Abp Polak: dzieje każdego seminarium duchownego to kontynuacja pierwszej wspólnoty uczniów Chrystusa

„Czterysta pięćdziesiąt lat temu, dokładnie 16 sierpnia 1569 roku, dekretem biskupa Stanisława Karnkowskiego, powstało we Włocławku jedno z najstarszych w Polsce seminariów duchownych” – przypomniał podczas homilii we włocławskiej bazylice katedralnej metropolita gnieźnieński abp Wojciech Polak.

We Włocławku, pod przewodnictwem abp. Salvatore Pennacchio, nuncjusza apostolskiego w Polsce, z udziałem przedstawicieli polskiego Episkopatu, trwają uroczystości jubileuszu 450-lecia włocławskiego seminarium, jednej z najstarszych w Polsce i Europie uczelni kształcących przyszłych księży.

Prymas Polski, odwołując się do monografii dziejów prymasów Polski autorstwa ks. Jana Korytkowskiego, przybliżył okoliczności objęcia diecezji kujawskiej przez bp. Stanisława Karnkowskiego i jego dla niej zasługi, w tym założenie włocławskiego seminarium duchownego. Kaznodzieja wyraził przy tym potrzebę dziękczynienia Bogu „za wszystkich, którzy w ciągu wieków stanowili i dziś stanowią żywą wspólnotę seminarium duchownego we Włocławku”.

„Jesteśmy wdzięczni Bogu za włocławskie seminarium duchowne. Jesteśmy wdzięczni za jego bogate dzieje. Jesteśmy wdzięczni za świadków wiary, których te seminaryjne mury zrodziły, świętych i błogosławionych. Jesteśmy wdzięczni za wszystkich powołanych, którzy również dziś, zwłaszcza w tym jubileuszowym roku, otworzyli ufnie swe serca na głos Bożego wezwania” – kontynuował Prymas Polski.

Abp Polak podkreślił, że dzieje każdego seminarium duchownego „to w swej najgłębszej istocie kontynuacja pierwszej wspólnoty apostołów zgromadzonych wokół Chrystusa, słuchających Jego słów, przygotowujących się do przeżycia Paschy, oczekujących na dar Ducha Świętego, by podjąć powierzoną sobie misję”. Członkowie tej wspólnoty powinni otworzyć swe serca na głos wzywającego Pana i dać Jemu odpowiedź, która zgodnie ze wskazaniami papieża Franciszka oznacza gotowość wyjścia ze swego „ja”, aby „stracić swoje życie dla Niego, idąc drogą daru z samego siebie, obierając sposób życia, na który składa się konkretna miłość, czyli służba i dyspozycyjność”.

Jako przykład konkretnej miłości świadków wiary abp Polak wskazał profesorów i alumnów włocławskiego seminarium, „aresztowanych osiemdziesiąt lat temu, 7 listopada 1939 roku przez Niemców, i wywiezionych do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie większość z nich poniosła męczeńską śmierć”. Dali Chrystusowi świadectwo nie słowami, lecz życiem, całkowicie się do Niego upodobniając.

Kaznodzieja wspomniał słowa św. Jana Pawła II, który „wynosząc do chwały ołtarzy w gronie 108 męczenników II wojny światowej rektora włocławskiego seminarium księdza Henryka Kaczorowskiego oraz dwóch jego alumnów Bronisława Kostkowskiego i Tadeusza Dulnego” stwierdził, że „bez względu na okoliczności, we wszystkim możemy odnieść pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował”.

Prymas przywołał także postać najznamienitszego ze współczesnych wychowanków włocławskiego seminarium, wkrótce już błogosławionego, Sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego, który ukazał swoim świadectwem życia „drogę zwycięstwa mocą Chrystusa, mocą Ewangelii, mocą Chrystusowego krzyża”.

Hierarcha przypomniał słowa Prymasa Tysiąclecia wypowiedziane na Jasnej Górze podczas spotkania z pielgrzymami z diecezji włocławskiej wyrażające wdzięczność Bogu za powołanie i seminarium włocławskiemu, dzięki któremu „jest przecież kapłanem, który wyrósł pod skrzydłami świętej Matki-Kościoła włocławskiego, który swego ducha wypielęgnował w Katedrze Włocławskiej, który wziął wychowanie kapłańskie od doświadczonych profesorów i wychowawców tego sławetnego seminarium”.

Ten wychowanek włocławskiego seminarium – jak zaznaczył abp Polak – uczył swych kapłanów, że „ludzie spragnieni są miłości, która nie wyklucza, nie marginalizuje, nie dzieli, ale jednoczy i naprawdę łączy”. Kard. Wyszyński przypominał, że kapłan w swej służbie jest dla wszystkich: „Przez miłość zdobędziecie ludzi dla Boga. Przez miłość zdobędziecie ich między sobą”.

Zwracając się bezpośrednio do kapłanów i alumnów włocławskiego seminarium Metropolita Gnieźnieński zachęcał, by wsparci przykładem znamienitych profesorów i wychowanków tej uczelni podjęli „z nową mocą i na nowy sposób to piękne duchowe dziedzictwo”. Wskazał, że według zatwierdzonych przez polskich biskupów nowych zasadach formacji kapłańskiej w Polsce, bycie we wspólnocie seminaryjnej „wymaga od powołanych poszukiwania Jezusa i podążania za Nim, a zarazem bycia z innymi uczniami”.

„Bóg nie ukrywa się wobec tego, kto Go szuka. Wychodzi mu naprzeciw. Idzie na spotkanie. Jezus pozwala się znaleźć” – kontynuował abp Polak i ponownie przywołał słowa papieża Franciszka skierowane do kapłanów i seminarzystów wypowiedziane w Krakowie, a odnoszące się do duchowego doświadczenia urodzonej na terenie diecezji włocławskiej siostry Faustyny: „Jezus cieszy się, gdy mówimy Mu o wszystkim, nie nuży się wydarzeniami naszego życia, które już zna, oczekuje, że będziemy się nimi dzielić, a nawet opowiadaniem o naszych dniach. W ten sposób poszukuje się Boga w takiej modlitwie, która byłaby przejrzysta i nie zapominała o wyznaniu i zawierzeniu bied, trudów i przeciwieństw”.

Kontynuując tę myśl hierarcha wskazywał, że „poszukuje się Jezusa i podąża za Nim przyjmując Jego sposób życia”. To upodobnienie, idąc za myślą Prymasa Tysiąclecia, oznacza, że powołany „nie wybiera już swoich własnych miejsc, ale idzie tam, gdzie został posłany; gotów odpowiedzieć Temu, Który go wzywa, nie wybiera już nawet czasu dla siebie. Jest całkowicie dla Boga i dla bliźnich. Jest całą duszą w kapłaństwie Chrystusa”.

Abp Polak zakończył homilię słowami papieża Franciszka z posynodalnej adhortacji skierowanej do młodych: „Pan nie może nie dotrzymać swojej obietnicy, że nie opuści Kościoła pozbawionego pasterzy, bez których nie mógłby żyć ani wypełniać swojej misji. A jeśli niektórzy księża nie dają dobrego świadectwa, to z tego powodu Pan nie przestanie powoływać. Wręcz przeciwnie, podwaja stawkę, ponieważ nie przestaje troszczyć się o swój umiłowany Kościół”.