#polski katolicyzm

Odnosząc się do ostatnich wypowiedzi biskupów zakonnica zauważa, że "mówią o «ideologii gender» albo «tęczowej zarazie» zamiast spojrzeć na każdą z tych osób LGBT jako na jednostkę. To są ludzie, nie ideologia!"

Coraz częściej daje się słyszeć, także w środowiskach chrześcijańskich, z troską stawiane pytanie: Co się dzieje z polską wiarą?

Od kilku lat przyglądam się z zewnątrz, ale nie bez sympatii, środowisku "Więzi" i kolejnym etapom zmagań o ukształtowanie wyrazistego ideowego oblicza i troski o głębokie zakorzenienie w autentycznie katolickim gruncie religijno-kościelnym. Kolejne przekształcenia i pomysły pokazują, że nie jest to łatwe (z różnych względów, także tych banalnych, finansowych).

Uczestnicząc w Eucharystii w drugim dniu świąt Zmartwychwstania Pańskiego, miałem okazję przejść się po kościele, zbierając tacę.

Od lat zaciera się różnica między księdzem pracującym na parafii a urzędnikiem egzekwującym powinności obywatela względem skarbówki czy ZUSu. Nie chodzi tu bynajmniej o kontrolowanie kieszeni lecz czegoś bardziej osobistego - ludzkiego sumienia.

Polskim katolikom "wiernym Tradycji" zagraża dziś odstąpienie od prawdy Ewangelii, zgodnie z którą Jezus przestawał blisko z grzesznikami i nie pozwolił obrzucić cudzołożnicy kamieniami. Z drugiej strony katolikom "otwartym" grozi zatrzaśnięcie się we własnym gronie wzajemnej adoracji i zamknięcie się na słowo Chrystusa.

Wy, którzy w ostatnią sobotę przemaszerowaliście przez Warszawę, i Wy, którzy w swoich domach solidaryzowaliście się z tym wydarzeniem, do Was się zwracam z tymi prostymi, a bardzo nam wszystkim potrzebnymi słowami.

Moją wizję kapłaństwa kształtowało głównie doświadczenie rodzinnej parafii w niedużej miejscowości na Podkarpaciu. W tym kontekście duże znaczenie odegrały także, uwaga, wakacje kleryckie...

Chociaż ponad 90 proc. Polaków deklaruje wyznanie katolickie, firmy działające na naszym rynku nie chcą reklamować swoich produktów w katolickich mediach.

Kto szuka w sieci informacji o Lewinie na ziemi rawskiej, rychło dowie się o dzwonach. Prawie cały dzień jedną z najbardziej nagłaśnianych wiadomości nie tylko w Internecie (tak bardzo nagłaśnianą, że nie zdołał jej wyprzeć z wydań telewizyjnych serwisów wszechobecny temat Euro 2012) była informacja o tym, że lewiński proboszcz został skazany na kilkadziesiąt godzin prac społecznych, za to, że jak, doniósł jeden z dzienników, "zakłócił kościelnymi dzwonami spoczynek nocny mieszkańców wsi".

Katolicyzm polski stanowi olbrzymią mozaikę zwyczajów, treści, tradycji. Sprowadzanie tej różnorodności w publicystyce do podziału na, np. "Kościół toruński" i "Kościół łagiewnicki" to krzywdzące uproszczenie. Jest tylko jeden rzymskokatolicki Kościół powszechny, który scala i nadaje jedność wielu różnorodnym zakonom, instytucjom, parafiom, charyzmatom. Który daje jedność swoim wiernym.

Polska maryjność zawsze budziła gorące dyskusje i spory. Dla jej krytyków jest świadectwem niedojrzałości i łatwizny intelektualnej, jej obrońcy widzą w niej "znak firmowy" lokalnego katolicyzmu, fundament i gwarancję jego trwania.

Za żalami nad słabnącą frekwencją w kościołach, często kryje się uproszczenie, że im mniej ludzi na niedzielnych Mszach św., tym mniej wiary. Tymczasem rezygnacja z praktyk religijnych nie musi o tym świadczyć. Czasami, boleśnie, wskazuje na głód Boga i słabość człowieka, również tego, który administruje instytucjami religijnymi.

Z pewnością religia stawać się będzie coraz wyraźniej kwestią wyboru, a nie dziedziczenia. Natomiast nie ma żadnych socjologicznych gwarancji, że za 20-30 lat Polska pozostanie społeczeństwem tak samo religijnym - mówi w rozmowie z KAI ks. prof. Janusz Mariański.

Właśnie mija 65 lat od wydania pierwszego numeru miesięcznika „Znak”. W przyszłym roku upłynie 50 lat od rozpoczęcia II Soboru Watykańskiego. Co dalej z ideą Kościoła otwartego – tak ważną dla ludzi ze środowiska „Znaku” i zwolenników soborowych reform?

Trochę zbyt łatwo przyzwyczailiśmy się szermować słowem dewocja, określając nim starsze panie i panów, którzy często chodzą do kościoła, odmawiają różaniec. Określenie to można z powodzeniem przypisać też wielu innym grupom katolików, może szczególnie tym młodym i wykształconym.

Artykuł "Destrukcja liturgii" wywołał u mnie dwojakie uczucia. Sprzeciw wzbudziła główna teza tekstu, ekstremalnie przerysowana, i niewiele mająca wspólnego z tym, co w istocie dzieje się w polskim Kościele. Próba zrozumienia doprowadziła mnie do kilku wniosków, którymi – polemicznie – pragnę się podzielić.

Powiem to z pełną odpowiedzialnością za swoje słowa: na liturgii katolickiej czuję się często jak na pogańskim spędzie, jakbym wyznawał jakieś prymitywne wierzenia z prehistorii czy starożytności, a nie nowatorską i śmiałą, akcentującą więź z Bogiem, dającą nadzieję wiarę chrześcijańską.

Wśród wielu katolików w Polsce panuje przekonanie, że dobry, praktykujący Polak powinien popierać partię prawicową. Bo lewica to moralne zło…

Na wybiórczość wiary współczesnych Polaków zwrócił uwagę abp Stanisław Gądecki podczas Mszy św., którą odprawił 15 stycznia dla osób biorących udział w zajęciach poznańskiej Szkoły Katechistów. Zadaniem tej działającej od października ub. r. instytucji jest przygotowanie osób świeckich do prowadzenia katechezy dorosłych w parafiach.

{{ article.description }}