#ćwiczenia duchowne

Nie wiemy, kto jest autorem modlitwy „Duszo Chrystusowa”. Często przypisuje się ją św. Ignacemu Loyoli, ale pewne jest, że jest ona znacznie starsza – być może ułożył ją św. Tomasz z Akwinu, ale może i on wykorzystał tekst już wcześniej istniejący? Niewątpliwie jednak zasługą Ignacego, założyciela zakonu jezuitów, jest spopularyzowanie jej, głównie dzięki włączeniu jej do tekstu Ćwiczeń duchownych.

Fundament "Ćwiczeń duchownych" to sformułowana przez św. Ignacego Loyolę misja życiowa człowieka.

Ćwiczenia duchowne nazywane rekolekcjami ignacjańskimi są propozycją drogi porządkowania życia i wzrostu duchowego.

Wolność to nasze podstawowe prawo. Jednak coraz częściej myślimy o niej także w kategoriach zagrożeń. Niespokojnie rozglądamy się, czy ktoś nie próbuje jej nam zabrać lub podstępnie ograniczyć.

Papież rozpoczął swe doroczne rekolekcje wielkopostne. Odprawia je wraz z kierownictwem Kurii Rzymskiej. Na zakończenie rozważania przed Anioł Pański Franciszek poprosił zebranych, by towarzyszyli mu modlitwą.

Rozważania o ubóstwie wiążą się z refleksją o posiadaniu. Te dwie rzeczywistości tworzą jedną całość, która tylko jako taka pozwala się zrozumieć. Rozdzielenie ich prowadzi do patologii.

Gdy myślą i sercem podejmujemy to, co Bóg nam zaofiarowuje, wtedy zmienia się jakość naszego życia, wstępuje w nas radość. Jezus Chrystus wyraźnie powiedział, że chce dla nas radości.

Dziś jesteśmy bardzo zabiegani, przepracowani i przemęczeni, może nawet znerwicowani. Dlatego tym bardziej potrzebujemy tego typu modlitwy. Potrzebujemy zatrzymania się na chwilę i refleksji: po co to wszystko? Jaki to ma sens?

Celem "Ćwiczeń duchownych" św. Ignacego Loyoli jest "zdecydowanie się" na odniesienie zwycięstwa nad sobą samym i uporządkowanie własnego życia. Takie uporządkowanie nie może być jednak celem samym w sobie. Rekolektant już na samym początku "Ćwiczeń" musi wiedzieć, po co podejmuje tę trudną walkę.

Osoby przyjeżdżające do jezuickich domów rekolekcyjnych z zamiarem odbycia Ćwiczeń duchownych mają różne oczekiwania związane z rekolekcjami. Po pierwsze, poprzez pogłębioną i przedłużoną modlitwę osobistą pragną zbliżyć się do Boga. Po drugie, chcą uporządkować swoje życie.

Refleksja nad duchowym ubóstwem oraz związaną z nim wewnętrzną wolnością to zagadnienia fundamentalne w prowadzeniu pogłębionego życia duchowego. Szukając drogi do ich uzyskania, warto odwołać się do Ćwiczeń duchownych św. Ignacego Loyoli, ponieważ stanowią one bardzo osobistą, a zarazem uniwersalną metodę zdobywania wewnętrznej wolności.

W trakcie rekolekcji ignacjańskich, przy komentowaniu reguł o rozeznawaniu duchów, często unika się wyjaśnień, na czym polega pocieszenie przez łzy, o którym mówią Ćwiczenia. Kiedy zaś porusza się ten temat, mówi się raczej o "pocieszeniu bolesnym". Poza tym łzy są krępujące. Wielu uważa je za coś podejrzanego. Wreszcie nie bez znaczenia jest to, że nie każdy dający Ćwiczenia chętnie znosi płacz rekolektantów. Wszystko to sprawia, że w modlitwie nie przyznaje się należytego miejsca łzom, które św. Ignacy Loyola traktuje jako przejaw pocieszenia.

Lista uczuć, ich przejawów i wpływu na zachowanie jest z pewnością długa. Zamiarem tego artykułu nie jest ich kategoryzacja, ale zwrócenie uwagi na zasadnicze elementy, które charakteryzują świat uczuć i które muszą być brane pod uwagę na duchowej drodze rekolekcji ignacjańskich.

Miesięczne rekolekcje, odprawione w kluczu Ćwiczeń duchownych św. Ignacego z Loyoli, pomogły brytyjskiej katolickiej parlamentarzystce w podjęciu ważnej życiowej decyzji. Wiedząc, że od kilku wieków są one znakomitym sposobem rozeznawania woli Bożej, a tym samym szukania najlepszych dróg dokonywania wyborów, Sarah Teather wyjechała, by je odprawić, do jezuickiego Domu Rekolekcyjnego Loyola Hall opodal Liverpoolu.

Ojciec Ludwik de la Palma, żyjący na przełomie XVI i XVII wieku hiszpański jezuita, w swoim dziele zatytułowanym "Sposób duchownego wędrowania i krótkie jego wyjaśnienie", wydanym po raz pierwszy w 1629 roku, pisał, że św. Ignacy Loyola chętnie porównywał "Ćwiczenia duchowne" do drogi i wędrówki.

Św. Ignacy Loyola - autor Ćwiczeń duchownych - miał ponadprzeciętną intuicję dotyczącą ludzkiej psychiki, którą psychologia jako nauka zaczęła opisywać prawie trzysta lat później.

Centralnym doświadczeniem w Ćwiczeniach duchownych św. Ignacego Loyoli jest ewangeliczna kontemplacja Jezusa. Cały program Ćwiczeń prowadzi do wewnętrznego doświadczenia Chrystusa.

Autor natchniony pisze, iż ktoś zmagał się z Jakubem aż do wschodu jutrzenki, a widząc, że nie może go pokonać, dotknął jego stawu biodrowego i wywichnął Jakubowi ten staw podczas zmagania się z nim. Doświadczenie duchowe wielu pokazuje, że sprzeciw i opory wobec Boga łatwiej zostają pokonane w chwilach cierpienia. Każdy z nas cierpi. Nie wszyscy oczywiście jednakowo cierpimy, nie ma jednak ludzi wolnych od cierpienia.

Relacja z Bogiem Stwórcą i Zbawicielem jest źródłem odkrywania najgłębszego sensu życia. Wyjaśniają to rozważania oparte na Fundamencie Ćwiczeń duchowych św. Ignacego Loyoli.

Wychodząc od medytacji słów Maryi zapisanych na kartach Ewangelii, Józef Augustyn SJ ukazuje Matkę Jezusa jako najlepszą Mistrzynię modlitwy oraz walki duchowej. Ona bowiem pragnie uczyć nas modlitwy we wszystkich naszych sytuacjach życiowych, także tych najtrudniejszych. Z Nią i dzięki Jej wstawiennictwu możemy zwracać się do Boga Jej słowami: "Niech mi się stanie według Słowa Twego". Autor proponuje również rozważania o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny w kontekście upadku komunizmu w Europie Wschodniej.

{{ article.description }}