"Cykl 7 pieśni na sopran i fortepian do słów Romana Brandstaettera". Wysłuchaj poruszających utworów

Wysłuchaj "Cyklu 7 pieśni na sopran i fortepian do słów Romana Brandstaettera", którego kompozytorem jest Sebastian Szymański. 20 października 2022 roku w Filharmonii im. Karola Szymanowskiego w Krakowie w ramach Małopolskich Ekumenicznych Dni Biblijnych 2022 miało miejsce prawykonanie cyklu, który wspólnie z "Muzyczną Biografią Karola Wojtyły" tworzy album "Pieśni".

Premiera albumu "Pieśni" również miała miejsce 20 października. Tak pisze o niej jego kompozytor, Sebastian Szymański:

"Płyta Pieśni zawiera w sobie dwa cykle pieśni. Pierwszy z nich - Muzyczna Biografia Karola Wojtyły na sopran i fortepian to cykl 3 pieśni do słów wielkiego papieża, który napisałem w 2020 roku. Przygotowana koncepcja doboru tekstów, które powstały na przestrzeni blisko 60 lat, wraz z ich umuzycznieniem, ma na celu wydobycie antropologicznej myśli personalistycznej mieszczącej się w materii lirycznej utworów. Drugi, zatytułowany Cykl 7 pieśni na sopran i fortepian do słów Romana Brandstaettera powstał w 2022 roku. Warstwa literacka obejmuje utwory, które nakreślają w sposób symboliczny postawę ich autora, jako wielkiego filozofa, poety i dramaturga. To nieprzypadkowe połączenie obu cykli wynika z wyjątkowej relacji św. Jana Pawła II do istoty twórczości Romana Brandstaettera, który w liście kondolencyjnym do abpa Jerzego Stroby Metropolity Poznańskiego zaznaczał:

Śp. Roman Brandstaetter.

Pan wieków i wieczności wezwał do siebie Romana Brandstaettera. Przez całe swoje długie i owocne życie docierał on do Chrystusa. Wyrósł w «Kręgu biblijnym», w którym uczestniczył przez urodzenie i od urodzenia. Krąg ten zaprowadził go do «Jezusa z Nazarethu». Od chwili spotkania «Jezusa z Nazarethu» całe jego życie i twórczość koncentrowały się wokół osoby Boga Wcielonego, oczekiwanego przez naród Mesjasza, wyrażały się pieśnią. Pieśń o moim Chrystusie, Hymny Maryjne, Księga modlitw, poetyckie tłumaczenia Pisma świętego, Cztery poematy biblijne. Pieśń jest w Biblii wyrazem nadziei. Pisarstwo Romana Brandstaettera było w całości wyrazem biblijnej i Bożej nadziei. Owej mocy duchowej, która wyróżnia prawdziwych chrześcijan. Mocy, która przebija się i zwycięża ciążenie natury skażonej grzechem, by mocą natchnienia i łaski wznieść siebie i innych ku Bogu. Roman Brandstaetter tak dźwigał nie tylko siebie. Dźwigał nas wszystkich, swoich czytelników. Przez całe życie pielgrzymował i szukał dla siebie miejsca w Kościele, w literaturze, w środowisku, w świecie. Znajomość Tradycji, ojczyzny Chrystusa, a przede wszystkim świadoma przynależność do narodu wybranego pozwalały mu tworzyć w oparciu o realia wcielenia się Boga. Niech Ten, któremu całym sercem zawierzył i któremu śpiewał tak osobistą pieśń – a z całym Kościołem pielgrzymującym powtarzał: Kyrie elejson – przeniesie go tam, gdzie słychać już tylko radosne alleluja tych, którzy razem z Chrystusem przechodzą ze śmierci do życia (por. l J 3, 14)[1].

Dlatego też, relacja ta określa unikalną przestrzeń, w której antropologiczna myśl personalistyczna staje się nicią syntetyzującą obu autorów, a jej przybliżenie w formie dźwiękowej, w moim przekonaniu, zostało odzwierciedlone w niniejszym albumie".

Wysłuchaj "Cyklu 7 pieśni na sopran i fortepian do słów Romana Brandstaettera", który wchodzi w skład albumu "Pieśni". Jego kompozytorem jest Sebastian Szymański, a wykonawcami: Anna Mikołajczyk-Niewiedział (sopran) oraz Marcin Tadeusz Łukaszewski (fortepian).

Albumu "Pieśni" można wysłuchać w portalach streamingowych.

Sebastian Szymański - kompozytor, absolwent Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (praca magisterska z zakresu muzyki sakralnej, 2012) oraz Podyplomowych Studiów Kompozycji Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie prof. dra hab. Pawła Łukaszewskiego (dyplom: Przebudzenie do słów ks. Jana Twardowskiego na sopran, baryton, chór mieszany i orkiestrę, 2015). W 2017 roku uzyskał stopień licencjata kościelnego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, a w 2022 roku stopień doktora nauk teologicznych z zakresu muzyki sakralnej tej uczelni (promotor: ks. prof. dr hab. Robert Tyrała, praca doktorska: Sacrum w kompozycji mszy – poszukiwania i nadzieje. Studium liturgiczno-muzyczne).

Dorobek naukowy Sebastiana Szymańskiego obejmuje referaty i artykuły z zakresu współczesnej muzyki sakralnej, teologii muzyki oraz twórczości, które zostały przedstawione podczas wielu konferencji, seminariów naukowych i warsztatów o zasięgu krajowym i międzynarodowym (w tym zagranicznych).

Sebastian Szymański jest kompozytorem ponad 50 utworów o tematyce sakralnej napisanych na zróżnicowane instrumentarium obejmujące wielkie formy symfoniczne, wokalno-instrumentalne; muzykę chóralną, orkiestrową i kameralną.

Utwory Sebastiana Szymańskiego były wykonywane na koncertach kameralnych i symfonicznych w Polsce i za granicą m.in. przez: solistów: Artur Janda, Marcin Tadeusz Łukaszewski, Christian Krämer, Anna Mikołajczyk-Niewiedział, Justin Snyder, Kai Schumacher; dyrygentów: Jan Łukaszewski, Agnieszka Franków-Żelazny, Paweł Łukaszewski, Michał Klauza, Bartosz Michałowski, Stanisław Strączek; zespoły: Polski Chór Kameralny, Chór Katedry Warszawsko-Praskiej Musica Sacra, Polski Narodowy Chór Młodzieżowy, Chór Opery Krakowskiej, Chór i Orkiestra Filharmonii Krakowskiej, Orkiestra Reprezentacyjna Straży Granicznej, Orkiestra Symfoniczna Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, Polska Orkiestra Radiowa i inni.

Sebastian Szymański jest członkiem zwyczajnym i stypendystą ZAiKS (wielokrotnie), stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (wielokrotnie), członkiem zwyczajnym Stowarzyszenia Polskich Muzyków Kościelnych, członkiem założycielem Towarzystwa Naukowego EDUCARE – Sekcja Sztuki. Jest również laureatem wielu ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów kompozytorskich.

[1] Jan Paweł II, Do abpa Jerzego Stroby Metropolity Poznańskiego. Śp. Roman Brandstaetter [telegram kondolencyjny], „Osservatore Romano” [wyd. pol.] 1987, nr 8 (9–10), s. 14; „Przewodnik Katolicki” 1987, nr 51/52, s. 11.