"Trzeba formować sumienia, a nie je zastępować"

Wszechobecne zabezpieczenia socjane powodują, iż jedna z podstaw małzeństwa, czyli wspólnota ekonomiczna (zabezpieczenia materialne żony/ matki wspólnych dzieci) mija sie z celem. Oczywisteym jest też, iz łatwośc uzyskania rozwodu i społeczna zgoda na rozwód nie dają żadnych gwarancji trwałości małżeństwa. Młodzi ludzie mają oczywiście swoje racje, iz wybierają życie w konkubinatach i w sumie im sie już nie dziwię. Natomiast bardzo mnie dziwi kompletne oderwanie purpuratów od codzinnego zycia przez takie głosy jak ten o formowaniu sumień. Kto ma pomóc młodym ludziom formowac sumienia do trwalego małżeństwa - ksieża wychowani w dobrych rodzinach po rozwodach? A może rodzice opowiadajacy dzieciom o nierozerwalności małżeństwa, ale żyjacy szczęśliwie po rozwodach? Kościół ma tylko dwie drogi, albo trwanie w prawdzie nauki Ewangelii, albo uznanie, iz nierozerwalnośc katolickiego małzeńśtwa jest juz fikcja.

Są dwa zagadnienia newralgiczne: doktryna o nierozerwalności małżeństwa nie jest dogmatem wiary, a dyspozycją społecznej sprawiedliwości, którą legitymizuje Kościół na zasadzie uczestnictwa świeckich w życiu społeczeństw. Dopóki społeczeństwa nie wprowadzały w zakres prawa hasła rozwodów i monogamii seryjnej (wielości związków formalnych następujacych po sobie), to doktryna była stabilna. Obecnie wielu katolików pyta: po co doktryna o nierozerwalnosci małżeństwa skoro jest rozwód cywilny, stawia to Kosciół w sytuacji instytucji obok społeczeństwa, nie w jego środku (istnieje małżeństwo społecznej legitymacji i małżeństwo kościelne, które jest tożsame z nim jako np. małżeństwo konkordatowe lub jedno z dwojga:mam ślub cywilny i mam ślub kościelny). Naraża to katolików na funkcjonowanie w dwóch systemach odniesień: religijnym i świeckim i grozi mentalną schizofrenią. Kościół chce pożenić niemożliwości: zachować doktrynę i równocześnie wpisać ją w system społeczny, który ją odrzuca. Skutkiem passus o komunii dla pozostających w związkach pozakościelnych. Naiwnością jest sądzić, że uda się na drodze edukacyjnej zniwelować te różnice: rozwój indywidualizmu raczej skłania do rezygnacji z wszelkich form społecznej komunii osób różnopłciowych. Kościół może się znaleźć w sytuacji, gdy zachowa doktrynę, ale de facto nie będzie obowiązywać, bo małżeństw nie będzie (katolicy nie będą wychodzić za mąż ani się żenić) lub w sytuacji, ze doktryny nie zachowa (bo będzie chciał utrzymać swoją pozycję instytucjonalną), ale i tak nie poprawi sytuacji społecznej, gdyż liczba małzeństw będzie maleć.