#życzliwość

Bycie życzliwym oznacza, że umiem dostrzec drugiego człowieka i wykonać w jego stronę jeden drobny, dobry gest tylko dlatego, że jest człowiekiem. I wbrew pozorom nas, ludzi szczerze życzliwych, jest dużo więcej, niż się wydaje, gdy się czyta medialne doniesienia.

Słowa pełnią nieocenioną rolę w naszym życiu. W czasach, gdy krzyk i krytyka są głośniejsze niż przejawy życzliwości i wdzięczności, coraz trudniej nam dostrzec dobro – nawet to, które sami współtworzymy. A przecież kilka prostych słów, takich jak „jestem wdzięczny”, „przepraszam”, „przebaczam”, potrafi zmienić więcej niż niejeden donośny manifest. Dlaczego tak rzadko z nich korzystamy?

Niewiele jest treści na YouTube, które potrafię wysłuchać albo obejrzeć od początku do końca, z  minimalnym choćby zainteresowaniem. Od jakiegoś czasu inspiruje mnie jednak pewien jezuita, o. Przemysław Gwadera, który tworzy kanał „Duchowość cielesności”.

Dziesięcioletni Orion Jean z Teksasu dzieli się z innymi swoją pasją do czytania książek. Obecnie dzięki pomocy mieszkańców Teksasu zebrał już 120 tys. używanych książek, które chce podarować innym dzieciom. Nie o samą miłość do czytania książek jednak chodzi. Orion chce, aby przekazywanie książek innym stało się katalizatorem niesienia życzliwości innym.

Jałmużnik Ojca Świętego, kard. Konrad Krajewski opowiedział o letnich wyjazdach z bezdomnymi i ubogimi. Stwierdził, że większość z nich podejmuje w tym czasie dodatkową pracę nad morzem lub w górach. Starają się być pomocni dla ludzi, a ci odwdzięczają się życzliwością.

Abp Marek Jędraszewski otrzymał od łódzkich harcerzy Betlejemskie Światło Pokoju. Zapłonęło ono również przed pomnikiem św. Jana Pawła II, skąd każdy może zabrać je do domu.

Zabierz życzliwość, a zabierzesz światu słońce

Dzisiaj mocno zapomina się o tym, jak ważny jest szacunek. Często nie potrafimy okazać szacunku w codziennej rozmowie, zwłaszcza gdy brakuje nam argumentów lub gdy rozmówca ma inne zdanie niż my sami.

Świat jest pełen niezadowolonych ludzi, narzekających na pracę, na władze państwowe, na księży, na tłok w autobusie, na wszystko.

Przed kilku laty spotkałem się z najdziwniejszą formą spowiedzi.Wcześniej spowiadałem w konfesjonale, na stojąco: twarzą w twarz z penitentem, albo siedząc na krześle obok penitenta, ale jeszcze nigdy nie byłem odwrócony do niego… plecami.

{{ article.description }}