Z kart historii: Olimpijski debiut bandy

Piłka zamiast krążka, jedenastoosobowe składy, olbrzymie wymiary lodowisk - to "bandy", dyscyplina której udało się znaleźć w programie igrzysk olimpijskich. Debiut odbył się 20 stycznia 1952 roku w Oslo.

W turnieju olimpijskim udział wzięły trzy drużyny: Szwecja, Norwegia i Finlandia. "Bandy" miało status dyscypliny pokazowej i po Oslo nie pojawiło się już więcej na igrzyskach. Wciąż jednak cieszy się popularnością przede wszystkim w Skandynawii i Rosji, a od 1957 roku, co dwa lata, rozgrywane są mistrzostwa świata.

W "bandy" rywalizują dwie drużyny - zazwyczaj jedenastoosobowe - a celem gry jest uderzenie kijem hokejowym piłki o średnicy sześciu centymetrów tak, by trafiła do bramki przeciwnika. Wymiary lodowiska zbliżone są do rozmiarów muraw piłkarskich i tylko bramka jest znacznie mniejsza - liczy zaledwie 360 cm szerokości i 210 cm wysokości. Pole karne kształtem przypomina te znane z piłki ręcznej i hokeja na trawie. Mecz trwa 2 razy po 45 minut.

Korzenie dyscypliny sięgają średniowiecza. Na terenie Niderlandów uprawiano podobny sport, później "bandy" przeniosło się na Wyspy Brytyjskie, gdzie opracowano przepisy gry. W Polsce "bandy" pojawiło się na chwilę na początku XX w. w Krakowie i Lwowie, ale nie zdobyło popularności, a potem zostało całkowicie wyparte przez hokej w wersji kanadyjskiej. Najbardziej utytułowaną drużyną na świecie są Rosjanie, ale ostatni tytuł mistrza świata zdobyli Szwedzi.