Jak znaleźć kapłana, który nie jest urzędasem, ale duszpasterzem?

Kilka dni temu opublikowałam w social media krótką modlitwę do ojca Pio. Umieściłam tam dopisek, że rozmowy z tym świętym ratują mnie, gdy nie mam obok nikogo, z kim mogłabym porozmawiać o duchowych walkach, które toczę w codzienności. Nie spodziewałam się wtedy, że zwykłe i niepozorne instastory wywoła falę wiadomości…

„Od kilku lat szukam kierownika duchowego i nic! Szukam stałego spowiednika i odbijam się od drzwi do drzwi. Potrzebuję kogoś, kto zechce wysłuchać o moim doświadczeniu i mnie zrozumie. Nie wiem jak znaleźć kapłana, który nie jest zwykłym urzędasem, ale duszpasterzem”. To tylko kilka zdań, od różnych ludzi. Łączyło je jedno – bezowocne poszukiwania.

Czy każdy katolik potrzebuje stałego spowiednika i kierownika duchowego? Nie, nie każdy. Są ludzie, którzy spowiadają się regularnie u różnych księży. Są też tacy, którzy radzą sobie ze swoimi duchowymi rozterkami sami. Do zbawienia nie potrzeba nam ani stałego spowiednika ani towarzysza duchowego, ale często do duchowego wzrostu już tak. Myślę, że wielu z nas niekiedy o tym zapomina. Nie myśli o samym sobie jako o autonomicznej jednostce, która może rozeznawać coś sama (albo np. przy duchowym wsparciu wierzącego współmałżonka), która może żyć w Kościele i rozwijać się na milion różnych sposobów i przeżyć swoje życie niezwykle głęboko i mądrze bez duchowego kierownictwa. Co jednak jeśli ktoś czuje potrzebę wsparcia takiej osoby, a zwyczajnie nie może jej znaleźć?

Kiedy ktoś pyta mnie jak znaleźć stałego spowiednika, zawsze odpowiadam szczerze, że nie wiem, że najlepiej zapytać o to Jezusa, bo On to na pewno wie. Wielu myśli wtedy, że żartuję, albo chcę zbyć ważne pytanie byle jaką odpowiedzią. Tutaj jest jednak zupełnie odwrotnie! Uważam, że na niektóre pytania może odpowiedzieć nam tylko Jezus. Jeśli dla kogoś, kto szuka kierownictwa duchowego ta odpowiedź jest niedorzecznie głupia, rodzi się we mnie pytanie czego oczekuje od duchowego towarzyszenia, skoro nie traktuje Boga serio? Skoro z Nim nie rozmawia, nie zadaje Mu trudnych pytań i nie szuka na nie odpowiedzi. Po co więc stały spowiednik czy duchowy towarzysz – bo inni we wspólnocie taką osobę mają? Bo ktoś kiedyś powiedział, że trzeba? Nie trzeba, serio!

Kto jednak stał kiedyś na duchowym rozdrożu i spotkał na swojej drodze kapłana, który nie tylko wysłuchał, ale potrafił pomóc rozeznać co i dlaczego się w nas dzieje – ten wie jak wielkie owoce może przynieść rozmowa z kimś bardziej doświadczonym duchowo. Kto walczył z grzechem, który powtarzał się na każdej kolejnej spowiedzi, ten wie jak cenny może być stały spowiednik. Kto potrzebuje takiej osoby w swoim życiu, a nie może jej znaleźć, ten wie jak to doświadczenie może być przygniatające i trudne. Dlaczego więc tak trudno nam znaleźć duchowych towarzyszy?

Gdy rozmawiałam z osobami, które odezwały się do mnie pod wspomnianym instastory, zobaczyłam, że część z nich ma nierealne, wyolbrzymione oczekiwania, nie do końca też wiedzą czym różni się np. terapia u specjalisty od rozmowy z kapłanem… Być może czasem od takich osób duchowni świadomie się odcinają, wiedząc, że nie sprostają ich nierealnym wyobrażeniom. Z drugiej strony są jednak ci mądrze i świadomie poszukujący. Trafiają do nieodpowiednich osób, albo takich, którzy nie mają w swoim grafiku miejsca na kierownictwo duchowe. Czy mamy prawo wymagać od kapłanów, by to zmienili? Nie wiem. Skoro oni sami nie chcą ludziom towarzyszyć, kiepscy będą z nich przewodnicy. Jak więc szukać, by znaleźć? Nie wiem, zapytaj Jezusa.

W czasach, gdy brakuje nam autorytetów, ale wiara jest dla nas wciąż ważną kwestią, warto modlić się o kapłanów, którzy będą potrafili towarzyszyć nam na naszej drodze, bez względu na to czy to towarzyszenie będzie zamknięte w sakramencie spowiedzi, czy w duchowym kierownictwie (bo to nie jest tożsame!). Wierzę, że jest wokół nas wiele miejsc, w których można otrzymać duchowe wsparcie, warto jednak szukać, czasem odbijając się do drzwi do drzwi. Przede wszystkim warto o tym pogadać z Jezusem i serio potraktować to, co odpowie nam na modlitwie, wszak Bóg nie daje nam dobrych pragnień po to, by się z nas szyderczo pośmiać.