#św edyta stein

Edyta Stein przyszła na świat w pobożnej rodzinie żydowskiej. Gdy miała kilkanaście lat straciła wiarę i uważała się za ateistkę. Szukała prawdy. Po lekturze autobiografii św. Teresy z Avili nawróciła się i przeszła na katolicyzm. Została karmelitanką. Zginęła w nazistowskim obozie koncentracyjnym Auschwitz–Birkenau. Kościół wspomina 9 sierpnia w liturgii św. Edytę Stein, w zakonie Teresę Benedyktę od Krzyża, karmelitankę.

Sytuacje ekstremalne zawsze sprawdzają charakter, pokazują prawdziwe motywacje, ujawniają małość, ale także wielkość, a nawet świętość. Kiedy się o tym czyta, człowiek mimo woli nie może się nadziwić: jak było możliwe takie nieludzkie okrucieństwo? A jednocześnie pyta sam siebie: a ja, jak bym się zachował w takiej sytuacji? Dzisiaj te pytania, w obliczu wojny na Ukrainie, wracają do nas złowrogim echem.

W święto św. Teresy Benedykty od Krzyża, dziewicy i męczennicy - Edyty Stein – abp Grzegorz Ryś przypomniał długo niepublikowany list z 1935 roku, który przyszła karmelitanka napisała do papieża Piusa XI, wskazując w nim, co dzieje się w Niemczech i co może dziać się w Kościele i z Kościołem.

100 lat temu chrzest Edyty Stein był kamieniem milowym w życiu najmłodszej patronki Europy. Przyszła święta doświadczyła spektakularnego nawrócenia podczas czytania "Życia św. Teresy z Avili", po którego przeczytaniu - jak napisała później w swojej autobiografii powiedziała sobie: "To jest prawda".

Feministka, Żydówka, patronka Europy. Jako czternastolatka wybrała ateizm: szesnaście lat szukała prawdy, by ostatecznie znaleźć żywego Boga. Poszła za Nim radykalnie. Żydowskie korzenie ułatwiły jej życie w zakonie klauzurowym, a wybitny umysł doktor filozofii stworzył fundamenty dla pracy Levinasa, Tillicha, Bubera. Zginęła w niemieckim obozie zakłady KL Auschwitz-Birkenau 9 sierpnia 1942 r., a jej ciało zostało spalone w krematorium. Żyje jako święta, wciąż ma dla świata mnóstwo do zrobienia.   

"Pobłogosław, Panie, cierpiących, złamanych na duchu, pobłogosław ciężką samotność ludzi i brak spoczynku, i to cierpienie, o którym nie mówi się nikomu.

Tę niemiecką Żydówkę z Wrocławia, filozofa i karmelitankę, Jan Paweł II kanonizował oraz ogłosił Współpatronką Europy. Wskazał ją jako nauczycielkę szacunku, tolerancji, otwartości oraz wzajemnego rozumienia, niezależnie od różnic etnicznych, kulturowych i religijnych.

W czasie pielgrzymki zwiedzamy, odwiedzamy, "nawiedzamy". Jednak istotą prawdziwej chrześcijańskiej pielgrzymki jest świadomość nie tyle przemijania- upływu czasu, co zmierzania do konkretnego celu. Stąpania po drodze, która nie jest przypadkiem i nie prowadzi donikąd.

{{ article.description }}