Wiara czasem boli

 "Gdy wszedł do domu, dwaj niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: "Wierzycie, że mogę to uczynić? Oni odpowiedzieli Mu: "Tak, Panie". (Mt 9, 28).

To pytanie Jezusa pojawia się we wszystkich Ewangeliach tylko jeden raz. Świetne działanie dydaktyczne, które ma wydobyć na jaw i uwypuklić wiarę niewidomych. Chrystus chce w ten sposób podkreślić jej nadrzędność w relacji do Boga. Na tym tle uzdrowienie dwóch chorych ze ślepoty wydaje się, wbrew pozorom, drugoplanowym wydarzeniem. No dobrze, ale czym wobec tego jest ta wiara. Jak ją opisać?

W świetle tej ewangelicznej sceny wiara to długi i wieloetapowy proces, podobnie zresztą jak i uzdrowienie. Tak naprawdę przywróccnie zdolności widzenia dwóm niewidomym zaczęło się dużo wcześniej, i to za pośrednictwem słuchania. Zanim spotkali się z Jezusem twarzą w twarz, doświadczyli Jego obecności w inny sposób.

W perykopie poprzedzającej tę scenę, Ewangelista zaznacza, że "wieść o tym (chodzi o wskrzeszenie córki Jaira) rozeszła się po całej okolicy" (Mt 9, 26). Niewidomi nie potrafili czytać, ale docierały do nich proroctwa o nadejściu królestwa mesjańskiego, wedle których "oczy niewidomych, wolne od mroku i od ciemności, będą widzieć" (Iz 29, 18). Kiedy więc w ich uszach zabrzmiała nowina o Chrystusie, który ogłasza obecność królestwa Bożego i leczy, doszli do wniosku, że to musi być "Syn Dawida", czyli zapowiadany Mesjasz. Dlatego wołają do Niego, używając tego tytułu. Ciekawe, że chociaż nie widzą, rozpoznają w Chrystusie to, co najistotniejsze: kim On rzeczywiście jest, czego z kolei nie dostrzega wielu widzących. Dwaj ślepcy nie widzieli żadnego cudu, tylko o nich słyszeli. Ich wiara rodziła się na podstawie słów i świadectwa innych. Musieli więc zaufać, że ludzie opowiadają prawdziwe historie. W ten sposób w niewidomych zapaliło się wewnętrzne światło. Nie pierwszy raz Ewangelista próbuje przekonać czytelników, że widzenie nie jest decydujące w wierze.

Ale to nie koniec. Wiara skłania niewidomych do działania. Najpierw wyraża się w decyzji przyjścia do Zbawiciela, następnie w wołaniu o miłosierdzie, w nieustępliwości, w końcu na przekonaniu, że Chrystus nie odprawi ich z kwitkiem. Niewidomi musieli również opuścić miejsce swojego pobytu, wyruszyć w drogę, niemalże natrętnie deptać Jezusowi po piętach. Ich słowne wyznanie wiary to końcowy etap przebytej drogi.

A dzisiaj? Co z nami? Czy możemy zwracać się do Jezusa z naszymi biedami? Czy powinniśmy liczyć na uzdrowienie, także to fizyczne? Czy jeśli latami prosimy w jakiejś sprawie i "nic" się nie zmienia, to znaczy, że nasza wiara jest słaba albo Bóg nie chce nam pomóc?

Zauważmy, że odzyskanie wzroku przez dwóch niewidomych okazało się jedynie dodatkowym potwierdzeniem i odsłonięciem ich wiary. Do Lourdes przybywają setki tysięcy chorych, aby oddać swoje cierpienie Bogu. Ale tylko nieliczni zostają uzdrowieni fizycznie. Można w tym widzieć arbitralność i kapryśność Boga, który jednemu daje łaskę, a innemu nie. Z trudem przebija się do naszej świadomości fakt, że w wierze nie chodzi najpierw o to, aby uzyskać coś dla siebie. Często postrzegamy ją niezwykle pragmatycznie. Wiara musi się opłacać i "coś" dawać. Inaczej jest bezsensowna. Życie człowieka wierzącego powinno różnić się do niewierzącego, myślimy sobie po cichu.

Jednak wiara to nade wszystko jedyny możliwy na tej ziemi sposób nawiązania kontaktu z Bogiem. Może, paradoksalnie, nasze słabości, choroby i ciemności są tylko dodatkowym bodźcem po temu, by odwrócić uwagę od siebie i zauważyć Boga. Dopiero wtedy zaczynamy zdrowieć na duszy i na ciele.