Kard. Roger Etchegaray kończy 90 lat

Dziś kończy 90 lat jeden z najbardziej znanych kardynałów: Roger Etchegaray. Francuski purpurat należy do najwybitniejszych postaci współczesnego Kościoła katolickiego i Kurii Rzymskiej. Mimo wieku emerytalnego, jest jednym z najbliższych współpracowników Ojca Świętego i najbardziej przez niego cenionym.

Świadczą o tym nie tylko ważne stanowiska sprawowane w Kurii Rzymskiej, ale także liczne misje, powierzane mu przez Papieża w różnych krajach i częściach świata. Są to zazwyczaj podróże do najbardziej zapalnych punktów. Kardynał odwiedził dotychczas m.in. Kubę, Chiny, Wietnam, szereg krajów Trzeciego Świata, a jedną z najdelikatniejszych, a zarazem najniebezpieczniejszych tego rodzaju wizyt złożył w sierpniu 1994 r. w ogarniętej wojną domową Rwandzie. Zawiózł wówczas umęczonym Rwandyjczykom osobiste orędzie od Ojca Świętego, które w dużym stopniu przyczyniło się do uspokojenia, przynajmniej względnego, sytuacji i zakończenia wojny. Tego rodzaju misje sprawiły, że kardynał zyskał przydomek watykańskiego ministra ds. kryzysów.

Zdolności organizacyjne kardynała (wtedy jeszcze prałata i biskupa) ujawniły się w drugiej połowie lat sześćdziesiątych, gdy wspierany przez grono współpracowników z kilku krajów przygotował grunt pod powstanie w 1971 r. i rozwój Rady Konferencji Biskupich Europy. W uznaniu swych zasług został też jednomyślnie wybrany pierwszym jej przewodniczącym.

Urodził się 25 września 1922 r. w Espelette - małej miejscowości w Pirenejach Atlantyckich, w baskijskiej rodzinie technika rolnego. Wychowywany w tradycji chrześcijańskiej od wczesnych lat czuł w sobie powołanie do kapłaństwa, toteż wstąpił najpierw do niższego seminarium w Ustarritz, a po jego ukończeniu - do wyższego seminarium diecezjalnego w Bayonne; kształcił się też w seminarium francuskim w Rzymie, po którego ukończeniu przyjął 13 lipca 1947 r. święcenia kapłańskie. Studiował następnie na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, zdobywając na nim doktorat z prawa kanonicznego. Tuż po święceniach pracował krótko jako duszpasterz w swej diecezji, po czym w 1949 r. ówczesny biskup Bayonne - Terrier mianował go swym osobistym sekretarzem. Pięć lat później został sekretarzem generalnym Akcji Katolickiej w diecezji Bayonne, a po dalszych dwóch latach otrzymał godność kanonika honorowego. W 1960 r. został wikariuszem generalnym swej diecezji macierzystej, a w rok później na stosunkowo młodego, niespełna 40-letniego prałata zwrócili uwagę biskupi francuscy, powołując go na zastępcę sekretarza Episkopatu. W 1962 r. był już dyrektorem Sekretariatu Konferencji Biskupów Francji ds. Duszpasterskich, a w latach 1966-70 był dyrektorem Sekretariatu Generalnego Episkopatu.

Jeszcze przed objęciem tego urzędu, w 1965 r. zgromadzeni na końcowej sesji Soboru Watykańskiego II biskupi z różnych krajów naszego kontynentu powierzyli ks. Etchegarayowi zadanie zorganizowania Rady Konferencji Biskupich Europy (CCEE). Stanowisko to pełnił do czasu utworzenia Rady w 1971 r., po czym został jej pierwszym przewodniczącym. Był już wówczas biskupem pomocniczym archidiecezji paryskiej - nominację otrzymał 29 marca 1969 r., a sakrę - 27 maja tegoż roku. W 1970 r. został arcybiskupem Marsylii. 25 listopada 1975 r. Paweł VI mianował go dodatkowo prałatem Mission de France - instytucji założonej w 1941 przez kard. Emmanuela Suharda w celu rechrystianizacji kraju w obliczu jego postępującego zeświecczenia.

W latach 1975-81 był przewodniczącym Konferencji Biskupów Francji. 30 czerwca 1979 r. Jan Paweł II włączył go do Kolegium Kardynalskiego. W tym samym roku na kolejnym zgromadzeniu ogólnym CCEE ustąpił ze stanowiska przewodniczącego tej organizacji. Archidiecezją marsylską kierował do czasu powołania go przez Ojca Świętego 8 kwietnia 1984 r. na stanowisko przewodniczącego dwóch Papieskich Rad: "Iustitia et Pax" i "Cor Unum". Oba te urzędy piastował przez kilkanaście lat: "Cor Unum" - do 2 grudnia 1995 r. i "Iustitia et Pax" - do 25 czerwca 1998 r. Przewodniczył Komitetowi Wielkiego Jubileuszu Roku 2000.

Gdy już formalnie przebywał na emeryturze, papież Jan Paweł II wyznaczał mu nowe misje w regiony ogarnięte wojną lub kryzysem. W 2002 r. był Ziemi Świętej, gdzie podjął się mediacji w sprawie okupowanej bazyliki Narodzenia Pańskiego w Betlejem. Przez kilkadziesiąt dni grupa uzbrojonych Palestyńczyków otoczona przez izraelskie wojska okupowała bazylikę Narodzenia Pańskiego. W kilka dni po wyjeździe kard. Etchegaray zakończono okupowanie świątyni.

Na przełomie lutego i marca 2003 r., na życzenie papieża przebywał w Iraku, gdzie rozmawiał z Saddamem Husajnem, by nie dopuścić do drugiej wojny w Zatoce Perskiej, która jednak wybuchła 20 marca tegoż roku. W 2005 r. został wicedziekanem Kolegium Kardynalskiego.

Podczas Pasterki w Wigilię Bożego Narodzenia w wyniku wypadku, któremu uległ w zamieszaniu, jakie powstało w otoczeniu Benedykta XVI w bazylice św. Piotra, kardynał przewrócił się i złamał szyjkę kości udowej prawej nogi. Przeszedł pomyślnie operację biodra.

We wrześniu br. uczestniczył w organizowanym przez Wspólnotę św. Idziego spotkaniu z cyklu "Ludzie i religie" w Sarajewie.