#alkoholiczka

Piłam w miejscach, do których normalni ludzie nie zaglądają. Łudziłam się, że potrzebuję śmierdzących moczem bram i brudnych mieszkań starych kamienic, żeby mieć pomysł na dobry reportaż.

Cała byłam wypchana wstydem. Szmaciana lalka ze sztucznym szerokim uśmiechem, wyrysowanym czerwonym pisakiem na nieswojej twarzy. Gdy przypadkiem, natknęłam się na lekarstwo, zadziałało natychmiast. Alkohol miał niesamowitą moc. Pod jego wpływem wstyd znikał. Mało tego. Działo się o wiele więcej - opowiada Mika Dunin.

Wyszłam od obrazu Boga, będącego zrostem moich rodziców: nieobliczalnego tyrana, na którego lepiej nie liczyć, bo i tak nie pomoże, zawiedzie. Lepiej też nie wyjawiać mu swoich marzeń i planów, bo na pewno urządzi świat tak, żeby nic z nich nie wyszło.

Szybkie tempo, mocne trunki, dużo, do dna. Że kobiecie nie wypada? Że to dziwaczne? Ooo, nie znacie tak naprawdę kobiet!

Ta wizyta była początkiem zmian. "Jesteś DDA, a alkoholizm to tylko tak przy okazji" - usłyszałam. Zapamiętałam - "Przestań pić, przestaniesz cierpieć". Wierzyłam, że panuję nad tym, że teraz, kiedy już wiem, jak bardzo mi szkodzi, nie będę w to brnąć.

Kobiety? Bardzo, bardzo rzadko, wyjątkowo, sporadycznie. Zapewne właśnie dlatego "alkoholik" to w naszej wyobraźni zawsze mężczyzna. Poza tym, jak to? Kobieta pracująca, matka dzieciom, katoliczka, Matka Polka - alkoholiczką?! Przecież to się w głowie nie mieści!

Układam włosy i bach, znika pół szklaneczki. Zawsze muszę się z nimi naszarpać, więc nie żałuję sobie nagrody. Nakładam make-up, kolejny łyk. Puder, róż, pociągam haust...

Trzeźwa matka to kochająca matka - przekonywała psycholog Dominika Skupińska-Fila, która uczestniczyła w zjeździe środowisk trzeźwościowych z Radomia i okolicznych gmin. Spotkanie, które przebiegało pod hasłem "Żyjemy bez alkoholu", odbyło się 2 sierpnia w parafii Miłosierdzia Bożego w Radomiu.

{{ article.description }}