Do «Équipes Notre-Dame»- ruchu odnowy rodzin katolickich

Państwo Gérard de Roberty,

krajowi przełożeni «Équipes Notre-Dame»

1. Ruch «Équipes Notre-Dame», założony w 1937 r. przez o. Henri Caffarela, będzie obchodzić 8 grudnia 50-lecie zatwierdzenia swojego statutu. Wspominając przy tej radosnej okazji postać znakomitego założyciela waszego ruchu, pragnę włączyć się myślą i modlitwą w dziękczynienie, jakie zanosić będą do Boga pary małżeńskie i rodziny z Francji, Luksemburga i Szwajcarii oraz delegaci 53 krajów, którzy zgromadzą się na rocznicowych obchodach w Paryżu. Bardzo się cieszę z tego spotkania, które świadczy o żywotności «Équipes Notre-Dame» i ich obecności na wszystkich kontynentach.

2. Działalność waszego ruchu jest szkołą życia osobistego, małżeńskiego i rodzinnego. Sakrament małżeństwa, znak przymierza między Bogiem i Jego ludem, między Chrystusem i Kościołem, jest zarazem drogą świętości (Lumen gentium, 11; por. n. 41), służbą życiu (por. Evangelium vitae, 93) i najważniejszym miejscem świadectwa dla małżonków. Podstawowa misja chrześcijańskich małżonków polega na pełnej realizacji wymogów związku małżeńskiego: «nierozerwalności i płodności w całkowitym wzajemnym obdarowaniu się» (Katechizm Kościoła Katolickiego, 1643) oraz otwarcia się na płodność, które pozwala być «świadkami owego misterium miłości, które Pan objawił światu swą śmiercią i zmartwychwstaniem (por. Ef 5, 25-27)» (Gaudium et spes, 52). Członkowie «ekip» «uświadamiają sobie swoją misję ’odpowiedzialnego rodzicielstwa’», która wymaga przede wszystkim «głębokiej więzi z obiektywnym ładem moralnym, ustanowionym przez Boga i wiernie interpretowanym przez prawe sumienie» (Paweł VI, Humanae vitae, 10). Małżonkowie odkrywają też, że w ich małżeństwie «dokonuje się paschalne misterium śmierci i zmartwychwstania» (Paweł VI, przemówienie do «Équipes Notre-Dame», 4 maja 1970 r., n. 16); przez postęp w życiu moralnym każdy z małżonków zostaje stopniowo oczyszczony, a przez dar i ofiarę z siebie, jak również przez nieuniknione trudności, z jakimi zmaga się czasem miłość małżeńska, małżeństwo i rodzina buduje się i umacnia. W Kościele wspólnota rodzinna uświadamia sobie, że jest małym Kościołem, złożonym z grzeszników, którzy dostąpili przebaczenia i idą drogą świętości, znajdując oparcie w tych, których Bóg połączył w jednej rodzinie.

3. Pary małżeńskie, które należą do ruchu takiego jak «Équipes Notre-Dame», szukają szczególnej drogi, aby potwierdzić swoje ślubowanie małżeńskie i przeżywać swoją miłość, wspomagając się wzajemnie z innymi małżeństwami. Podczas spotkań mogą doskonalić swoją formację ludzką i chrześcijańską, dzielić się doświadczeniami z życia małżeńskiego i rodzinnego, chroniąc zarazem intymność każdej wspólnoty. Dziękują za przebytą drogę i proszą Boga o pomoc. Czerpią nowe siły na dalsze życie i znajdują oparcie, aby przezwyciężać trudności i nieuniknione napięcia codziennego życia. Na chrześcijańskich małżeństwach spoczywa też zadanie misyjne i obowiązek pomagania innym małżeństwom, którym słusznie starają się przekazywać swoje doświadczenia i ukazywać, że Chrystus jest jedynym źródłem życia małżeńskiego. «W ten sposób pośród rozlicznych powołań wiernych świeckich pojawia się nowa i bardzo ważna forma apostolatu ’środowiskowego’: same małżeństwa stają się apostołami i przewodnikami innych małżeństw» (Paweł VI, Humanae vitae, 26).

