w szkołach. Oto Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepisy rozporządzenia ministra edukacji, na mocy których ocena z religii przestała wliczać się do średniej ocen uczniów, są niezgodne z ustawą zasadniczą. To drugie orzeczenie TK w sprawie religii. W listopadzie ub. roku stwierdził on, że rozporządzenie Ministerstwa Edukacji Narodowej o organizacji lekcji religii i etyki w publicznych placówkach edukacyjnych (zakładało m.in. łączenie uczniów w różnym wieku w większe grupy) jest niezgodne z Konstytucją, bo wydano je bez uzgodnienia i porozumienia z Kościołem katolickim – czego z kolei wymagają inne akty prawne.

Mimo, że orzeczenie TK pojawiło się na końcówce kampanii, nie wzbudziło jakiejś większej dyskusji. MEN nie zajęło stanowiska w sprawie. Tematu nie podchwycił żaden z kandydatów. Nikt się o religię nie pokłócił. Można odnieść wrażenie, że nic właściwie się nie stało. I w gruncie rzeczy jest to teza uzasadniona. Trybunał Konstytucyjny obsadzony jest przez poprzednią władzę, obecna podważa jego legalność, wiec nie przejmuje się zbytnio tym co sędziowie TK powiedzą. Resort edukacji nie będzie zatem oglądał się na Trybunał i dalej będzie szedł drogą, którą wyznaczył sobie przed wyborami w 2023. Cel jest prosty: religia ma ze szkół zniknąć. A ponieważ TK nie jest „nasz” tylko „ich”, to nie ma sensu przejmować się jego orzeczeniami. MEN nie bierze pod uwagę także głosów ekspertów. Na obowiązek porozumienia w sprawie religii z Kościołami i związkami wyznaniowymi wskazywali m.in. np. prof. Paweł Borecki, specjalista w zakresie prawa wyznaniowego, czy też prof. Andrzej Zoll, konstytucjonalista, niegdyś prezes Trybunału Konstytucyjnego.

Tu pojawia się fundamentalne pytanie o praworządność w naszym kraju. Temat wałkowany na wszelkie możliwe sposoby od paru lat. Praworządność w Polsce miała zniknąć kilka lat temu – tak przynajmniej twierdzono. Zmieniła się władza – niewiele w istocie w celu naprawy owej praworządności zrobiono. Ci, którzy jeszcze wczoraj twierdzili, że praworządności nie ma, dziś robią dokładnie to samo co ich poprzednicy… Zaklęty krąg trwa. Racja jest po stronie tych, którzy dzierżą władzę. Nie zamierzają ustąpić. A ponieważ w obronie religii stają właściwie katecheci i biskupi, to nikt się ich głosem przejmował nie będzie. Wszak wiadomo, że „oni” są po tej niewłaściwej stronie.

Trudno w całym tym zamieszaniu nie zauważyć tego, że Kościół dostrzegł pewne mankamenty związane z religią w szkole. Zaczął zmieniać programy nauczania, zdecydował też o powrocie katechezy przyparafialnej. W jakiś sposób odpowiedział zatem na pojawiające się w przestrzeni publicznej zarzuty. Niektórzy uznają, że po prostu zaczął przygotowywać się do tego co nieuchronne. Niemniej argument, że za publiczne pieniądze „szerzy swoją ideologię” w szkołach upada. Mimo to religia wciąż wyprowadzana jest ze szkół w białych rękawiczkach i bez oglądania się na nikogo. Spoglądając nieco szerzej – na plany MEN dotyczące zmian podstaw programowych takich przedmiotów jak język polski czy historia – z łatwością dostrzeże się ewidentną próbę usunięcia ze szkół wszystkiego, co w jakikolwiek sposób jest związane z chrześcijaństwem. To niebezpieczne i szkodliwe. To w gruncie rzeczy próba całkowitej przebudowy polskiego społeczeństwa. Jego przewartościowania. Cel ten usiłuje się osiągnąć metodami niezgodnymi z prawem, nie słuchając głosów innych. Szafując jedynie pustym hasłem o świeckości państwa. A ponoć jesteśmy tolerancyjni i otwarci.