Papież o pielgrzymce do Maroka: byłem sługą nadziei [DOKUMENTACJA]

"Nade wszystko dziękuję Panu, który pozwolił mi podjąć kolejny krok na drodze dialogu i spotkania z muzułmańskimi braćmi i siostrami, aby być - jak mówiło motto podróży - «sługą nadziei» w dzisiejszym świecie" - powiedział Franciszek podsumowując podczas dzisiejszej audiencji ogólnej swoją pielgrzymkę do Maroka. Jego słów na placu św. Piotra wysłuchało dzisiaj około 12,5 tys. wiernych.

Oto tekst papieskiej katechezy w tłumaczeniu na język polski:

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

W minioną sobotę i niedzielę odbyłem podróż apostolską do Maroka, na zaproszenie Jego Wysokości Króla Mohammeda VI. Ponawiam moją wdzięczność dla niego oraz innych przedstawicieli władz marokańskich za serdeczne przyjęcie i współpracę, a szczególnie królowi - był bardzo braterski, przyjazny, był bardzo bliski.

Nade wszystko dziękuję Panu, który pozwolił mi podjąć kolejny krok na drodze dialogu i spotkania z muzułmańskimi braćmi i siostrami, aby być - jak mówiło motto podróży - "Sługą nadziei" w dzisiejszym świecie. Moja pielgrzymka podążyła śladami dwóch świętych: Franciszka z Asyżu i Jana Pawła II. 800 lat temu św. Franciszek zaniósł orędzie pokoju i braterstwa sułtanowi al-Malikowi al-Kamilowi; w 1985 r. Papież Wojtyła złożył pamiętną wizytę w Maroku, przyjąwszy wcześniej w Watykanie - jako pierwszego z przywódców państw muzułmańskich - króla Hassana II.

Ktoś mógłby zadać pytanie: dlaczego papież jedzie do muzułmanów, a nie wyłącznie do katolików? Dlaczego jest tak wiele religii? Wraz z muzułmanami jesteśmy potomkami tego samego ojca - Abrahama. Dlaczego Bóg pozwala, że jest tak wiele religii? Bóg zechciał na to pozwolić. Teolodzy scholastyczni mawiali: voluntas permissivia Dei [wola Boga dopuszczająca]. Bóg zechciał na to zezwolić: istnieje wiele religii, niektóre z nich rodzą się z kultury, ale zawsze spoglądają w niebo, ku Bogu. Natomiast to, czego chce Bóg, to braterstwo między nami. A w odniesieniu do tej podróży, w sposób szczególny z naszymi braćmi, podobnie jak my synami Abrahama - muzułmanami. Nie powinniśmy wpadać w przerażenie z powodu różnic. Bóg na to zezwolił. Natomiast rzeczywiście musimy się lękać, jeśli nie podejmujemy dzieł braterstwa, podążania razem przez życie.

Służenie nadziei w czasie takim, jak nasz oznacza przede wszystkim budowanie mostów między cywilizacjami. Radością i zaszczytem była dla mnie możliwość uczynienia tego w odniesieniu do szlachetnego Królestwa Maroka, spotykając jego naród i władców. Przypominając kilka ważnych szczytów międzynarodowych, które odbyły się w tym kraju w minionych latach, podkreśliliśmy wraz z królem Mohammedem VI istotną rolę religii w obronie ludzkiej godności i w promowaniu pokoju, sprawiedliwości i troski o stworzenie, nasz wspólny dom. W tej perspektywie podpisaliśmy również wspólnie apel odnośnie do Jerozolimy, aby Święte Miasto mogło być zachowane jako dziedzictwo ludzkości i miejsce pokojowego spotkania, zwłaszcza dla wiernych trzech religii monoteistycznych.

W towarzystwie Jego Wysokości odwiedziłem Mauzoleum Mohammeda V, oddając hołd pamięci o nim i Hassanie II, a także instytut kształcący imamów oraz kaznodziejów i kaznodziejki. Instytut ten promuje islam, który szanuje inne religie i odrzuca przemoc i fundamentalizm, to znaczy podkreśla, że wszyscy jesteśmy braćmi i musimy działać na rzecz braterstwa.

