Fragment Janowej Ewangelii odczytywany w III niedzielę Wielkiego Postu opowiada nam wzruszającą historię spotkania Jezusa z Samarytanką przy studni. Tekst ten jest niezwykle rozbudowany i "gęsty". Niech jednak jego bogactwo nas nie zniechęca - nie skupiajmy się tylko na tym, że trudno go pojąć, lecz bardziej na tym, ile jeszcze możemy z niego zaczerpnąć! Bo to natchnione Słowo, z którym przychodzi nam się zmierzyć, jest niewyczerpanym źródłem łaski!
Samarytanka rozczarowana życiem, także sobą, prosi o uśmierzenie ‘bólu istnienia’ przez jakiś dar. Tymczasem Jezus daje jej dużo więcej. My podobnie zadowalamy się suplementami duchowymi, nie oczekując na prawdziwe dary.
Marcin Cielecki
Siadaliśmy na krawędzi studni i wrzucaliśmy do niej kamyki. Liczyliśmy głośno, aż do usłyszenia plasknięcia. Głęboka, mówiliśmy. Albo płytka. Studnia zawsze była tajemnicza. I pamiętam jeszcze smak wody pitej ze studni - dziwny, myślał mieszczuch we mnie, bo bez chloru, ani innych ulepszaczy. I pomimo tego, że była tak zimna, iż niemal pękały zęby - chciało się jeszcze. Nalej mi, mówiłem podając kubek komuś ze starszych ode mnie.
Paweł Krupa OP
Samarytanka próbuje wciągnąć Pana Jezusa w jakieś rozmowy na temat religii, a Pan Jezus jej mówi o Prawdzie i o Duchu. (...) W tej opowieści Chrystus przychodzi do nas jako Ten, który naprawdę jednoczy ludzi. Nie instytucje, nie jakieś zewnętrzne organizacje. Ten, który jednoczy ludzi, jeśli tylko zechcą oddać cześć Bogu, w Duchu i w Prawdzie, w Nim, w Jezusie Chrystusie.
Mieczysław Łusiak SJ
Jezus przybył do miasteczka samarytańskiego, zwanego Sychar, w pobliżu pola, które Jakub dał synowi swemu, Józefowi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było to około szóstej godziny.
{{ article.description }}