"Tygodnik Powszechny" i "Gość Niedzielny" jednym głosem

Jest coś przejmującego i budującego w jednomyślności ostatnich okładek dwóch katolickich tygodników, które zazwyczaj są sobie przeciwstawiane.

"Gość Niedzielny" z 3 sierpnia. Temat materiału okładkowego: "Kościół w Iraku umiera". W środku Beata Zajączkowska pisze: "Po raz pierwszy od prawie dwóch tysiącleci w Mosulu nie sprawuje się Eucharystii. Islamscy fundamentaliści zakryli ołtarze czarnymi flagami, symbolizującymi dżihad. W mieście nie pozostał ani jeden wyznawca Chrystusa. Przyszłość chrześcijaństwa w Iraku jeszcze nigdy nie była tak zagrożona".

"Tygodnik Powszechny" z 10 sierpnia. Temat materiału okładkowego: "Niewidzialni męczennicy". W środku Dariusz Rosiak pisze: "Wyznawcy Chrystusa są najbardziej prześladowaną grupą społeczną globu: ofiarami dyskryminacji i przemocy pada ok. 200 mln chrześcijan w kilkudziesięciu krajach. Niektórzy zostają męczennikami".

Dwa katolickie tygodniki zwracają naszą uwagę na problem prześladowań chrześcijan. Ten przykład pokazuje, że mimo różnic, które dzielą nas w sporach o kształt Kościoła w Polsce, wciąż potrafimy wznieść się ponad codzienne kłótnie i przepychanki.

Przy tej okazji warto zastanowić się, czy przypadkiem nie zbyt łatwo używamy określenia "prześladowania", opisując to, co dzieje się w Europie i w naszym kraju. Prawdą jest, że nasze społeczeństwa się laicyzują i coraz częściej rozwiązania prawne oraz postawy moralne promowane przez instytucje państwowe i organizacje pozarządowe stoją w kontrze do wartości chrześcijańskich. Prawdziwym jest też stwierdzenie, że katolicy mogą czasem czuć się lekceważeni, a nawet obrażani materiałami i sposobem prowadzenia narracji w mediach.

Jakiś czas temu dyskutowałem ze znajomym o tym, czy to, co dzieje się na Zachodzie, można nazwać prześladowaniami. Jednym z argumentów mających potwierdzać tę tezę była według niego definicja słownikowa, która brzmi: Prześladowanie - stałe przykrości, szykany wymierzone przeciwko osobom o innych poglądach, innej wierze itp. (za "Słownikiem języka polskiego" PWN).

Mogę zgodzić się ze stwierdzeniem, że czasem pojawiają się przykrości albo szykany, więc na siłę można powiedzieć, że jesteśmy prześladowani. Jednak w zderzeniu z tym, co spotyka chrześcijan w Iraku, Syrii, Korei Północnej, Chinach, Nigerii i wielu innych miejscach na świecie, takie nazywanie naszej sytuacji  jest po prostu niepoważne. Tak naprawdę chrześcijanie na Zachodzie wciąż jeszcze żyją w cieplarnianych warunkach.

Problem trafnie posumował kardynał Kazimierz Nycz, który kilka lat temu powiedział: "Powtarzamy czasem przekonanie, że jesteśmy prześladowani, nie mamy wolności działania. Jak te polskie bolączki wyglądają na tle prawdziwych prześladowań Kościoła w Wietnamie czy Chinach? To postawa zamykania Kościoła w twierdzy, bo wszyscy wokół są źli. Dlatego powtarzam: nikt nas nie prześladuje, mamy możliwości głoszenia Ewangelii, wychodzenia do świata poprzez katechezę, poprzez środowiska, które powstają we wnętrzu Kościoła, ale i na styku Kościoła i świata. Nie narzekajmy, że ktoś nam odbiera możliwości działania, tylko starajmy się je wykorzystywać".

Co w takim razie możemy zrobić dla naszych braci, którzy codziennie doświadczają, co to znaczy realnie narażać własne życie w imię wierności Bogu? Oczywiście nie można zapominać o nagłaśnianiu problemu i naciskaniu na polityków, by zajęli się tą sprawą. Jednak międzywyznaniowa i międzynarodowa organizacja Open Doors, któr udziela pomocy chrześcijanom prześladowanym za wiarę w Jezusa Chrystusa w ponad 50 krajach, przekonuje, że przede wszystkim potrzebują oni wsparcia duchowego. "Pierwszą rzeczą, o którą proszą nas prześladowani chrześcijanie, to modlitwa. Poprzez modlitwę, bardziej niż przez cokolwiek innego czują naszą miłość i wsparcie".

Szczegółowe informacje o sytuacji prześladowanych i o tym, jak możesz im pomóc, znajdziesz na stronach: opendoors.pl oraz pkwp.org

Piotr Żyłka - członek redakcji i publicysta DEON.pl, twórca Projektu faceBóg i papieskiego profilu Franciszek. Jego projekty można znaleźć na blogu autorskim