"Po owocach ich poznacie", czyli o priorytetach wojowników kulturowych i uczniów Jezusa

Choć termin „wojownik kulturowy” jest dość świeży (został stworzony przez amerykańskiego, protestanckiego komentatora politycznego Billa O’Reilliego w 2006 r.), to opisuje on zjawisko występujące od dawna także w Kościele katolickim.

Czym różnią się wojownicy kulturowi od uczniów Jezusa? Priorytetami. Tylko i aż priorytetami. Kiedy Jezus polemizuje z faryzeuszami, to zarzuca im… niewłaściwe priorytety. Priorytetami są dla nich takie rzeczy jak czystość rytualna, formalizm i skrupulanckie przestrzeganie przepisów rytualnych: „Dajecie dziesięcinę z mięty, kopru i kminku, lecz pomijacie to, co ważniejsze jest w Prawie: sprawiedliwość, miłosierdzie i wiarę” (Mt 23,22). Jezus stawia priorytety zupełnie inaczej – na relację miłości z Bogiem i drugim człowiekiem: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem… Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy” (Mt 22,37.40). To „tylko” inne stawianie priorytetów, a prowadzi do diametralnie różnych postaw…

Jezus wiele wyrozumiałości ma dla krzywdzonych, mniej dla krzywdzicieli

Komentarze

Wojownik kulturowy kładzie silny akcent na widzenie świata jako miejsca wojny pomiędzy lewicowymi siłami zła (progresistami, relatywistami, liberałami, modernistami itp.) a prawicowymi, chrześcijańskimi tradycjonalistami (nazywającymi się też konserwatystami lub ortodoksami). To jest pierwsza cecha wojowników kulturowych – widzą świat podzielony na dwa obozy i mocno łączą wymiar duchowy z politycznym.

Tam gdzie wojna, tam i walka, dlatego priorytetem jest dla nich walka w wymiarze polityczno-społecznym: z aborcją, eutanazją, homoseksualizmem, masonerią, komunistami, lewicą, islamem, gender, LGBT, komunią na stająco itp. Tak gdzie dwa obozy, tam też skupienie na krytyce „tych drugich”, stąd częścią bycia wojownikiem kulturowym jest agresja przeciw „wrogom”. Obrażanie innych, wyśmiewanie, kpina, a nawet oszczerstwa są, niestety, szeroko tolerowane w tego typu środowiskach. Jeśli priorytetem jest walka, a nie miłość i ewangelizacja, to można „w imię katolickiej prawdy” wzywać do buntu przeciw biskupom (bo np. używają rozumu i wzywają do przestrzegania przepisów sanitarnych), kłamać na temat nauczania papieża Franciszka, wyrywając jego wypowiedzi z kontekstu (np. w temacie rzekomego dopuszczania osób w stanie grzechu ciężkiego do komunii świętej), albo oskarżać wszystkich „innych” o przynależność do masonerii (kilka razy już mi się to zdarzyło, tylko jeszcze nie wiem, do jakiej loży mnie przydzielili), zaprzedanie duszy diabłu (tak, tak – nie raz ktoś już skomentował tak moje słowa), niszczenie Kościoła, czy posługiwanie się innymi inwektywami.

A jakie priorytety ma uczeń Jezusa? Takie jak Jezus. Pierwszym jest relacja z Bogiem i drugim człowiekiem, i to relacja miłości. Czy to oznacza, że uczniowie Jezusa zapominają o walce duchowej, o grzechach społecznych, o obronie życia od poczęcia do naturalnej śmierci, o chronieniu rodziny, o sprzeciwianiu się kłamstwom na temat ludzkiej seksualności i płciowości? Oczywiście, że nie. Jednak priorytetem jest dla nich zawsze własna relacja z Bogiem, własne nawrócenie i ewangelizacja, czyli doprowadzenie poszczególnych osób do głębokiego spotkania i zjednoczenia z Chrystusem. Musimy sobie bardzo mocno i jasno uświadomić, że to jest fundament. Fundamentem jest Jezus, jeśli jest przyjęty przez wiarę. Wiara w Ewangelii jest osobowym spotkaniem z Jezusem, świadomym przyjęciem Go jako Pana i Zbawiciela. To z tego spotkania wynika nawrócenie i zmiany postaw moralnych.

