Śledziłem ostatnio grupę na Facebooku "Ostatnia ławka". Odbyła się tam ciekawa dyskusja dotycząca trudnych fragmentów Starego Testamentu, takich jak te, w których Bóg nakazuje zabić ludzi, którzy oddawali cześć złotemu cielcowi (Wj 32,27) albo w których występują prawa nakazujące karać śmiercią za przestępstwa (Wj 21,12-17).
Chodzi o wszystkie te fragmenty, w których Bóg wydaje się surowy, okrutny, mściwy, straszliwy, jednym słowem zły w porównaniu z obrazem Boga, jaki przekazał nam Jezus w Ewangeliach.
Dyskusja rozpoczęła się od pytania, które, jak myślę, zadaje sobie wielu ludzi (ja sam też je sobie zadaję): jak rozumieć te wszystkie, czasami trudne w interpretacji, fragmenty Pisma? Jak pogodzić obraz Boga, który wydaje się surowy i wrogi człowiekowi z obrazem Boga miłosiernego i kochającego, jaki przekazał nam Chrystus?
W dyskusji przytaczano różne argumenty próbujące rozjaśnić tę kwestię. Zaciekawiło mnie, dlaczego czasami nie wystarczają interpretacje biblistów, znawców tematu w wyjaśnianiu spornych fragmentów. Kiedy trafiam na trudny fragment, to wywołuje we mnie jakąś konsternację i niezrozumienie: "no bo jak to jest, że miłosierny Bóg wcale nie jest taki miłosierny?". Następnie w wyniku wyjaśnienia zgodnego ze współczesnymi zasadami interpretacji biblijnej dowiaduję się, że przesłanie danego fragmentu może być całkiem inne. Wydaje się, że powinno to załatwić sprawę i rozwiać wątpliwości. Jednak nadal w sercu coś się burzy i zgrzyta, coś nadal się nie zgadza, logiczne wyjaśnienie nie jest wystarczające.
Zastanawiając się nad tą kwestią, pomyślałem: być może w niektórych sytuacjach, kiedy pytam, dlaczego Bóg nie jest kochający w takiej a takiej historii biblijnej, wcale nie oznacza to mojej ciekawości i chęci zrozumienia. Wydaje mi się, że tak naprawdę może chodzić o to, jaki obraz Boga noszę w moim sercu. Czy jest to obraz Boga kochającego, czy srogiego i mściwego? "Słowo Boże jest bowiem żywe i skuteczne, ostrzejsze od każdego obosiecznego miecza. Przenika ono aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, rozsądza myśli i zamiary serca" (Hbr 4,12). Czy niekiedy nie jest tak, że to Słowo mówi mi, że gdzieś tam w głębi swojego serca nie dowierzam temu, że Bóg mnie nieskończenie i bezgranicznie kocha? Że zawsze jest po mojej stronie, że nie chce zrobić mi nic złego?
W dyskusji padały również argumenty, że Stary Testament powinniśmy czytać w świetle Nowego. Na Stary Testament powinniśmy patrzeć z perspektywy przypowieści o miłosiernym Ojcu, z perspektywy wcielonego Słowa - Boga, który stał się jednym z nas i oddał życie za mnie i za każdego z nas.
Zapytałem znajomego księdza o ten obraz Boga w naszych sercach w świetle Pisma. Powiedział mi świetne zdanie: "My czytamy Biblię z perspektywy przypowieści o Miłosiernym Ojcu! Inaczej się nie da i nie wolno. Dlaczego? Jezus, który jest w centrum Biblii, opowiada przypowieść o Ojcu, którego zna. Nie ma innego Boga".
Dokładnie tak, Jezus w swoim Słowie pokazuje nam, jaki naprawdę jest Bóg, bo sam Go najlepiej zna. "Nikt nie zna też Ojca jak tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić" (Mt 11, 27). Słowo jest żywe, ponieważ te trudne fragmenty pokazują mi, że obraz Boga w moim sercu nie jest taki, jakim pokazuje go Jezus, i jest skuteczne, bo tylko Jezus może mi objawić, jaki jest Bóg. W tych poszukiwaniach wierzę, że nie jestem sam i Bóg znowu przez swoje Słowo mi o tym przypomina: "Bo gdyby nawet serce oskarżało nas, to Bóg jest większy od naszego serca i wie wszystko" (1 J 3,20).
Andrzej Malec - Absolwent teologii, szczęśliwy mąż jednej żony
Droga wiary jest zapisana w Credo
Dla chrześcijan Credo to znacznie więcej niż recytowanie dogmatu. To publiczne wyznanie, że prawdy wiary stały się treścią ich życia. Czy jesteśmy świadomi, co tak naprawdę deklarujemy, ilekroć powtarzamy...
Skomentuj artykuł