Szczególną uwagę zwróciłem na kwestię migracji, czy to zwracając się do władz, czy zwłaszcza podczas spotkania poświęconego szczególnie migrantom. Niektórzy z nich zaświadczyli, że życie osób emigrujących zmienia się i staje się na powrót ludzkie, gdy znajduje wspólnotę, która przyjmuje ich jako osobę. To ma fundamentalne znaczenie. Właśnie w Marrakeszu, w Maroku, w grudniu ubiegłego roku ratyfikowano "Globalne Porozumienie w sprawie bezpiecznej, uporządkowanej i regularnej migracji". Jest ono ważnym krokiem w kierunku przyjęcia odpowiedzialności przez wspólnotę międzynarodową. Jako Stolica Apostolska zaoferowaliśmy nasz wkład, który można streścić w czterech czasownikach: przyjęcie, ochrona, promocja i integracja. Nie chodzi o narzucanie z góry programów pomocy, ale o wspólne podążanie poprzez te cztery działania, aby budować miasta i kraje, które zachowując swoje tożsamości kulturowe i religijne, byłyby otwarte na różnice i umiały je doceniać w imię ludzkiego braterstwa. Kościół w Maroku jest bardzo zaangażowany w okazywanie migrantom bliskości. Ale muszę wyznać, że nie lubię mówić: migranci, wolę mówić osoby migrujące, bo migrant to przymiotnik, a osoba to rzeczownik. Popadliśmy w "kulturę przymiotnika", używamy wielu przymiotników a zapominamy o tym co istotne - rzeczowników. Przymiotnik jest połączony z rzeczownikiem, z osobą. A zatem nie migrant, a osoba migrująca. W ten sposób zachowany jest szacunek i nie popadamy w tę "kulturę przymiotnika", która jest zbyt płynna, zbyt ulotna. Zatem Kościół w Maroku jest bardzo zaangażowany w okazywanie bliskości osobom migrującym. Dlatego też pragnąłem podziękować i wesprzeć tych, którzy wielkodusznie poświęcają się, by im służyć, wypełniając słowo Chrystusa: "byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie" (Mt 25, 35).

Niedziela była poświęcona wspólnocie chrześcijańskiej. Przede wszystkim odwiedziłem Wiejski Ośrodek Pomocy Społecznej, prowadzony przez Siostry Miłosierdzia, te same które prowadzą tutaj poradnię i ambulatorium dla dzieci tutaj u Świętej Marty, a te siostry przy współpracy licznych wolontariuszy oferuje ludności różne usługi.

W katedrze w Rabacie spotkałem się z kapłanami, osobami konsekrowanymi i Ekumeniczną Radą Kościołów. Jest to mała trzódka w Maroku i dlatego przypomniałem ewangeliczne obrazy soli, światła i zaczynu (por. Mt 5, 13-16; 13,33), o których czytaliśmy na początku obecnej audiencji. Liczy się nie ilość, ale to, aby sól miała smak, by światło jaśniało, a zaczyn miał moc, żeby zakwasiło się całe ciasto. A nie pochodzi to od nas, ale od Boga, od Ducha Świętego, który czyni nas świadkami Chrystusa, tam gdzie jesteśmy, w stylu dialogu i przyjaźni, który należy przeżywać przede wszystkim między nami, chrześcijanami, ponieważ, jak mówi Jezus: "Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali" (J 13,35).

Radość komunii kościelnej znalazła swój fundament i pełny wyraz w niedzielnej Eucharystii, celebrowanej w kompleksie sportowym w stolicy. Tysiące ludzi pochodzących z około 60 różnych narodowości! Wyjątkowe objawienie Ludu Bożego w sercu kraju islamskiego. Przypowieść o miłosiernym Ojcu sprawiła, że zajaśniało pośród nas piękno zamysłu Boga, który chce, aby wszystkie jego dzieci uczestniczyły w Jego radości, w święcie przebaczenia i pojednania. Na tę ucztę wchodzą tylko ci, którzy potrafią uznać siebie za potrzebujących miłosierdzia Ojca i umieją się z Nim radować, gdy brat lub siostra powracają do domu. Nie przypadkiem tam, gdzie muzułmanie codziennie przyzywają Łaskawego i Miłosiernego, rozbrzmiewała wspaniała przypowieść o miłosierdziu Ojca. Tak to jest: tylko ten, kto się odrodził i żyje w objęciach tego Ojca, tylko ci, którzy czują się braćmi mogą być w świecie sługami nadziei.