Kościół od Soboru Watykańskiego II mocno przypomina, że pierwsze jest głoszenie kerygmatu, a dopiero później mówi się o wymaganiach moralnych, bo inaczej to po prostu nie działa (widać to jasno np. w związkach nieformalnych, mieszkaniu razem przed ślubem, antykoncepcji czy pornografii, które są powszechne wśród katolików). Papież pięknie mówi o tym w adhortacji Amoris Laetitia: „Kościół musi zachować szczególną uwagę, aby zrozumieć, pocieszyć, włączyć, unikając narzucania im zestawu norm, jakby były ze skały, zyskując w ten sposób efekt, że czują się osądzone i porzucone przez tę Matkę, która jest powołana, by nieść im Boże miłosierdzie. W ten sposób, zamiast im dawać uzdrawiającą moc łaski i światła  Ewangelii, niektórzy, wolą «zdoktrynizować» Ewangelię, zamieniając ją «w martwe kamienie, by rzucać nimi w innych»” (AL 49).

Uczeń Jezusa też będzie walczył o normy moralne w wymiarze społecznym i politycznym, jednak zawsze z perspektywy miłości Boga i bliźniego, ukazując piękno życia Ewangelią. To zupełnie inne podejście. Uzdalnia ono do dialogu z tymi, z którymi się nie zgadzamy i szacunku przy równoczesnym jasnym bronieniu prawdy Ewangelii. Celem ucznia Jezusa nie jest zwyciężenie w dyskusji, ale doprowadzenie innych do spotkania Jezusa. Jeśliby nasze parafie były wspólnotami świadomych uczniów Jezusa, to jestem pewien, że nasze katolickie oddziaływanie na społeczeństwo byłoby potężne…

Przywracanie granic w konfesjonale: lekarstwo na klerykalizm

Komentarze

Często spotykam się z pytaniem, czy naprawdę nie widzę kryzysu w Kościele, niezgodnych z Ewangelią tendencji, które pojawiają się na Zachodzie, czy zagrożeń liberalizmu? Widzę to wszystko jasno i boleję nad tym. Według badań biskupa Siemieniewskiego w Hondurasie między rokiem 1995 a 2017 nastąpił spadek liczby katolików z 76% do 37%, w Salwadorze z 67% do 39%, w Nikaragui z 77% do 40%, w Brazylii z 78% do 54%, a w Panamie z 89% do 55%. Co się z nimi stało? Większość z nich wstąpiła do wspólnot protestanckich (które gwałtownie się rozwijają mimo niechrześcijańskiej kultury), argumentując, że ich potrzeby duchowe nie były zaspokojone w Kościele i dopiero wśród protestantów poznali, kim jest Jezus. Wiemy dobrze, że jako katolicy mamy to wszystko, co jest we wspólnotach protestanckich i mamy o wiele więcej: Tradycję Apostolską, wszystkie sakramenty, hierarchię. Jeśli jednak źle stawiamy priorytety to nie będzie tego widać, że mamy to wszystko…

2 tygodnie temu (6 września) odbył się największy w historii Tajlandii chrzest - 1435 osób jednego dnia! I to w czasie pandemii!!! Jak to możliwe? Ewangelikalny Kościół FJCCA, którego członkowie zostali ochrzczeni skupiony jest na „rozsiewaniu Kościołów” przez uczniostwo. Jak?

- osoby, które same spotkały Jezusa, stały się Jego świadomymi uczniami, zaczynają dzielić się świadectwem o NIM;

- spotykają się w małych grupach domowych, by modlić się, karmić Słowem Bożym i budować więzi.

Mamy więc w Polsce dwie opcje:

- skupić się na tym, jak jest źle na świecie, w polityce, w Kościele, w mojej parafii;

- zacząć ewangelizować i formować świadomych uczniów Jezusa.

„Walka kulturowa” trwa na całym świecie i staje się intensywna również w Polsce. Bardzo istotne jest, jak do niej podejdziemy. Jeśli postawimy akcenty tak, jak czynią to wojownicy kulturowi, będziemy tę walkę przegrywać i zamkniemy się w naszej „katolickiej twierdzy”, walcząc między sobą i oskarżając innych za kryzys. Jeśli jednak zaczniemy stawiać priorytety jak uczniowie Jezusa i poważnie podejdziemy do własnego nawrócenia i ewangelizacji, to ufam mocno, że zaczniemy doświadczać bardziej i bardziej mocy Ewangelii. Ona ma przecież moc przemieniać ludzkie serca i całe społeczności! Tylko święci uczniowie Jezusa mają realny wpływ na świat. Uczniowie Jezusa, którzy świadomie żyją swoją wiarą i przekazują ją, ewangelizują i „czynią następnych uczniów”, to wizja Kościoła, który tę wojnę wygra. Kolejni uczniowie Jezusa – duchowni, politycy, społecznicy, dziennikarze, rodzice, reżyserzy, przedsiębiorcy, biznesmeni, policjanci i budowlańcy świadomie żyjący swoją wiarą oraz ewangelizujący swoje środowiska w konkretny sposób wpływają na kulturę całego narodu.