Redakcja "Tygodnika Powszechnego": ubolewamy i przepraszamy Księdza Prymasa

"Ubolewamy więc i przepraszamy Księdza Prymasa, że okładkowy tytuł naraził go na tak małoduszne ataki" - piszą redaktorzy "Tygodnika Powszechnego" w oświadczeniu, do którego dotarła Katolicka Agencja Informacyjna.

"Mój Kościół nie miesza się do polityki" - taką parafrazą słów prymasa Polski abp. Wojciecha Polaka zapowiadamy na okładce najnowszego numeru rozmowę z nim zatytułowaną "Kościół nie miesza się do polityki". Wywiad wywołał w intenecie lawinę hejtu na Księdza Prymasa.

Jest to dla nas bolesne. Spośród hejtujących i "oburzonych" wypowiedziami Prymasa niewielu zadało sobie trud przeczytania ze zrozumieniem i bez uprzedzeń całej rozmowy. Tym bardziej nam przykro, że podstawą do ataków stał się również odredakcyjny tytuł umieszczony na okładce. Jakby słowo "mój" we współczesnej Polsce mogło oznaczać już tylko stan posiadania, osobność i wyłączność, a nie utożsamienie z całością i odpowiedzialność za nią. Prymas nie dzieli przecież Kościoła na "mój" i "nie mój". 

Owszem, jako metropolita gnieźnieński mówi o swojej diecezji - o Kościele, za który czuje się jako biskup odpowiedzialny. Stwierdza: "Do tego Kościoła, za który ja jestem odpowiedzialny, żadna partia się nie miesza". Kościół na najbardziej fundamentalnym poziomie jest wspólnotą nas wszystkich, ludzi wierzących - zwołanych przez samego Boga.

Każdy, kto czuje się członkiem tej wspólnoty może powiedzieć "mój Kościół". I każdy z nas, wierzących, na miarę własnej odpowiedzialności powinien dbać o to, by wspólnoty Kościoła nie utożsamiać z żadną partią polityczną. Jak daleko zabrnęliśmy w naszych podziałach, jeśli dla tak wielu z nas słowo "mój" przestało w przestrzeni publicznej oznaczać poczucie odpowiedzialności i troskę. Ubolewamy więc i przepraszamy Księdza Prymasa, że okładkowy tytuł naraził go na tak małoduszne ataki.

Niestety, także inna oczywistość domaga się już teraz dopowiedzenia. Na pytanie "czy przyjmować uchodźców", a więc ludzi w potrzebie, Ewangelia daje jednoznaczną odpowiedź. Dlatego dla wierzącego obowiązek przyjmowania uchodźców jest powinnością przede wszystkim ewangeliczną, a dopiero później sprawą domagająca się rozstrzygnięcia politycznego: jak to robić mądrze, roztropnie i skutecznie?