4. Regularne spotkania w zespołach skłaniają każdego do podejmowania zobowiązań indywidualnych i małżeńskich, które służą pełnej realizacji osobistego powołania i umocnieniu wspólnoty małżeńskiej. Dążąc do wykształcenia postawy słuchania i wzajemnej akceptacji, która ma podtrzymywać i rozwijać miłość między małżonkami, ruch słusznie proponuje swoim członkom praktykę «dialogu małżeńskiego». Przez szczerą rozmowę małżonkowie mogą wyrażać swą miłość, nie osądzając partnera i nie bojąc się jego osądu, kierując się słuszną troską o prawdę we wzajemnych stosunkach, okazując czułość i serdeczność, które sprzyjają dialogowi i rozwojowi osobowości i są źródłem szczęścia. Jest to konkretne świadectwo wzajemnej odpowiedzialności małżeńskiej, którą każdy przyjmuje w sakramencie: odpowiedzialności za to, by «być dla siebie nawzajem i dla swoich dzieci świadkami wiary i miłości» (Lumen gentium, 35). Dialog, który prowadzi do głębokiej komunii, sprzyja wzrostowi osobowości.

5. Odnawiani nieustannie przez dialog miłości, który pozwala budować autentyczne więzi, małżonkowie mogą żyć w pokoju i radości, wypełniając swoje powinności małżeńskie i rodzicielskie (por. Evangelium vitae, 92). W ten sposób dają przekonujące świadectwo przede wszystkim własnym dzieciom. Wychowanie dzieci dokonuje się przez przykład miłości, która niesie pokój i potrafi pokonywać trudności, a zarazem przez liczne pouczenia, jakich można im codziennie udzielać. W świecie, który skłonny jest zapominać o roli rodziny, trzeba nieustannie podkreślać, jak wielkie znaczenie ma dla dzieci dom rodzinny. Dzięki serdecznej atmosferze życia rodzinnego, otwartego na wszystkich, młodzi mogą pokonywać kolejne etapy dojrzewania psychicznego i duchowego. Jako środowisko apostolatu, dzięki któremu «moc Ewangelii może zajaśnieć w życiu rodzinnym» (por. Lumen gentium, 35), a z kolei w całym świecie, rodziny powinny być też świadome swojej szczególnej odpowiedzialności za budzenie powołań i za formację młodych, którzy myślą o kapłaństwie lub o życiu zakonnym (por. Pastores dabo vobis, 68; Vita consecrata, 107).

6. Modlitwą ogarniam też domy i rodziny, które zmagają się z trudnościami i podejmują liczne wysiłki, aby uratować więź małżeńską i wychować dzieci. Oby zdołały znaleźć w Kościele zaprzyjaźnione pary małżeńskie, które im pomogą. Powierzam też Bogu osoby żyjące w separacji, rozwiedzione oraz te, które po rozwodzie zawarły nowe związki. Przyjmując z wiarą autentyczną naukę o małżeństwie, głoszoną przez Kościół, niech starają się kontynuować chrześcijańskie życie w łonie wspólnoty, a dzięki temu wzrastać duchowo, kształtując w sobie postawę przebaczenia i pokuty, i wypełniać wspólnie obowiązki rodzinne, zwłaszcza obowiązek wychowania dzieci (por. Familiaris consortio, 84).

Kieruję słowa uznania i zachęty do kapłanów, którzy służą członkom «Équipes Notre-Dame» jako przewodnicy duchowi. Spełniają oni bardzo ważną misję kapłańską, a z doświadczenia wzajemnej przyjaźni czerpią nowe siły dla swojej posługi. Cieszę się również, że żonaci mężczyźni z waszego ruchu przyjęli wezwanie Kościoła, aby stać się diakonami stałymi. Chcę jeszcze wspomnieć o ruchu «Équipes Notre-Dame Jeunes», powstałym nieco ponad 20 lat temu. Jest on owocem postawy rodziców, którzy pozwolili swoim dzieciom poznać smak życia duchowego, braterskiej wspólnoty oraz poszukiwania autentycznego powołania przy pomocy innych chrześcijan.

Niech członkowie «Équipes Notre-Dame» kontynuują z ufnością i pokorą swoją pracę, dążąc do chrześcijańskiej doskonałości w życiu małżeńskim i rodzinnym. W tym duchu, zawierzając wszystkich członków «Équipes» i ich rodziny wstawiennictwu Matki Bożej, udzielam im z całego serca Apostolskiego Błogosławieństwa.

Watykan, 27 listopada 1997