Soborowe wspólnoty

Wspólnota Sant'Egidio (św. Idziego), Neokatechumenat, Odnowa w Duchu Świętym, Wiara i Światło, L’Arche, Chemin Neuf, Ruch Światło-Życie - wszystkie te wspólnoty, a także wiele innych, mają jedną cechę wspólną. Swoimi korzeniami osadzone są w Soborze Watykańskim II. To duch soborowej odnowy powołał je do istnienia lub nadał im żywotnego rozpędu. Pamiętajmy o tym w przeddzień 50. rocznicy rozpoczęcia obrad Vaticanum Secundum.

Po co powstał Kościół? Ano po to, by wszystkich ludzi uczynić uczestnikami zbawczego dzieła Chrystusa. Wszelka działalność, która zmierza do tego celu, nazywa się apostolstwem. A ponieważ Kościół apostolskie dzieło prowadzi wszystkimi swoimi członkami, więc i ludzie świeccy są do tej pracy wezwani. "I rzeczywiście sprawują oni apostolstwo przez swą pracę zmierzającą do szerzenia Ewangelii oraz uświęcania ludzi i do przepajania duchem ewangelicznym oraz doskonalenia porządku spraw doczesnych".

Tak mówi Dekret o apostolstwie świeckich uchwalony podczas Soboru Watykańskiego II. Ojcowie soborowi, którzy stanęli wobec wyzwania, jakim był coraz szybciej zmieniający się świat, postanowili zwrócić się oddzielnym dokumentem do ludzi świeckich.

Naturalnie i przed Soborem świeccy byli wezwani do apostolstwa. Jednak była to domena zarezerwowana nieco bardziej dla duchownych. Sobór zdecydował się na dowartościowanie i wyakcentowanie ich szczególnego powołania do życia w świecie, odwołując się do uczestnictwa wszystkich ochrzczonych w kapłańskiej, prorockiej i królewskiej funkcji Chrystusa.

"Wszystkim zatem wiernym nałożony zostaje wspaniały obowiązek przyczyniania się do tego, aby wszyscy ludzie na całym świecie poznali i przyjęli orędzie zbawienia. Dla spełnienia tego apostolstwa udziela wiernym Duch Święty (…) szczególnych darów (…). Z przyjęcia tych charyzmatów, nawet zwyczajnych, rodzi się dla każdego wierzącego prawo i obowiązek używania ich w Kościele i świecie dla dobra ludzi (…)" - czytamy w dekrecie. Te słowa były z jednej strony odpowiedzią na prądy odnowy charyzmatycznej, jakie pojawiały się w tym czasie na całym świcie i w różnych Kościołach, a z drugiej wezwaniem dla katolickich wiernych, by chętnie podążali tą drogą.

Soborowy dokument akcentuje dwojaki charakter apostolstwa świeckich: indywidualny i wspólnotowy. "W obecnych zaś warunkach jest rzeczą zgoła konieczną, by w zasięgu działalności ludzi świeckich umacniało się apostolstwo w formie zespołowej i zorganizowanej" - piszą ojcowie soborowi. Tendencje do zrzeszania się i tworzenia katolickich wspólnot były obecne i wcześniej. Sobór tchnął jednak nowego ducha w ten proces i zainspirował wielu świętych ludzi do zainicjowania pięknych dzieł, które trwają i owocują do dziś.

Wielu z nas ma za sobą jakieś doświadczenia wspólnot. Czy to oazowe, czy z Odnowy albo z Neokatechumenatu. Jeśli nawet nie jesteśmy aktualnie formalnymi członkami wspólnot, to często ocieraliśmy się w przeszłości o ich duchowość. A jest to duchowość soborowa - wychodzenia do świata, przepajania go duchem ewangelicznym oraz doskonalenia porządku spraw doczesnych.