#wniebowstąpienie

Uroczystość Wniebowzięcia Maryi, choć mocno ugruntowana w tradycji Kościoła, oficjalnego zatwierdzenia jako dogmat doczekała się dopiero w 1950 roku. Uzasadnienie tego faktu, oparte na logice, doskonale ukazuje prefacja przeznaczona na ten dzień: „Nie chciałeś, aby skażenia w grobie doznała Dziewica, która wydała na świat Twojego Syna, Dawcę wszelkiego życia”. Jak ta historia ma się do naszego życia?

Stajemy dziś na Górze Wniebowstąpienia i – bądźmy szczerzy – paru z nas wciąż wpatruje się w niebo jak apostołowie: zdziwieni, że Jezus „rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba” (Łk 24,51). Ile razy możemy usłyszeć: „Gdyby Pan Jezus był tu na ziemi, wszystko wyglądałoby inaczej”. Tyle że On jest! Sam przecież to powiedział: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20). Problem leży nie w tym, co by zrobił Jezus, gdyby tu był, bo przecież właśnie jest (!) lecz w tym, co my zrobiliśmy z Kościołem i obecnością Pana w nim.

Przebywać w świątyni i wielbić Boga. Świątynia jest miejscem, gdzie przebywa Bóg. Od wniebowstąpienia staje się miejscem błogosławieństwa i przebywania człowieka. W tej ‘świątyni’: czy to kościół czy łono natury, w duszy człowieka czy w wytworach jego geniuszu, Bóg jest dla nas łaskawy, a my jesteśmy Jego świadkami.

Głosić Ewangelię wszędzie. Zwykle utożsamiamy nasze życie religijne z liturgią, modlitwą czy praktykami duchowymi w kościołach czy kaplicach. Głosimy, jednak Ewangelię całym naszym życiem, we wszelkich jego przejawach. Nic nie jest wykluczone.

Czasem może nam się wydawać, że Jezus po Wniębowstąpieniu jest Bogiem nieobecnym, dalekim. To jednak nieprawdziwe myślenie. Dzięki temu, że wstąpił do nieba jest na wyciągnięcie ręki, jest dostępny dla wszystkich poprzez modlitewną ciszę, skupienie.

- Wniebowstąpienie Jezusa to także wyniesienie do chwały Bożej ludzkiej natury. Aż ciarki przechodzą na myśl, że nasza ludzka natura, nasze ludzkie ciało, przeznaczone zostało do tego, aby znaleźć się w wieczności, aby tam zaistnieć w Bogu - mówi o. Wiesław Dawidowski OSA. W 26.odcinku wideobloga "Szukając śladów Jezusa" stajemy razem z nim na Górze Oliwnej, skąd - jak podaje Ewangelia - Jezus wstąpił do nieba.

Opowieści wielkanocne ‘On żyje!’ to możliwość lepszego przeżycia Wielkanocy. Daj się ponieść wyobraźni ducha, przeżywaj całym sobą ten czas razem z Maryją, Marią Magdaleną i innymi uczniami. Opowieści wielkanocne to mini historie, które mogą się stać dla ciebie narzędziem i okazją do osobistego spotkania ze Zmartwychwstałym. Pozwól, aby On dał ci przeżyć to, czego doświadczyło pierwsze pokolenie chrześcijan.

40 dni po Zmartwychwstaniu Chrystusa Kościół katolicki obchodzi uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Od 2004 r. w Polsce zgodnie z dekretem watykańskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów uroczystość obchodzona jest w przypadającą dzisiaj VII Niedzielę Wielkanocną. Zmiana podyktowana była chęcią umożliwienia udziału w uroczystościach większej liczbie wiernych. W Polsce w przeciwieństwie do wielu innych krajów ten dzień (czwartek) nie jest ustawowo wolny od pracy.

Wypowiadamy słowa "oczekujemy Twego przyjścia w chwale". Ale czy rzeczywiście oczekujemy? Co to dla nas znaczy? Czy powinniśmy oczekiwać? A jeśli tak, to właściwie czego?

Dla nas dzisiaj wszystko jest jasne. Uczniowie nie rozumieli niczego z tego, co się działo. Wszystko było dla nich nowe.

Wniebowzięcie Matki Bożej to święto, które pokazuje, jak wielką godnością Bóg obdarzył Maryję. Módlmy się za jej wstawiennictwem o to, czego najbardziej potrzebujemy.

Za namową Jezusa Apostołowie trwali 9 dni na wspólnej modlitwie. Tak powstała ta nowenna. Papież Leon XIII zachęcił katolików do tej szczególnej modlitwy, podczas której działy się prawdziwe cuda.

Jezus musiał odejść, byśmy mogli na nowo odczytać Pismo językiem wiary. Zostawił nam jednak niesamowicie cenny dar. Taka jest Jego strategia ewangelizacyjna.

Wniebowstąpienie Jezusa wyzwala radość. W życiu duchowym nie powinniśmy się do niej zmuszać. Prawdziwa radość jest już w nas.

Dziś w Watykanie obchodzi się uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, w wielu krajach - tak jak w Polsce czy we Włoszech - przenoszoną na najbliższą niedzielę. Jest to zatem dzień wolny od pracy, jednak nie znaczy, by nie było działalności papieskiej. Jej główny punkt to wieczorne czuwanie modlitewne w Bazylice św. Piotra dla wszystkich, którzy potrzebują pocieszenia. Odbywa się ono pod hasłem: "Wysuszyć łzy".

Nie jest tak, że Jezus fruwał sobie w chmurach przez czterdzieści dni od chwili Zmartwychwstania, a w międzyczasie pojawiał się uczniom na oczy. Za każdym razem przychodził do uczniów z nieba.

O tym, że wniebowstąpienie nie było żadną podróżą Chrystusa w kosmos, lecz oznacza, iż należy On już całkowicie do Boga, a jednocześnie jest wciąż blisko każdego z nas, przekonywał abp Stanisław Gądecki podczas Mszy św., której przewodniczył w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego w kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w podpoznańskim Suchym Lesie. Podczas liturgii metropolita poznański konsekrował również tamtejszą świątynię.

O. Piotr Kurek OFMConv rozważa Słowo na niedzielę Wniebowstąpienia Pańskiego. Cykl franciszkańskich rozważań Daję Słowo w każdą niedzielę na FranciszkanieTV.

Obraz lewitującego Jezusa, unoszącego się ku obłokom niczym startujący pojazd kosmiczny, naznaczył wiele wieków chrześcijańskiej tradycji i trudno dziś wielu osobom wierzącym wyobrazić sobie, że nie tak to musiało wyglądać.

W dzień Wniebowstąpienia cieszymy się tryumfem naszego Pana, Jezusa Chrystusa, gdy zajmuje swe miejsce po prawicy Ojca, a Jego ludzka natura dostępuje chwały.

{{ article.description }}