Łódź: świątynia oo. Jezuitów ogłoszona Diecezjalnym Sanktuarium Najświętszego Imienia Jezus

Decyzją arcybiskupa Grzegorza Rysia – metropolity łódzkiego – kościół pw. Najświętszego Imienia Jezus w Łodzi, w którym swoją posługę pełnią oo. Jezuici, został podniesiony do godności Sanktuarium Najświętszego Imienia Jezus Archidiecezji Łódzkiej. Decyzja arcybiskupa łódzkiego została podana do wiadomości w dniu dzisiejszym.

Poniżej publikujemy treść dekretu biskupiego:

Kościół oo. Jezuitów w Łodzi jest miejscem szczególnej czci naszego Pana Jezusa Chrystusa i uświęcania wiernych przybywających do niego nie tylko z terenu Archidiecezji Łódzkiej.

Mając to na względzie po głębokim namyśle i żarliwej modlitwie oraz po konsultacjach z kompetentnymi osobami korzystając z przysługujących mi uprawnień z dniem 1 września 2020 roku ustanawiam kościół parafialny oo. Jezuitów w Łodzi Sanktuarium Najświętszego Imienia Jezus ku większej chwale Bożej i pożytkowi wiernych.

Dan w Łodzi w trzecim roku mojej posługi biskupiej.

+ Grzegorz Ryś

Arcybiskup Metropolita Łódzki

ks. dr Zbigniew Tracz

Kanclerz Kurii

Świątynia znajdująca się przy ul Sienkiewicza 60 w Łodzi – dawniej Kościół Ewangelicko-Augsburski pw. św. Jana Ewangelisty – dziś Kościół Rzymskokatolicki pw. Najświętszego Imienia Jezus został wzniesiony w latach 1880 – 1884. Duże nakłady finansowe na budowę tej ceglanej, neoromańskiej świątyni położył m.in. fabrykant Karol Scheibler (100 tys. rubli w złocie), a głównym projektantem był inż. Ludwik Schroeiber.

W 1989 r. oo. Jezuici odkupili budynki od wspólnoty ewangelicko-augsburskiej. Wcześniej Katolicy użytkowali kościół który był filią parafii pw. św. Krzyża w Łodzi - na podstawie zgody władzy państwowej, która określała je jako mienie poewangelickie. Z upoważnienia władzy duchownej kościół poświęcił o. Franciszek Przybylski SI, superior jezuitów w Łodzi.

Do zabytków sztuki stanowiących własność parafii należą: 2 ornaty haftowane z XVIII w., ornat haftowany z pocz. XIX w. z kolumną z pasa polskiego, 2 ornaty, kapa i dalmatyka z tkanin z przełomu XVIII i XIX w. oraz haftowana stuła z końca XVII wieku.