Ujrzał i uwierzył – gdzie dziś spotkać Zmartwychwstałego?

Gdzie znaleźć Pana i jak Go rozpoznać? To pytanie zadają sobie wszystkie generacje uczniów po tym pierwszym, apostolskim pokoleniu. Znikają bowiem ostatni naoczni świadkowie. Uczeń może więc ‘ujrzeć i uwierzyć’, we wspólnocie gromadzącej się w ‘pierwszy dzień po szabacie’ – w niedzielę na Eucharystii, na słuchaniu Słowa i łamaniu chleba. Czynimy to także my.

Słowo ewangelii na dzisiaj (27 grudnia 2025 r.):

Z ewangelii wg św. Jana: Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono». Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył.

Komentarz do ewangelii z dnia (J 20,2-8):

Obraz: Jesteśmy w poranek wielkanocny w Jerozolimie, na drodze między Wieczernikiem a grobem Jezusa. Oczyma wyobraźni zobaczę Marię Magdalenę, która pierwsza odkrywa pusty grób, jak biegnie do uczniów, a potem oni biegną do grobu, spostrzegają leżące płótna, ‘widzą i wierzą’. Przyjrzę się swoim odczuciom.
Myśl: W święto św. Jana, Apostoła i Ewangelisty, czytamy szczególny fragment jego świadectwa. Tekst najpierw przedstawia Marię Magdalenę. Śpieszy ona do grobu wczesnym rankiem, ‘gdy jeszcze było ciemno’. Spodziewa się znaleźć tam ciało zabitego na krzyżu Pana. Zastaje jednak pusty grób. Zaniepokojona biegnie z powrotem do Wieczernika, by poinformować o tym Piotra i Jana. Oni z kolei biegną do grobu, by ostatecznie ‘ujrzeć i uwierzyć’. To doświadczenie pierwszych uczniów jest świadectwem, katechezą dla wszystkich następnych pokoleń wierzących.
Emocja: Gdzie znaleźć Pana i jak Go rozpoznać? To pytanie zadają sobie wszystkie generacje uczniów po tym pierwszym, apostolskim pokoleniu. Znikają bowiem ostatni naoczni świadkowie. Uczeń może więc ‘ujrzeć i uwierzyć’, we wspólnocie gromadzącej się w ‘pierwszy dzień po szabacie’ – w niedzielę na Eucharystii, na słuchaniu Słowa i łamaniu chleba. Czynimy to także my.
Wezwanie: Poproszę o doświadczenie wielkiego pragnienia – ‘biegu’ ucznia, by ‘widzieć i uwierzyć’. Podziękuję za dar Eucharystii, która jest okazją do bycia ze zmartwychwstałym Panem.
Jubileusz 2025: Zamykając Drzwi Święte w Bazylice Matki Bożej kard. Rolandas Makrickas powiedział, że Jubileusz Nadziei był „czasem, w którym Kościół po raz kolejny ogłosił całemu światu, że Bóg nie jest daleko, że pokój jest możliwy, że miłosierdzie jest silniejsze niż grzech... Nadzieja chrześcijańska nie jest iluzją, lecz konkretną siłą, która otwiera nowe drogi i przywraca godność tym, którzy ją utracili”. W chwili refleksji postaram się znaleźć te znaki, które pozwolą mi ‘ujrzeć i uwierzyć’ w znaki nadziei i zmartwychwstania. Zakończę modlitwą Pod Twoją obronę...