O co chodzi z sakramentem namaszczenia chorych? Oto przydatne informacje

Sakrament namaszczenia chorych nie jest wiatykiem na śmierć. Można go przyjąć kilka razy w życiu. Jego celem jest umocnienie duchowe w przezwyciężeniu trudności związanych ze ciężką chorobą lub niedołęstwem starości. Ci, którzy znajdują się w niebezpieczeństwie śmierci, powinni przyjąć Komunią św. na sposób wiatyku.

• Sakrament namaszczenia chorych umacnia duchowo osoby w ciężkiej chorobie lub starości i można go przyjąć kilka razy w życiu.
• Namaszczenie chorych wykonuje kapłan, który modli się i namaszcza osobę olejem świętym; w razie potrzeby wystarczy jedno namaszczenie.
• Sakrament można przyjąć w kościele, szpitalu, hospicjum, lub podczas wizyt kapłana w domu, także dla dzieci i osób nieprzytomnych.
• W przypadku zagrożenia śmiercią wierni powinni przyjąć Komunię św. jako wiatyk, który pomaga przejść do życia wiecznego.

W ramach obchodów Światowego Dniu Chorego w kościołach, szpitalach, hospicjach i domach opiekuńczo-leczniczych celebrowane są msze św., podczas których udzielany jest sakrament namaszczenia chorych.

Ile razy można przyjąć sakrament namaszczenia chorych?

Według dokumentów Kościoła katolickiego sakrament namaszczenia chorych można przyjąć kilka razy w życiu - w przypadku ciężkiej i niebezpiecznej choroby, jeśli stan zdrowia się pogorszył, w sytuacji ponownego zachorowania oraz w sędziwym wieku. Nie udziela się go osobom, które trwają uparcie w jawnym grzechu ciężkim.

"Pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest łaska umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości" - wskazuje Katechizm Kościoła katolickiego.

Materią sakramentu jest olej z oliwek poświęcony przez biskupa w czasie mszy krzyżma w Wielki Czwartek.

Jak wygląda sakrament namaszczenia chorych?

W ramach obrzędu namaszczenia chorych kapłan nakłada w milczeniu ręce na głowę chorego, modli się nad nim i namaszcza go świętym olejem. "W wypadku konieczności wystarcza jedno namaszczenie na czole lub nawet na innej części ciała" - czytamy w Kodeksie prawa kanonicznego.

Według Kodeksu prawa kanonicznego, sakrament namaszczenia chorych można przyjmować kilka razy w ciągu życia. Dotyczy to osób, które "po wyzdrowieniu znowu ciężko zachorują lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze" - czytamy w dokumencie. Dodano w nim, że "osoby osłabione w podeszłym wieku, choćby nie występowały u nich objawy rozpoznanej choroby bądź nie zagraża im niebezpieczna choroba, mogą przyjąć sakrament namaszczenia chorych".

Wyjaśniono, że osoby proszące o sakrament powinny być "w stanie łaski uświęcającej", czyli nie mieć grzechu ciężkiego.

Sakrament namaszczenia chorych także dla dzieci

Kościół dopuszcza, aby sakrament udzielać także dzieciom, "jeżeli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie". Dotyczy to zwłaszcza dzieci, których życie jest poważnie zagrożone np. przez choroby nowotworowe.

Zgodnie z kodeksem - sakrament może zostać udzielony także "chorym, którzy stracili przytomność lub używanie rozumu, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiliby o to, gdyby byli przytomni". Nie udziela się go natomiast osobom zmarłych oraz tym, które "uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim".

Sakrament namaszczenia można przyjąć w ciągu roku w kościele po mszy św. w zakrystii, w szpitalu, w domu podczas comiesięcznej wizyty kapłana z komunią św. oraz w przypadku pogorszenia się stanu zdrowia po wezwania kapłana z posługą sakramentalną.

Wiatyk w obliczu śmierci

Natomiast "wierni, którzy znajdują się z jakiejkolwiek przyczyny w niebezpieczeństwie śmierci, powinni być umocnieni Komunią świętą na sposób wiatyku" - wskazuje kodeks.

Zgodnie z nauczaniem Kościoła katolickiego, "udzielenia wiatyku chorym nie należy zbytnio odkładać".

Określenie "wiatyk" wywodzi się od łacińskiego słowa "viaticum". Rzymianie określali nim posiłek przygotowywany tym, którzy udawali się w podroż albo samo spożywanie posiłku, bądź pieniądze zabierane na drogę. Pierwsi chrześcijanie wiatykiem nazywali wszystko co pomagało człowiekowi zagrożonemu śmiercią dostąpić zbawienia. Były to sakramenty: chrzest, bierzmowanie, Eucharystia, namaszczenie chorych.

Sobór w Nicei w 325 r. wiatykiem nazwał Komunię św. udzielaną wiernym, którym zagraża niebezpieczeństwo śmierci. Potwierdziły to także synody w Kartaginie (398 r.) i Orange (441 r.). Również współczesne przepisy liturgiczne mówią, że w niebezpieczeństwie śmierci, niezależnie od przyczyny z której ono wynika, obowiązuje wszystkich wiernych przykazanie przyjęcia Komunii świętej.

Według Katechizmu Kościoła Katolickiego wiatyk jest "sakramentem Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał, jest sakramentem przejścia ze śmierci do życia, przejścia z tego świata do Ojca".

Źródło: PAP / tk