#dorosłe dzieci alkoholików

Zobaczyłam, jak bardzo bycie zero-jedynkowym męczy. Nie pozwala spokojnie żyć i robić czegoś jedynie dla przyjemności. Wszystko, nawet tak małe rzeczy jak plamka na spodniach, stawały się tragedią dnia. Moje zachowania psuły wiele dobrych chwil i to nie tylko mnie, ale wszystkim dookoła. Potrafiłam z absurdalnych powodów wpadać w złość, strzelać drzwiami, karać świat swoim milczeniem, obrażać się i przy okazji ranić innych. Uruchamiałam się nagle i wybuchałam jak wulkan - pisze Joanna Szczerbaty w książce "Jestem DDA. Notatki z terapii. Jak wyjść z toksycznego domu".

Kim jest Mistrzyni Skuteczności, a kim triangulatorka? Mówi o tym psycholożka.

Czy cierpienie związane z byciem DDA jest krzyżem? Tak. Czy nałożonym przez Boga? Nie. Czy można się go całkowicie pozbyć? Myślę, że nie do końca. Jak podejść do niego po chrześcijańsku?

Przełożony wie, że Marcin najłatwiej daje się namówić na dodatkową pracę, dlatego ilekroć pojawia się coś ekstra, prosi o to właśnie jego. Marcin nie potrafi pierwszy zakończyć rozmowy i jest przekonany, że nie może nikomu odmówić. Cierpi na bezsenność, coraz częściej przeżywa ataki buntu i rozpaczy. Masz czasem podobnie? Mamy dla ciebie propozycję 3 ćwiczeń.

Perfekcjonizm, nadmierna kontrola oraz udawanie zawsze dzielnej i mocnej osoby to u DDA cechy silnie rozwinięte. Wszystkie te postawy mają wspólne źródło: strach przed okazaniem słabości i popełnieniem błędu. W rodzinie alkoholowej błędów się nie wybacza, a na łzy - oznaki cierpienia i uczuć - nie ma miejsca.

Dorosłe Dzieci Alkoholików pozwalają na złe traktowanie i prowokują kryzysy. W ich świecie niewiele jest miejsca na dobre chwile i bliskie relacje. Często nie dają sobie szans na miłość. Jednocześnie desperacko tęsknią za szczęściem.

Dorosłe Dzieci Alkoholików żyją w ciągłym napięciu. Traktują wszystko śmiertelnie poważnie. "Nie mów, nie czuj, nie ufaj, nie ciesz się" - ich świat determinują surowe nakazy.

Dziecko, które widzi pijanego ojca i słyszy, że "coś mu zaszkodziło" mierzy się z rozdźwiękiem między tym, co widzi i czuje, a tym, co słyszy. Ma to ogromny wpływ na jego funkcjonowanie w dorosłym życiu.

Na cudze sprawy zawsze znajdą czas. Nie szkodzi, że kosztem osobistych potrzeb. Są nadmiernie lojalni. Nawet wobec tych, którzy ewidentnie nie zasługują. To zabiera im szczęście.

Nienawidzisz urodzin i życzeń. Źle się czujesz, gdy ktoś cieszy się, że jesteś, bo bardzo nie lubisz siebie. Marzysz, żeby zniknąć. Chcesz uwierzyć w swoją wartość?

Dzwoni kobieta i pyta, jak może pomóc swojemu synowi. Jest samotny. Ma pięćdziesiąt jeden lat. Pije. Zachęcała. Prosiła. Straszyła. Nic nie działa. Co ma zrobić?

Jedną z trudności Dorosłych Dzieci Alkoholików jest brak umiejętności nawiązywania kontaktów emocjonalnych z innymi. Dlaczego tak się dzieje i jaka jest droga do wyzdrowienia?

Podstawowym źródłem zagrożeń dla dziecka jest stan chronicznego napięcia i stresu. Trwanie w ciągłej niepewności, nieprzewidywalność wydarzeń, wywołuje u dziecka poczucie braku stabilności, porządku życiowego, a co za tym idzie, brak kontroli nad swoim życiem.

Ważnym elementem funkcjonowania osób z syndromem DDA w społeczeństwie jest ich stosunek do siebie samych. W funkcjonowaniu tym istotną rolę odgrywa proces samoakceptacji oraz samorealizacji.

Syndrom DDA i syndrom DDD mają podobne źródła. U przyczyn tego syndromu, leżą doświadczenia Dorosłych Dzieci z ich dzieciństwa.

Opowiem Ci krótko, co alkohol robi z Twoimi uczuciami. Uczucia są częścią Ciebie, są Ci dane. Masz je do dyspozycji, możesz wiele.

Istnieje pewna zależność między alkoholikiem, a pozostałymi członkami jego rodziny. W inny sposób radzą sobie jednak dorośli partnerzy, a w inny sposób dzieci, które zmuszone są do trwania w wykreowanej przez rodziców czy opiekunów destrukcyjnej rzeczywistości.

Nobody is perfect. Ale jeśli już "perfect", to zazwyczaj nie "nobody". Perfekcjonista to bowiem zwykle "ktoś", dla kogo nic i nikt - nie wyłączając jego własnej osoby - nie jest nigdy "good enough".

Dorosłe Dzieci Alkoholików (DDA) to ludzie, którzy wychowali się w rodzinach nadużywających alkoholu. Stąd też w rodzinie alkoholowej dorasta się z poczuciem niejasności, winy, złości, wstydu i strachu.

Byłem wyautowanym społecznie menelem. Chodziłem po melinach, piłem jakieś czary. Nawet wtedy, gdy po 16 latach małżeństwa urodził mi się wyczekiwany syn. Dziś spłacam dług.

{{ article.description }}